با پرخاشگری و نافرمانی فرزندم چه برخوردی داشته باشم؟
نویسنده : سیمین دخت صمیمی
ما به عنوان والدین، معلم، مشاور یا هر مقام اجرایی دیگر نیازمندیم در خاطر داشته باشیم که هرگز آموزش ندیدیم که چگونه با پرخاشگری به عنوان یک واقعیت در طول زندگی کودکیمان مواجه شویم.
ما به سمت این باور سوق داده شدیم که پرخاشگر بودن یعنی بد بودن وغالبا به خاطر بیان پرخاشگری احساس گناه داشتیم.
اگر این باور را کنار بگذاریم راحت تر می توانیم با پرخاشگری کودکان مواجه شویم. هدف، سرکوب یا تخریب احساسات پرخاشگرانه در کودکان یا در خودمان نیست بلکه، می خواهیم این احساسات را بپذیریم و آنها را به سمت پایانه های سازنده هدایت کنیم. والدین و معلمان باید به کودکان اجازه دهند تا آنها تمامی احساساتشان را تجربه کنند. سپس، مهارت های بزرگسالی به آنها راه های قابل پذیرش ابراز احساساتشان را نشان می دهد. احساسات قوی نمی توانند انکار شوند و ابراز پرخاشگری نباید همیشه به عنوان نشانه مشکلات جدی در نظر گرفته شود، بلکه باید با احترام شناسایی و درمان شوند.
در مواجهه با کودکان عصبانی و پرخاشگر، واکنش ما باید براساس حمایت و پذیرش باشد نه براساس میل به تنبیه. والدین و معلمان در حالی که راه های دیگری را برای بیان احساسات به کودکان پیشنهاد می کنند، باید به آنها نشان دهند که احساساتشان را می پذیرند.
به منظور فرونشاندن تکانه های پرخاشگرانه کودک به صورت فیزیکی به او نزدیک شوید. کودکان کم سن اغلب با نزدیک شدن یک بزرگسال به آنها و این که بزرگسال علاقه مندی خود را در مورد اعمال کودک ابراز کند، آرام می شوند.
محروم کردن شکل گسترده تری از بی اعتنایی است و در مواقعی که رفتار کودک کاملا نامطلوب است و باید از محیط اجتماعی دور شود به کار می رود. محروم کردن یک پیام بسیار قوی به کودک می دهد و آن این است که رفتار تو قدری غیرقابل قبول است که لازم است مدتی تنها بمانی تا به رفتار خود فکر کنی. محروم کردن را می توان برای کمک به کودک در پیروی از دستورات، تکمیل کارها و وظایف، اطاعت از قوانین خانه و یادگیری مهارت های مراقبت از خود، کاهش نافرمانی و پرخاشگری و کاهش دست انداختن دیگران و مقابله جویی استفاده کرد.
محروم کردن باید محدود به ۵ دقیقه شود. به استثنای کودکان ۲ یا ۳ ساله که زمان محروم کردن آن ها ۲ یا ۳ دقیقه خواهد بود. وقتی ۵ دقیقه تمام شد کودک باید ۳۰ ثانیه ساکت بماند تا از محرومیت خارج شود. اگر پس از ۳۰ ثانیه نتوانست سکوت را تحمل کند، ۵ دقیقه دیگر محروم می شود تا بالا خره بتواند خود را برای ۳۰ ثانیه کنترل کند. خارج شدن از محرومیت همیشه یک «خارج شدن مشروط» است یعنی بیش از این که کودک از محرومیت خارج گردد باید ۳۰ ثانیه ساکت شود و موافقت کند کاری را که از او خواسته شده بود انجام دهد یا به خاطر کار زشتی که انجام داده بود عذرخواهی کند. مکانی که کودک را برای محروم کردن به آنجا می برید باید خسته کننده باشد نه سرگرم کننده و همچنین ترسناک و تاریک نباشد.
برخی مادران مجبورند کودک خود را با دشواری زیاد به طرف اتاقش ببرند به طوری که متحمل یک جنگ فیزیکی باوی می شوند. این نوع برخورد فیزیکی باعث آسیب خوردن به رابطه والدین با فرزند می شود. در چنین حالتی توصیه می شود که فقط از روش های غیرفیزیکی استفاده کنید. به او بگویید یک حق انتخاب دارد یا ۱۰ دقیقه محروم می شود یا این که یکی از مزایای خود را از دست می دهد. مثل این که ۲ ساعت از بازی کردن یا تلویزیون تماشاکردن محروم است.
منبع:روزنامه مردم سالاری
ما به سمت این باور سوق داده شدیم که پرخاشگر بودن یعنی بد بودن وغالبا به خاطر بیان پرخاشگری احساس گناه داشتیم.
اگر این باور را کنار بگذاریم راحت تر می توانیم با پرخاشگری کودکان مواجه شویم. هدف، سرکوب یا تخریب احساسات پرخاشگرانه در کودکان یا در خودمان نیست بلکه، می خواهیم این احساسات را بپذیریم و آنها را به سمت پایانه های سازنده هدایت کنیم. والدین و معلمان باید به کودکان اجازه دهند تا آنها تمامی احساساتشان را تجربه کنند. سپس، مهارت های بزرگسالی به آنها راه های قابل پذیرش ابراز احساساتشان را نشان می دهد. احساسات قوی نمی توانند انکار شوند و ابراز پرخاشگری نباید همیشه به عنوان نشانه مشکلات جدی در نظر گرفته شود، بلکه باید با احترام شناسایی و درمان شوند.
در مواجهه با کودکان عصبانی و پرخاشگر، واکنش ما باید براساس حمایت و پذیرش باشد نه براساس میل به تنبیه. والدین و معلمان در حالی که راه های دیگری را برای بیان احساسات به کودکان پیشنهاد می کنند، باید به آنها نشان دهند که احساساتشان را می پذیرند.
به منظور فرونشاندن تکانه های پرخاشگرانه کودک به صورت فیزیکی به او نزدیک شوید. کودکان کم سن اغلب با نزدیک شدن یک بزرگسال به آنها و این که بزرگسال علاقه مندی خود را در مورد اعمال کودک ابراز کند، آرام می شوند.
محروم کردن شکل گسترده تری از بی اعتنایی است و در مواقعی که رفتار کودک کاملا نامطلوب است و باید از محیط اجتماعی دور شود به کار می رود. محروم کردن یک پیام بسیار قوی به کودک می دهد و آن این است که رفتار تو قدری غیرقابل قبول است که لازم است مدتی تنها بمانی تا به رفتار خود فکر کنی. محروم کردن را می توان برای کمک به کودک در پیروی از دستورات، تکمیل کارها و وظایف، اطاعت از قوانین خانه و یادگیری مهارت های مراقبت از خود، کاهش نافرمانی و پرخاشگری و کاهش دست انداختن دیگران و مقابله جویی استفاده کرد.
محروم کردن باید محدود به ۵ دقیقه شود. به استثنای کودکان ۲ یا ۳ ساله که زمان محروم کردن آن ها ۲ یا ۳ دقیقه خواهد بود. وقتی ۵ دقیقه تمام شد کودک باید ۳۰ ثانیه ساکت بماند تا از محرومیت خارج شود. اگر پس از ۳۰ ثانیه نتوانست سکوت را تحمل کند، ۵ دقیقه دیگر محروم می شود تا بالا خره بتواند خود را برای ۳۰ ثانیه کنترل کند. خارج شدن از محرومیت همیشه یک «خارج شدن مشروط» است یعنی بیش از این که کودک از محرومیت خارج گردد باید ۳۰ ثانیه ساکت شود و موافقت کند کاری را که از او خواسته شده بود انجام دهد یا به خاطر کار زشتی که انجام داده بود عذرخواهی کند. مکانی که کودک را برای محروم کردن به آنجا می برید باید خسته کننده باشد نه سرگرم کننده و همچنین ترسناک و تاریک نباشد.
برخی مادران مجبورند کودک خود را با دشواری زیاد به طرف اتاقش ببرند به طوری که متحمل یک جنگ فیزیکی باوی می شوند. این نوع برخورد فیزیکی باعث آسیب خوردن به رابطه والدین با فرزند می شود. در چنین حالتی توصیه می شود که فقط از روش های غیرفیزیکی استفاده کنید. به او بگویید یک حق انتخاب دارد یا ۱۰ دقیقه محروم می شود یا این که یکی از مزایای خود را از دست می دهد. مثل این که ۲ ساعت از بازی کردن یا تلویزیون تماشاکردن محروم است.
منبع:روزنامه مردم سالاری