در یکی از روزهای سال 1281ش، در خانه شیخ احمد امینی، ستاره‌ای پر فروغ تابیدن گرفت که موجب شادی تشنگان فضیلت و علم شد. علامه امینی، به تمام معنا، یک فرد ربانی و الهی بود. مردی که نشستن، برخاستن، نوشتن و همه اعمال او به خاطر خدا بود. او را باید مجسمهی تقوا معرفی کرد. ایشان در قرائت قرآن و عبادت بسیار حریص بود. نزدیک اذان صبح، برای نماز شب، برمی‌خاست و بعد از فریضه صبح شروع به قرائت قرآن می‌کرد. در ماه مبارک رمضان، با همه مشغله کاری، پانزده مرتبه قرآن را ختم می‌نمود. علامه امینی بیشتر به زیارت حرم امیرمؤمنان، علی (علیه السلام) مشرف می‌شد و با خضوع و خشوع وارد حرم مطهر می‌شد و در آنجا به کسی غیر از آن حضرت توجه نمی‌کرد. رو به روی ضریح مطهر می‌نشست و در حالی که قطرات اشک از چشمان مبارکش جاری می‌شد، شروع به زیارت می‌کردند1.
علامه در مسیر حرکت خود و خدمت به مکتب اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) هیچ وقت احساس خستگی نکرد، وی عمری با کتاب و کتابخانه مأنوس بود. هر یک از کتاب‌های علامه امینی نشانه دانش ژرف، فضل زیاد، اطلاعات گسترده و تلاش طاقت فرسای اوست. از وی کتب ارزشمند زیادی چون تفسیر فاتحة الکتاب، شهداء الفضیله، کامل الزیارة و ... برجا مانده است که مهم ترین آن‌ها کتاب الغدیر است. کتاب گران‌سنگ «الغدیر» علامه امینی اثری است که در نوع خود بی نظیر است و باید گفت که ایشان در تألیف این کتاب همواره مورد توجّه و عنایت مولای متقیان حضرت علی (علیه السلام) بوده است، همان گونه که خودشان بارها می‌فرمودند: «هر گاه پشت میز می‌نشستم که الغدیر را بنویسم مثل این که علی (علیه السلام) را در کنار میز می‌دیدم که مطالب را به من دیکته می‌فرمودند2».
پس از انتشار اولین چاپ کتاب «الغدیر» در سال 1364ه.ق در نجف اشرف، سیل نامه‌ها و ستایش‌ها از سراسر کشورهای اسلامی و از بسیاری از شخصیت‌های برجسته اهل تشیع و تسنن به علامه امینی ارسال شد. شیخ محمد سعید دحلوح از علما و امام جمعه اهل تسنن («اریحا»، از نواحی حلب) در نامه‌ای ادیبانه به علامه امینی چنین نوشت: «آقای من! کتاب الغدیر را دریافت کردم و آن را مورد مطالعه قرار دادم. قبل از آن که در امواج انبوه معانی آن وارد شوم، نیروی فکر و اندیشه‌ام در آن شناور گشت و شمه‌ای از آن را با ذائقه روحی خویش چشیدم. احساس نمودم که این همان یگانه سرچشمه و منبع آب گوارایی است که هرگز دگرگون نمی‌شود. این منبع جوشان معانی از آب باران صاف‌تر و گواراتر و از مشک خوشبوتر است3».
مرحوم علامه امینی در سراسر کتاب الغدیر نیز همواره ملتزم به این صفت امانتداری بوده است و جایی نمی‌توان پیدا کرد که در نقل خیانت و یا تحریف کلام کرده باشند. این مسئله‌ای است که همگان، حتّی علمای اهل تسنن بر آن اقرار دارند و از آن جمله علمای دانشگاه الازهر مصر، همواره علامه را به خاطر امانتداری‌اش در کتاب ارزشمند «الغدیر» می‌ستودند و در روزنامه‌های معروف قاهره به معرفی و دفاع از کتاب او می‌پرداختند4.
بزرگداشت چنین عالم ربانی مایه مباهات و افتخار ملت مسلمان ایران است.
سید احمد سجادی
پی‌نوشت‌ها:
1) ربع قرن مع العلامه، ص 281
2) شهیدان راه فضیلت، بخش مقدمه.
3) الغدیر، علامه امینی، ج 1، ص 16.
4) ربع قرن مع العلامه، ص 270.
