داروها

داروهای مورد استفاده در درمان آرتریت بسته به نوع آرتریت متفاوت است. داروهای معمول مورد استفاده آرتریت عبارتند از:
• ضد دردها. این نوع داروها کمک به کاهش درد نموده اما هیچ تأثیری بر التهاب ندارد. مثالها عبارتند از: استامینوفن (تیلنول، غیره)، ترامادول (اولترام ، ریزولت ، و غیره) و مواد مخدر حاوی اکسی کدون (پرکاست، اکسی کونتین، و غیره) و یا هیدروکدون (ویکودین ، لورتاب، و غیره).
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs). NSAID‌ها درد و التهاب هر دو را کاهش دهد. NSAID‌های بیشمار شامل ایبوپروفن با نامهای تجاری(آدویل ، موترین، آی بی، و غیره) و ناپروکسن می‌باشد . برخی از انواع NSAID‌ها تنها با نسخه پزشک در دسترس هستند. NSAID‌های خوراکی می‌تواند موجب تحریک معده شود، و برخی ممکن است خطر ابتلا به حمله قلبی و سکته را افزایش دهد. برخی از داروهای غیر استروئیدی نیز موجود است به صورت کرم و یا ژل بوده که می‌تواند بر مفاصل مالیده شود.
• ضد محرک‌ها : برخی از انواع کرم و پماد ‌ها حاوی منتول یا کپسایسین است که مواد تشکیل دهنده آن موجب گرمی وتندی مانند فلفل می‌شود . مالش این ترکیب بر روی پوست مفصلی که تیر می‌کشد ممکن است با انتقال سیگنال‌های درد از مفصل تداخل نماید .
• داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD‌ها) : اغلب برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می‌شوند، DMARD‌ها حمله سیستم ایمنی بدن شما را به مفاصل تان آهسته و یا متوقف می‌کند. مثالها عبارتند از متوترکسات (ترکسال ) و هیدروکسی کلروکین (پلا گونیل ).
• بیولوژیک: به طور معمول در رابطه با DMARD‌ها استفاده می‌شود، اصلاح کننده پاسخ بیولوژیک‌ها داروهایی مهندسی ژنتیکی که شامل مولکول‌های پروتئینی مختلف است که در پاسخ ایمنی نقش دارند.
مثالها عبارتند از اتانرسپت (انبرل) و این فلیکسی ماب و (رمی کید).
• کورتیکواستروئیدها: این دسته از مواد مخدر، که شامل پردنیزون و کورتیزون التهاب را کاهش می‌دهد و سرکوب سیستم ایمنی بدن را موجب می‌شود. کورتیکواستروئیدها را می‌توان به صورت خوراکی و یا از طریق تزریق به طور مستقیم به مفصل دردناک دریافت کرد.

عمل جراحی

اگر اقدامات محافظه کارنه کمک نکند، دکتر شما ممکن است عمل جراحی را پیشنهاد دهد، از جمله:
• جایگزینی مفصل. در این روش مفصل آسیب دیده شما را برداشته و آنرا بایک مصنوعی جایگزین می‌کنند. مفاصلی که اغلب جایگزین می‌شود مفصل ران و زانو می‌باشد.
• همجوشی مشترک. این روش اغلب برای مفاصل کوچکتر استفاده می‌شود مانند مچ دست، مچ پا و انگشتان دست. در این روش انتهای دو استخوان در مفصل برداشته شده وسپس آنها را به هم قفل کرده تا زمانی که به یک واحد سفت و سخت تبدیل والتیام یابد.
• از دست دادن وزن: اگر شما چاق هستید، از دست دادن وزن، فشار بر مفاصل متحمل وزن را کاهش می‌دهد. این ممکن است تحرک شما را افزایش داده و آسیب‌های مفصل در آینده را محدود می‌کند.
• گرما و سرما: پدهای داغ و یا بسته ‌های یخ ممکن است در از بین بردن درد آرتروز کمک کند.
• دستگاه‌های کمکی: استفاده از عصا، واکر، توالت فرنگی و سایر دستگاه‌های کمکی می‌تواند به حفاظت از مفاصل و بهبود توانایی شما برای انجام کارهای روزانه کمک کند.
بسیاری از مردم از راه حل‌های جایگزین برای آرتریت استفاده می‌کنند، اما شواهد قابل اعتماد کمی به حمایت از استفاده از بسیاری از این محصولات وجود دارد. درمان‌های جایگزین امیدوار کننده برای آرتریت عبارتند از:
• ورزش: ورزش منظم می‌تواند کمک به حفظ انعطاف پذیری مفاصل شما کند. شنا یا ایروبیک آبی اغلب یک انتخاب خوب است زیرا به دلیل شناور بودن در آب فشار وارده بر مفاصل تحمل کننده وزن را کاهش می‌دهد. ورزش می‌تواند طیف وسیعی از حرکت را بهبود بخشیده و تقویت عضلات اطراف مفاصل را موجب شود. در برخی موارد، استفاده از آتل یا بانداژ ممکن است ضروری باشد. همچنین فیزیوتراپی می‌تواند برای بعضی از انواع آرتریت مفید باشد.
• طب سوزنی: در این روش درمانی با استفاده از سوزن ظریف قرار داده شده در نقاط خاص بر روی پوست انواع مختلفی از درد را کاهش می‌دهد، از جمله درد هایی است که توسط بعضی از انواع آرتریت ایجاد می‌شود.
• گلوکوزامین. اگر چه نتایج مطالعه مختلط است، در حال حاضر به نظر می‌رسد که گلوکوزامین بهتر از دارونما کار نمی کند. با این حال به خصوص در افرادی که دچار درد متوسط تا شدید هستند، گلوکوزامین و دارونما هر دو در رفع درد و ورم مفاصل بهتر از زمانی است که هیچ چیز دریافت نمی کنند،
• تحریک الکتریکی عصب (TENS): استفاده از یک دستگاه کوچک که تولید پالس‌های الکتریکی خفیف می‌نماید.درمان با TENS اعصاب نزدیک مفصل درد ناک را تحریک نموده ودر انتقال سیگنال‌های درد به مغز تداخل ایجاد می‌نماید .
• یوگا یا تای چی: حرکات آهسته و کششی در ارتباط با یوگا و تای چی ممکن است کمک کند به بهبود انعطاف پذیری مفاصل و دامنه حرکت در افراد مبتلا به بعضی از انواع آرتریت.