نه تنها بزرگسالان افسرده مى شوند، بلكه بچه ها و نوجوانان نيز به افسردگى كه بيمارى قابل علاجى است، مبتلا مى شوند. در حدود پنج درصد كودكان و نوجوانان در جامعه از افسردگى رنج مى برند. كودكانى كه زير فشار استرس اند در معرض خطر بيشترى براى افسردگى هستند. اين كودكان اختلالات توجه، يادگيرى يا اضطراب دارند. افسردگى مى تواند جنبه خانوادگى داشته باشد. رفتار كودكان و نوجوانان افسرده با رفتار بزرگسالان افسرده متفاوت است.
نشانه هاى زير مى تواند پدر و مادر و ديگر بزرگسالان را در شناسايى افسردگى كودكان خود كمك كند:
۱- اندوه، اشك و گريه پياپى و نااميدى
۲- كاهش انگيزه فعاليت ( از فعاليت هاى مطلوب گذشته نمى تواند لذت ببرد)
۳- خسته است و انرژى او تحليل رفته است
۴- انزواى اجتماعى و ارتباط ضعيف با ديگران
۵- اعتماد به نفس پايين و احساس گناه
۶- افزايش حساسيت به خود يا ناتوانى
۷- افزايش بى قرارى، خشم يا تنفر
۸- اشكال در ارتباط با ديگران
۹- شكايت هاى مكرر از بيمارى جسمى مانند سردرد و شكم درد
۱۰- غيبت هاى مكرر از مدرسه و يا عدم انجام تكاليف مدرسه
۱۱- تمركز ضعيف بر روى مطالب
۱۲- اختلالات عمده در خواب و خوراك
۱۳- سخن گفتن درباره فرار از خانه و يا كوشش در جهت آن
۱۴- افكار يا رفتار دال بر خودكشى
كودكى كه معمولا با دوستانش بازى مى كرد، اكنون بيشتر وقتش را در خانه و بدون انگيزه به تنهايى مى گذراند. امورى كه قبلا براى كودك نشاط آور بودند، حالا لذتى براى او ندارند. اين كودكان از مرگ دم مى زنند و مى گويند كه مى خواهند بميرند. كودكان افسرده در سنين بزرگسالى تمايل بيشترى براى خودكشى دارند. نوجوانان افسرده ممكن است به سوى مصرف مواد مخدر و داروها روى آورند. كودكان و نوجوانانى كه در خانه و يا در مدرسه مشكلاتى را به بار مى آورند ممكن است واقعا افسرده باشند، ولى خود ندانند. كودكان افسرده هميشه غمگين نيستند بنابراين والدين و معلمين ممكن است ندانند كه دردسرهايى كه آنها ايجاد مى كنند با افسردگى آنها ارتباط دارد.وقتى كه ما مستقيما از اين كودك افسرده بپرسيم، گاهى ممكن است بگويند كه غمگين اند.تشخيص و درمان به موقع براى كودكان افسرده ضرورى است. افسردگى بيمارى جدى اى است كه به كمك روانپزشك كودكان نياز دارد. درمان كامل شامل درمان فرد و خانواده است. در درمان افسردگى كودكان ممكن است كه داروهاى ضدافسردگى نيز نياز باشد.