در اصل نام منطقه‌اي کوهستاني در پلوپونس Peloponnese بوده. بعدها تئوکرات (Theocritus)، شاعر يونان باستان زندگي شبانان سيسيل را موضوع اشعار شباني (شعر شباني) خود قرار داد. ويرژيل به جاي سيسيل، آرکاديا را براي اشعار شباني خود انتخاب نمود و از آن به عنوان محل آرماني و مطلوبي که شبان‌ها زندگي آرام و بي دغدغه‌اي در آن داشته‌اند، نام برد.
شعراي کلاسيک آرکاديا را نماد آرامش و سکون روستائي و توازن و تعادل در عصر طلايي مي‌دانستند. در اين نگرش زندگي بشر چهار دوره است: دوره‌ي بدوي که همه چيز در آن در سکون و آرامش قرار داشت و عصر طلايي (golden age) ناميده مي‌شد. پس از آن دوره‌هاي نقره‌اي age of silver و برنز (the brazen age) و بالاخره زمان حال که دوره‌ي غمبار آهن (age of iron) است يکي پس از ديگري واقع مي‌شوند.
در دوره‌ي رنسانس، اشعار شباني قديم کاربردهاي تمثيلي و طنزآميز نيز پيدا کرد. شعراي مسيحي در اشعار شباني عصر طلايي را در افسانه‌هاي بت پرستان به باغ عدنِ انجيل ربط دادند و از نماد «شبان» در اشعار خود براي مفاهيم مذهبي استفاده کردند.
شعراي انگليسي در دوره‌ي رنسانس و پس از آن، بار ديگر به اين مکانِ آرماني توجه نمودند. از شاخص ترين اين شعرا سِر فيليپ سيدني (رمانس آرکاديا) و ادموند اسپنسر (اشعار روستايي و شباني) مي‌باشند.
منبع مقاله :
داد، سيما (1378)، فرهنگ اصطلاحات ادبي، تهران: مرواريد، چاپ چهارم.