خال‌ها هم خوب و بد دارند

 

رايج‌ترين روش‌هاي از بين بردن خال‌
 

اگر به‌صورت يا پوست بدن خودتان نگاهي بيندازيد احتمالا متوجه خال‌هاي متعددي خواهيد شد. البته هر تغيير رنگي که قهوه‌اي يا سياه باشد لزوما خال نيست؛ مثلا کک و مک، لنتيگوها و سبورئيک کراتوزها از جمله ضايعات پوستي هستند که توسط افراد غيرمتخصص ممکن است با خال اشتباه گرفته شوند. بيشتر خال‌ها در 20 سال اول زندگي ظاهر مي‌شوند و بعد از سن 35 سالگي پيدايش خال جديد نادر است. خال‌ها معمولا ابتدا سطحي صاف دارند و رنگ‌شان قهوه‌اي يا سياه است. با گذشت زمان به کندي بزرگ و برجسته شده و رنگ‌شان کمي ملايم‌تر مي‌شود. در سنين بالاتر خال‌ها به رنگ پوست در مي‌آيند. دوره متوسط اين تغييرات حدود 50 سال است. بعد از تماس با نور خورشيد، در سنين نوجواني و جواني، هنگام بارداري و يا به دنبال مصرف برخي داروها يا هورمون‌ها، خال‌ها مي‌توانند بزرگ‌تر و تيره‌تر شوند و يا خال‌هاي جديدي ظاهر شوند.

ماجراي برداشتن‌ خال‌ها در مطب
 

متخصصان پوست و مو به کرات با بيماراني مواجه مي‌شوند که تقاضاي برداشتن خال‌هايشان را دارند. بسياري از آنها از پزشک خود تقاضاي استفاده از ليزر را دارند اما بايد ببينيم که چه روش‌هايي براي برداشت خال وجود دارد و اصولا بهترين روش درماني کدام است؟ اکثر خال‌ها خوش‌خيم و غير سرطاني هستند و تنها زماني نياز به اقدامات درماني دارند که به نحوي غير عادي باشند يا بيمار به لحاظ زيبايي نيازمند برداشتن خال‌هايش باشد. هر لکه يا خالي که به طور ناگهاني دچار تغييراتي در اندازه، شکل و يا رنگ شود و يا دچار خون‌ريزي، خارش يا درد شده و يا زخمي گردد، نياز به بررسي بيشتري دارد. همچنين خال‌هايي که بعد از 20 سالگي ظاهر مي‌شوند نياز به توجه دارند. تنها متخصص پوست است که مي‌تواند متوجه شود که آيا يک خال خطرناک است و يا خطرناک‌ نمي‌باشد و به همين دليل تنها متخصص پوست مجرب است که مي‌تواند مجوز درمان غيرجراحي خال‌ها را داشته باشد.

اول، نمونه‌برداري
 

پزشک متخصص پوست و مو به محض اينکه شک کند يک خال ممکن است غيرمعمولي باشد براي کسب اطمينان، تمام يا قسمتي از خال را براي نمونه‌برداري برمي‌دارد و آن را براي آزمايش به آزمايشگاه آسيب‌شناسي مي‌فرستد. اگر فقط قسمتي از خال برداشته شده باشد و جواب آسيب‌شناسي، سرطان پوست باشد؛ بايدکل ضايعه همراه با قسمتي از پوست سالم اطراف آن مجددا برداشته شود. نمونه‌برداري از يک خال هرگز به سرپوشي آن منجر نمي‌شود.

بهترين روش برداشتن خال
 

بهترين و علمي‌ترين راه براي برداشتن خال‌ها، جراحي و خارج کردن کل خال تا چربي زير جلدي و سپس دوختن پوست توسط بخيه است و اگر جراح (متخصص پوست و يا جراح پلاستيک) ماهر باشد، عموما نتيجه زيبايي عمل بسيار قابل قبول خواهد بود. روش ديگر، تراشيدن ضايعه توسط تيغ جراحي است و قسمت تراشيده شده نيز بهتر است براي آزمايش براي آسيب‌شناسي فرستاده شود. البته اين روش احتمال عود مجدد دارد که در اين صورت بايد به متخصص پوست جهت درمان تکميلي مراجعه کرد.

از ليزر هم مي‌شود کمک گرفت؟
 

امروزه از ليزرها نيز براي برداشتن خال‌ها استفاده مي‌شود. تاکيد مي‌کنم که هرگز اين روش و ساير روش‌هاي غيرجراحي مثل سوزاندن خال توسط دستگاه کوتر يا توسط برخي اسيدها نبايد توسط افراد غيرمتخصص انجام شود؛ زيرا تنها متخصصان پوست مي‌توانند از ابتدا تشخيص دهند که آيا يک خال کاملا خوش‌خيم است و يا نه و در صورت شک به هرگونه بدخيمي هرگز استفاده از روش‌هاي غيرجراحي مثل ليزر صلاح نيست. به هر حال اگر متخصص تشخيص داد که خالي از نظر باليني کاملا خوش‌خيم است با احتياط فراوان مي‌تواند از ليزرهاي لايه‌بردار براي برداشتن خال استفاده کند. نقص بزرگ اين روش اين است که نمونه‌اي براي فرستادن به آزمايشگاه آسيب‌شناسي باقي نمي‌ماند. در صورتي که به عنوان يک قانون هر بافتي از بدن به خصوص خال که برداشته مي‌شود بايد براي آسيب‌شناسي به آزمايشگاه فرستاده شود. استفاده از ليزرهاي مورد استفاده براي پاک کردن خال‌کوبي‌ها در مورد خال‌ها به هيچ‌وجه صلاح نيست زيرا فقط رنگ فعال از بين مي‌رود و هنوز سلول‌هاي خال باقي مي‌مانند ولذا اگر روزي سرطاني شوند، تشخيص آن بسيار مشکل و ديررس خواهد بود. به هر حال توجه کنيد که اغلب مجامع علمي دنيا، برداشتن خال با ليزر را مورد تاييد قرار نمي‌دهند زيرا تاثير اشعه ليزر روي سلول‌هاي رنگدانه‌ساز خال در درازمدت هنوز کاملا مشخص نيست.

خال‌هايتان را سرسري نگيريد
 

براي خال‌هاي مادرزادي (که اغلب نيز مودار مي‌باشند) بهترين راه، جراحي و برداشتن کامل آنها است زيرا خطر سرطاني شدن اين خال‌ها در صورت باقي ماندن از ساير خال‌ها بيشتر است. هرچه اندازه خال مادرزادي بزرگ‌تر باشد، خطر تبديل آن به ملانوم نيز بيشتر مي‌شود. در مورد روش‌هايي مثل سوزاندن توسط کوتر يا دستگاه راديوفرکوئنسي نيز همان مسايلي که در مورد ليزر ذکر شد، صدق مي‌کند؛ يعني اين روش‌ها فقط توسط افراد متخصص پوست و فقط در بعضي بيماران خاص قابل استفاده است و اين طور نيست که هر پزشکي مجاز باشد که با هر روش غيرجراحي خال‌هاي بيمار را بردارد زيرا کوچک‌ترين اشتباه در تشخيص اوليه مي‌تواند به مرگ بيمار بينجامد. پس لازم است افراد در مورد خال‌هاي خود توجه بيشتري داشته باشند و در مورد نحوه برداشتن آنها بيشتر تحقيق کنند.

کدام خال‌ها خطرناکند؟
 

معيارهاي زير به شما کمک مي‌کنند خال‌هاي خطرناک (ملانوم) را از خال‌هاي معمولي و بي‌خطر تشخيص بدهيد:
• عدم تقارن: خال‌هاي معمولي اغلب مدور و قرينه هستند ولي ضايعات ملانوم معمولا شکلي نامتقارن دارند؛ يعني اگر خطي فرضي از وسط ضايعه ترسيم کنيم، قادر به تقسيم ضايعه به دو قسمت متقارن نخواهيم بود.
• نامنظمي لبه‌ها: لبه‌هاي ضايعات خوش‌خيم معمولا يکنواخت هستند ولي لبه‌هاي ضايعات بدخيم (ملانوم) اغلب نامنظم و دندانه‌دار هستند.
• رنگ: ضايعات خوش‌خيم معمولا به طور يکنواخت رنگ قهوه‌اي روشن يا تيره دارند اما در ضايعات بدخيم معمولا طيفي از رنگ‌هاي مختلف وجود دارد ؛ قهوه‌اي روشن يا تيره، سياه و حتي آبي يا قرمز.
• قطر: خال‌هاي معمولي اکثرا کمتر از شش ميلي‌متر قطر دارند اما ملانوم‌ها بزرگ‌ترند و اغلب بيش از 6 ميلي‌‌متر قطر دارند.
منبع: http://www.salamat.com