پيامبر اعظم(صلی الله علیه وآله و سلم)فرموده اند :«من كان له ولد صبا؛ هر كس كودك دارد، بايد با او كودكي كند.» (1)
بازي، از نيازهاي حتمي كودك است و دوران كودكي، عرصه جولان و ميدان آزمون و افت وخيز كودك است. او در اين ميدان، تمرين زندگي مي كند و بالنده مي شود و تجربه مي اندوزد و ورزيده مي گردد و براي دوره هاي بعدي، زندگاني مسؤوليت دار، آماده مي شود.
بازيكن، همبازي مي خواهد؛ بويژه بازيكني كه هنوز قواعد بازي را نياموخته باشد.
پدر و مادر، بهترين همبازيهاي كودك هستند، همان گونه كه ايشان نزديكترين كسان به كودكند. بازي كردن والدين با كودك، علاوه بر فايده هاي جسمي و ذهني كه براي او دارد، از جنبه رواني و عاطفي نيز برايش مفيد است و سبب رشد شخصيت او مي شود، او مي نگرد كه پدر و مادر، كه از او بزرگترند، خود را در سطح او نهاده اند. كودك، با همان تشخيص و تحليل كودكانه اش، مي فهمد كه آن بزرگان، او را به حساب آورده اند و همتراز او شده اند.
بها دادن به كودك، از كارسازترين كار افزارهاي تربيتي براي شكوفايي استعدادهاي اوست، و بازي با او، از بهترين نمادهاي اين بهادادن است.
سيره پيامبر اعظم(صلی الله علیه وآله و سلم)
پيامبر اعظم(صلی الله علیه وآله و سلم)با آن بلندي مرتبت خويش، با كودكان، رفتاري كودكانه داشتند. ايشان امام حسن و امام حسين(علیه السلام)را، آنگاه كه كودك بودند، بر شانه هاي خود سوار مي كردند و با مهرورزي پدرانه و لطافت كودكانه مي فرمودند:
«نعم المطي مطيكما و نعم الراكبان انتما؛ چه سواري دهنده خوبي و چه سواركاران خوبي!»(2)

پي نوشتها:
1)وسايل الشيعه،جلد 15 ، ص 203
2)بحارالانوار، جلد 3،ص 388

منبع: روزنامه قدس