آمدي وه که چه مشتاق و پريشان بودم

شاعر : سعدي

تا برفتي ز برم صورت بي‌جان بودم		آمدي وه که چه مشتاق و پريشان بودم
که در انديشه اوصاف تو حيران بودم		نه فراموشيم از ذکر تو خاموش نشاند
که نه در باديه خار مغيلان بودم		بي تو در دامن گلزار نخفتم يک شب
ور نه دور از نظرت کشته هجران بودم		زنده مي‌کرد مرا دم به دم اميد وصال
گوييا در چمن لاله و ريحان بودم		به تولاي تو در آتش محنت چو خليل
همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم		تا مگر يک نفسم بوي تو آرد دم صبح
عهد بشکستي و من بر سر پيمان بودم		سعدي از جور فراقت همه روز اين مي‌گفت

تازه های مقالات

ارسال نظر

نظرات کاربران