فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری
(تو 540 -512 وف 637 -616 ق)، صوفى و شاعر، متخلص به عطار وى از پیشروان جلالالدین مولوى در نظم مثنوى عرفانى است. در كدكن از آبادیهاى قدیم نیشابور به دنیا آمد و سپس به نیشابور رفت. او مانند پدر خود، عطار بوده است. دربارهى سبب علاقهى او به فقر و تصوف مطالبى نقل كردهاند كه اساس درستى ندارد. انتساب او به طریقهى كبرویه محل تردید است. شیخ عطار در مدارج سلوك از معنویت شیخ ابوسعید ابوالخیر بهره جسته بود. عطار گذشته از طب و ادویه، در حكمت و نجوم و ادب و علوم دینى نیز بصیر بوده ولى بیشتر به عرفان نظر داشته است. در سفرها و ملاقاتهایى كه داشت به خدمت حجد الذین بغدادى نیز رسید. مولانا او را قدوهى عشاق دانسته، او را به منزلهى روى و سنائى را چون چشم او معرفى كرده است. اكابر او را شیخالاولیا و متأخرین عرفا وى را سلیمان ثانى خواندند. دربارهى نحوهى وفات او مشهور آن است كه در نیشابور به دست مغولان كشته شده است. تاریخهاى متعددى بدراى وفاتش ذكر كردهاند كه محل تردید است. مزار عطار در شهر نیشابور، نزدیك مزار عمر خیام، از قدیم مورد توجه بوده است و در قرن نهم ق توسط امیر علیشیر نوائى تجدید بنا شده است. وى داراى آثار متعددى است و در تعداد آنها نیز روایات تذكرهنویسان مبالغهآمیز است. از 45 تا 190 كتاب به او نسبت دادهاند. قاضى نورالله شوشترى 114 كتاب و رساله به او منسوب مىداند. از آثار او: «الهىنامه»؛ «اسرارنامه منطق الطیر»؛ «مصیبتنامه»؛ «تذكره الاولیاء»؛ «مختارنامه».[1] (بخش 1) نیشابورى، فریدالدین ابوحامد محمد ابن ابوبكر ابراهیم بن اسحاق عطار نیشابورى شاعر و عارف معروف ایرانى در قرن ششم و آغاز قرن هفتم (و. حدود 540- ف. 618 ه.ق.) گفتهاند كه پدر او عطار (دارو فروش) بود و فریدالدین كار او را دنبال كرد، و در داروخانه خود سرگرم طبابت بود. وى را در همان اوان انقلابى باطنى دست داد، و چون سرماهاى بزرگ از ادب و شعر اندوخته بود، اندیشههاى عرفانى خود را به نظم درآورد. عطار را مرید مجدالدین بغدادى و ركنالدین اسحاق و قطب حیدر دانستهاند. به هر حال عطار قسمتى از عمر خود را به رسم سالكان طریقت در سفر گذراند و از مكه تا ماوراءالنهر بسیارى از مشایخ را زیارت كرد و در همین سفرها و ملاقاتها بود كه به خدمت مجدالدین بغدادى نیز رسید. وى آثار بسیار به وجود آورده كه از آن جمله است: تذكرة الاولیاء (ه.م.) به نثر، دیوان اشعار كه به طبع رسیده، منطق الطیر (ه.م.)، اسرارنامه (ه.م.)، خسرونامه و غیره. گفتهاند كه وى به دست مغولى كافر كشته شده. مقبره عطار قرب شهر نیشابور باقى است. (آرامگاه عطار) سخن عطار با سوز و شوق و عشق همراه است و از این جهت كلام او را «تازیانه سلاك» نامیدهاند. براى بیان معانى عالى عرفان سخنان بىپیرایه و روان را برگزیده كه در عین حال به فصاحت و بلاغت و انسجام متصف است.
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
