عبدالباقی موسوی طبیب اصفهانی
(وف 1171 / 1168 ق)، شاعر و طبیب. از سادات موسوى اصفهان بود. نیاكان وى در روزگار شاه عباس اول صفوى از فارس به اصفهان كوچیدند و در آن شهر مسكن گزیدند. پدرش حكیمباشى شاه سلطان حسین صفوى بود و خود او نیز طبیب و ندیم نادرشاه افشار. بعد از نادرشاه، كلانتر اصفهان شد و پس از چندى این كار را به برادرش میرزا عبدالوهاب واگذاشت و خود با شاعران و ادیبان اصفهان، هاتف، عاشق، آذر، مشتاق و صهبا به معاشرت پرداخت. طبیب در سرون غزل توانا بود. از آثار وى: «دیوان» شعر، مشتمل بر قصاید و غزلیات و قطعات و رباعیات؛ مثنوى «محمود و ایاز»، در حدود 3000 بیت.
