رويارويى با فرانسه (ژاپن جنگ جهانی دوم)

در فاصله جنگ جهانى دوم ارتش ژاپن هندوچين را به‌مدت پنج سال تسخير و اشغال کرد. يکى از دلايل ژاپنى‌ها در حمله به ويتنام استفاده از ظرفيت کشاورزى اين سرزمين بود که اين امر همراه با بازرگانى استعمارى فرانسه، سطح زندگى مردم را بسيار پائين آورد. ژاپنى‌ها که هرگز دست به ترکيب مقامات اداري، سازمان‌هائى که فرانسويان ايجاد کرده بودند، نزدند، در ۱۹۴۵، حکومت بائوداى را به‌جاى حاکميت ادارى فرانسويان برپا داشتند. ولى با افول دوران جنگ به زيان دول محور و تسليم ژاپن در ۱۹۴۵، ارتش انگليس به‌طور موقت وارد جنوب ويتنام شده و فرانسويان را در راه دستيابى مجدد به حکومت يارى دادند.
از ۱۹۴۶ نبرد دراز مدت ويت‌مينه براى آزادى ويتنام وارد مرحله تازه‌اى شد. ويت‌مينه با استقرار در روستاها و کوهستان‌ها، هر لحظه با فرانسويان مى‌جنگيد. در اين مقطع آمريکا نيز که موافق حفظ سلطه استعمارى فرانسه بر هندوچين بود به کمک فرانسويان شتافت. طرح آمريکا اين بود که در ويتنام نيروى به اصطلاح ملى تشکيل شود و سپس از جهان آزاد درخواست کمک براى مقابله با خرابکاران، شورشيان و نيز دفاع در مقابل طرح‌هاى تجاوزکارانه و توسعه‌طلبانه به شوروي، انجام گيرد. در اجراء اين طرح‌ها بود که بائودائى را به‌عنوان امپراطور بر سرير قدرت نشاندند و از ۱۹۴۹ بود که جنگ‌هاى استعمارى فرانسه تحت عنوان دفاع از حکومت قانونى بائودائى استمرار يافت. در اين ايام و پيروى کمونيست‌ها در چين و کمک‌هاى تسليحاتى آن کشور به ويت‌مينه، اين امکان را به‌وجود آورد تا ويت‌مينه در موضع تهاجم قرار گيرد.
کُندى جنگ هندوچين، شکست رژيم چين و خطر افزايش حيطه کمونيسم و رسوائى بائودائي، آمريکا را واداشت تا در خلال جنگ در جستجوى چهره جديدى براى جانشينى بائودائى باشد. انتخاب نهائى در ۱۹۵۰ با روى کار آمدن نگودين (Ngo Dinh Diem) صورت گرفت.
اوج روياروئى ويت‌مينه به رهبرى ژنرال ”نگوين جياپ - Nguyen Giap“ با فرانسويان در نبردها دين بين فو نمودار شده، در اين نبرد فرانسويان مى‌کوشيدند تا ويت مينه را به برخوردى رو در رو بکشانند تا بتوانند با برترى تسليحاتى خود آنها را نابود سازند. گسترش جنگ و بمباران‌هاى سنگين فرانسويان نتوانست حملات ويت مينه را خنثى کند. در ماه ۱۹۵۴ فرانسويان شکست خوردند، و قرارداد آتش‌بس ژنو، ويتنام را به دو منطقه شمالى تحت کنترل ويت‌مينه و جنوب تحت کنترل بائودائى با پشتيبانى فرانسه قرار داد. به موجب قرارداد مذکور مقرر شده بود تا نيروهاى بيگانه از کشور خارج شده و وحدت ملى براساس انتخابات تا دو سال بعد تحقق پذيرد (۱). (۱) . دين بين فو دژ نظامى تسخيرناپذيرى بود که در مرزهاى لائوس قرار داشت و در ۱۹۵۳ توسط چتربازان فرانسوى اشغال شده بود.