آدمیان اوّلین‌بار که شتر را دیدند از جثّه‌ی درشت او ترسیدند و پا به فرار گذاشتند. امّا با گذشت زمان او را جانوری آرام دیدند و جرئت نزدیک شدن به او را یافتند. آن‌ها پس از مدّتی دیگر به این نتیجه رسیدند که شتر جانوری صبور است و از کوره درنمی‌رود. آن‌گاه آدمیان چنان از او خوش‌شان آمد که افسارش کردند و به کودکان خود اجازه دادند سوارش شوند و هرجا می‌خواهند بروند.
وقتی به چیزی مهیب و سهمگین عادت کردیم، دیگر هراسی از آن به دل راه نمی‌دهیم.
منبع مقاله :
هندفورد، اس. اِی و دیگران؛ (1392)، افسانه‌های مردم دنیا (جلدهای 9 تا 12)، ترجمه‌ی حسین ابراهیمی (الوند) و دیگران، تهران: نشر افق، چاپ سوم.