ازسال 313 م به همت "بولس"و سفرهای تبلیغی او مسیحیت در امپراتوری روم جائی برای خود باز کردو درسال 330م امپراتور قسطنطن پایتخت امپراتوری روم را از شهر رم به یکی از بنادر کنار دریای سیاه که در آن زمان بیزانس نامیده میشد منتقل کرد و بنام خودش قسطنطنیه نامید . از سال 380م که قیصر قسطنطن دربستر مرگ اعلام کرد مسیحی شده، مسیحیت دین رسمی امپراتوری روم شناخته شد.پانزده سال بعد(395م) امپراتوری روم به دو امپراتوری روم شرقی با مرکزیت قسطنطنیه (استانبول فعلی ) و روم غربی که شهر رم پایتخت آن بود تقسیم و تجزیه شد . روم غربی در سال 419م بر اثر تهاجم قبائل بربر منقرض شد ولی روم شرقی تا سال 1453م که شهر قسطنطنیه بدست سلطان محمد فاتح افتاد ، پابرجا بود و بعد از آن این شهر استانبول نامیده شد.
فاصله میان تجزیه امپراتوری روم(395م) تا فتح استانبول بدست محمد ثانی ملقب به فاتح بسال (1453م) را قرون وسطی مینامند .
مردم در دوره رنسانس،قرون وسطی را به شبی هزار ساله تشبیه کردند و حتی امروزهر چه را که تحکم آمیز و متعصابه میبینیم قرون وسطی ای مینامیم، نخستین سده پس از 400 م را باید دوره افول تمدن دانست زیرا شهرهای آبادی که دارای استخر عمومی، سیستم فاضلاب،گرمابه و کتابخانه های عمومی و معماری پر صلابتی بود بکلی از بین رفت ، شهر رم که پیش از قرون وسطی بیش از یک ملیون نفر جمعیت داشت ،در اواخر قرن چهارم قدرت سیاسی خود را از دست داد و در قرن هفتم میلادی جمعیت این شهر به چهل هزار نفر کاهش یافت ولی چندی نگذشت که اسقف این شهر رهبری کلیسای رومی را بدست آورد و به او لقب پاپ دادند.از این پس فقط افراد معدودی از مردم که تحت انقیاد سیستم مذهبی اداره میشدند توجه داشتند که به دوره ظلمت واستبداد و تاریکی افتاده اند.