پرسش :

شیوه ی رزق رسانی خدای تعالی به مخلوقات چگونه است؟

پاسخ :
حق آن ‏قدر رزق‏ گستر است که حد ندارد. او غذاى انسان را در گیاه و حیوان قرار مى‏ دهد. حق غذاى پشه را در فضولات انسان و غذاى خاک را در فضولات و غذاى فرزند را خونى که به رحم مى‏رود و غذاى هر گروه را در اطراف خودش جمع نموده است؛ به ‏گونه ‏اى که وقتى هر گروه غذاى خود را خورد به قدرى لذت مى‏ برد که حد ندارد و در این میان تفاوتى میان انسان، درخت، حیوان و کوچک و بزرگ نیست؛ حتى پشه ‏اى که روى فضولات مى‏ نشیند، پس از سیر شدن آوازى مى ‏خواند که با هیچ یک از این دستگاه‏ هاى آوازى سازگار نیست و چیزى بالاتر است. خداوند این رزق را آن ‏قدر در سه جهت طول، عرض و عمق ـ از لحاظ طول یعنى همه‏ ى اشیا و حیوانات و به لحاظ عرض یعنى مقدار رزق هر کدام و مراد از عمق مدت رزق است ـ گسترانیده است که کسى دست حق را مشاهده نمى‏ کند. پشت هر رزق، رزاق آرمیده است و انسان و هر موجود دیگر رزق خود را از رزاق مى گیرد و نمى‏ اندیشد. حق به قدرى در رزق فرو رفته است که کسى او را احساس نمى‏ کند و نمى ‏اندیشد که شاید خود رزاق درون این رزق آرمیده باشد. در تاریخ است امام صادق علیه ‏السلام سیب نیم‏ خورده ‏اى را که کسى آن را دور انداخته بود بر مى‏ دارند، مى ‏شویند و مى ‏خورند و با کسى که سیب را دور انداخته برخورد مى‏ نمایند و مى‏ فرمایند این کار اسراف است. حق نیز هیچ گونه اسرافى ندارد و اگر روى زمین آید، به این اخلاق او را مى ‏یابى؛ یعنى در مورد رزق هیچ گونه اسرافى نخواهد داشت و کوچک ‏ترین و عقب مانده‏ ترین و فروترین وجود را به احسن تبدیل مى‏ کند؛ حتى غذایى که در معده به خون و گوشت و پوست تبدیل مى ‏شود، این تبدیل به نفع خود اوست و از طرفى انسان حق آن ابهت و بزرگى را ندارد که بگوید من بزرگ هستم و این شى‏ء ناقابل را استفاده نمى‏ کنم.
منبع: پایگاه حضرت آیت الله العظمی نکونام (دامت برکاته).