1) روز بزرگداشت شيخ مفيد:  تاريخ شيعه، سرشار از افتخارات بسيار و تحولات چشمگير است؛ تحولاتي كه به دست عالمان متعهد و فرزانگان انديشمند پديد آمده است. در اين ميان به سده چهارم هجري برمي‏خوريم كه فتح‏الفتوح تاريخ شيعي است. روزگاري كه مردي بزرگ و انديشمندي سترگ "دايرةالمعارفي جامع" از معارف اسلامي تدوين كرد كه نزديك به پنجاه سال، پرچمدار عرصه‏هاي علمي، فكري و فرهنگي مسلمين گرديد. سرانجام كار به جايي رسيد كه دوست و دشمن زبان به تمجيد او گشودند و قلم به تعريف او برگرفتند و او را "مفيد" لقب دادند. محمدبن محمد بن نعمان معروف به شيخ مفيد در يازدهم ذيقعده سال 336 ق در بغداد به دنيا آمد. از آنجا كه پدر محمد شخصي پارسا و مذهبي بود و به تعليم و تربيت اشتغال داشت، شيخ مفيد در ابتدا به ابن المعلّم ملقَّب گرديد. او از كودكي به فراگيري علوم اسلامي روي آورد و هوش و استعداد سرشاري از خود نشان داد به طوري كه قبل از دوازده سالگي از برخي محدّثان، روايت اخذ كرده و از استاد خويش، شيخ صدوق، در قبل از بيست سالگي حديث شنيده است. شيخ مفيد همچنين از محضر درس استادان بزرگ عصر از جمله: علي بن عيسي رمّاني، جعفر بن محمد بن قولِوِيه و محمد بن عمران مرزباني بهره برد و به مقام والايي در فقه، كلام و ادب دست يافت. جاذبه فوق‏العاده و پشتكار فراوان شيخ مفيد، موجب گرايش فاضلان بسياري به حوزه درس وي گرديد و باعث تاليف آثار گران‏بها و ارزشمند شد. شيخ مفيد از يك‏سو، گروه بي‏شماري از دانشمندان مذاهب مختلف را تربيت نمود و مشعل‏هاي فروزاني چون سيد مرتضي، سيد رضي، شيخ طوسي و نجاشي و ده‏ها نفر را تحويل حوزه‏هاي علمي وديني داد و از سوي ديگر قلم به دست گرفت و با اين سلاح برق‏آسا و ژرف، تحولي بهنگام، ايجاد كرد. تاليفات شيخ مفيد را تا دويست كتاب گفته‏اند كه شرح عقايد صدوق، المُقَنَّعَه، الاعلام، امالي، ارشاد و ده‏ها اثر گرانبها از آن جمله‏اند. شيخ مفيد از جمله كساني است كه مورد اعتماد خاص حضرت ولي عصر(عج) بوده و نامه‏هايي از جانب امام مهدي(عج) براي شيخ ارسال شده است. بينش افروزي و دانش آفريني وي به همراه آگاهي از اوضاع دشمنان و اطلاع از جهان اطراف باعث شد كه او را سلسله جنبان نهضت فكري و علمي در قرن چهارم هجري كرد تا جايي كه در صحيفه‏هاي سبز مهدوي(عج) از جانب حضرت ولي عصر، برادر گرامي و استوار خوانده شد. سرانجام، شيخ مفيد اين رادمرد علم و عمل و اسوه تقوا و فضيلت در سوم ماه رمضان سال 413 ق در 77 سالگي به ديدار معبود شتافت و پس از اقامه نماز توسط سيدمرتضي، در حرم امام موسي كاظم(ع) در كاظمين به خاك سپرده شد.

2) وفات استاد "عبدالباسط محمدعبدالصمد" قاري شهير قرآن (1367ش): استاد عبدالباسط محمد عبدالصمد از استادان برجسته قرائت و ترتيل قرآن مجيد در سال 1308 ش (1348 ق) در روستاي ارمنت در هفتصد كيلومتري جنوب قاهره به دنيا آمد. وي از كودكي به فراگيري قرآن روي آورد و با اشتياق تمام، كل قرآن را از حفظ نمود. استاد عبدالباسط از 19 سالگي به قرائت در پايتخت مصر، راديو دولتي اين كشور و مناطق ديگر پرداخت و به كشورهاي زيادي سفر كرد. استاد عبدالباسط همچنين رتبه‏هاي مهمي در مسابقات بين‏المللي قرآن مجيد در كشورهاي اسلامي كسب نموده است. از اين استاد برجسته قرآن، تلاوت‏هاي زيبا و دلنشين زيادي از قرآن بر جاي مانده است. استاد عبدالباسط محمد عبدالصمد سرانجام در نهم آذر 1367ش در 69 سالگي دار فاني را وداع گفت.

3) صدور و انتشار اعلاميه سران سه كشور متفق در تهران (1322ش): يكي از وقايع مهم و با اهميت دوران جنگ جهاني دوم در زمان نخست‏وزيري علي سهيلي، تشكيل كنفرانس عالي سران سه كشور متفق در تهران است كه بي‏شك در سرنوشت جنگ جهاني دوم و سرنوشت سياسي ايران بسيار مهم بود. در اين كنفرانس كه از روز ششم آذر 1322 ش با حضور استالين، چرچيل و روزولت، رهبران اتحاد جماهير شوروي، انگلستان و آمريكا برگزار گرديد، پيرامون پيروزي جنگ و كوتاه ساختن مدت جنگ تبادل نظر به وجود آمد و تصميماتي اتخاذ گرديد و در روز نهم آذر اعلاميه مشتركي درباره ايران منتشر كردند. در اين اعلاميه، ضمن احترام به استقلال ارضي ايران، موافقت شد كه هر نوع مسائل اقتصادي كه در پايان جنگ، گريبانگير ايران شود، از طرف كنفرانس‏ها يا مجامع بين‏المللي مورد توجه قرار گرفته و حل شود. ولي علي‏رغم اين كه طي اين كنفرانس موافقت شد تا نيروهاي متفق بلافاصله پس از پايان جنگ، خاك ايران را تخليه كنند، با اين حال، اين نيروها به ويژه قواي روس، تا مدت‏ها پس از جنگ، از تخليه ايران امتناع مي‏كردند تا اين كه پس از شكايت ايران به مجامع جهاني، نيروهاي خود را از ايران خارج ساختند.

4) 30ذيقعده سال395 هجري قمري: « ابوعبدالله محمّدبن اسحاق بن محمد» مشهور به اِبن مَنده ازمحدثان نامدار ايراني وفات كرد. او علاوه براستفاده ازمحضرعلماي اصفهان براي شنيدن و گردآوري حديث سفري 45ساله كرد و چندسالي هم درنواحي عراق، شام، دمشق و طرابلس روزگارگذراند. ابن منده دراصفهان ازنفوذ و احترام بسياربرخورداربود و وسعت آگاهي او درعلم حديث، مشتاقان اين علم را ازدورو نزديك به محضرش مي‎‏كشاند. ازآثارابن منده «اَلايمان و اَلاَمالي »را مي‎توان نام برد.

5) 29نوامبرسال1947ميلادي: مجمع عمومي سازمان ملل متحد تجزيه فلسطين را به دو بخش عرب نشين و يهودي نشين تصويب كرد و شهر بيت المقدس را هم به عنوان منطقه بين المللي اعلام نمود. بدين ترتيب سازمان ملل متحد بروجود يك رژيم اشغالگرمحد گذاشت. پس ازاين اعلاميه و خروج آخرين سربازان انگليسي مستقردربيت المقدس، شوراي يهود تشكيل جلسه داد و استقلال رژيم اشغالگر قدس را اعلام كرد. گفتني است دولتهاي عرب به وجود اين رژيم اعتراض كردند. اما جنگ آنها هم با مداخله سازمان ملل متحد به متاركه انجاميد. اما مبارزان مسلمان فلسطيني ازآن زمان تاكنون به مبارزه عليه رژيم اشغالگر قدس پرداختند و اين مبارزه تا بازپس گرفتن آزادي سرزمينشان ادامه مي دهند.

6) 29نوامبرسال1945ميلادي: شوراي آزاديبخش و ضدفاشيستي يوگسلاوي سابق به رياست تيتو تشكيل شد. دراين روز شوراي آزاديبخش يوگسلاوي سابق نخستين دولت يوگسلاوي را بعد ازپيروزي تيتوبرآلمان تشكيل داد. با رهبري همين شورا بود كه يوگسلاوي توانست درجنگ جهاني دوم برآلمان نازي پيروزشود.

7) روز همبستگي با ملّت فلسطين در روز جهاني فلسطين (1947م) : در سال 1977 مجمع عمومي سازمان ملل متحد طي قطعنامه اي 29 نوامبر هر سال را روز همبستگي با ملت فلسطين تعيين نمود. در اين قطعنامه نسبت به اشغال سرزمين اعراب و فلسطينيان توسط اشغالگران اسرائيل و محروم بودن مردم فلسطين از حقوق اوليه خود ابراز نگراني شده است. تصويب اين قطعنامه در حالي صورت گرفت؛ كه در سي سال پيش در همين روز يعني 29 نوامبر سال 1947 مجمع عمومي سازمان ملل طي قطعنامه اي تفكيك فلسطين را تصويب و به رسميت شناخت. آنچه مسلم است اين است كه با گذشت ساليان متمادي؛ سازمان ملل و ديگر مجامع بين المللي در خصوص قضيه فلسطين تنها به تصويب قطعنامه ها و نشست هاي اضطراري بسنده كرده و هيچ اقدام جدي و عملي خاصي را در اين خصوص انجام نداده اند. مردم دنيا طي ساليان اخير به وضوح شاهد سخت ترين فشارها، سرکوب ها و ترورهايي كه بر مردم مظلوم فلسطين وارد شده؛ بوده اند و کم تر کسى به داد آنان رسيدگى کرده است. در جهان گسترده و مبتنى بر ارتباطات كه بشريت بدان مي بالد؛ فلسطين از جمله محک هاي سنجش حقيقت بشمار مي آيد. فلسطين درستى و نادرستى هر انديشه و عزمى را در مقابله با تحجر و بنيادگرايى، بى حرمتى نسبت به انسان و بى توجهى به اخلاق مى سنجد. تکيه صرف بر قدرت نظامى و استفاده از زبان زور در جهانى که امنيت و حفاظت از آن، امروزه ابعاد تازه اي يافته است، متناسب با مردم و محيطى نيست که عمق فرهنگى، اجتماعى و سياسى يافته اند.

---

تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله