«اُم ذر»، همسر قهرمان و دلاور «ابوذر غفاری» است كه همراه با شوهر مبارزش به اسلام گروید و به همه‌ی «بت‌ها» پشت كرد.
ابوذر درباره‌ی اسلام آوردن خود و همسرش می‌گوید: «بتی داشتم كه «نهم» نامیده می‌شد. روزی مقداری شیر دوشیدم و در حضور او گذاشتم. همین كه از حال بت و غذایش غافل شدم، سگی از راه رسید، شیر را نوشید، پای خود را بلند كرد و بر او بول كرد!
با خود گفتم: «ای نهم»! فهمیدم كه تو را شرافت و ارزشی نیست! به چشم خود دیدم كه سگی به تو جسارت كرد و تو نتوانستی او را از خود دور كنی!
همسرم «اَم ذر» كه صدای مرا شنیده بود، گفت: گناهی بزرگ مرتكب شدی و به خدای خود بی احترامی كردی!
من جریان را برای «اُم ذر» تعریف كردم. با شنیدن ماجرا پاسخ داد: پسر وهب، خدایی برای ما بجوی كه كریم، بخشنده و بزرگ باشد. كسی كه نتواند در برابر خویش از سگی دفاع كند، خدا نیست.
و بعد افزود: مردم گمراه بی جهت در برابر سنگ، سجده می‌كنند.» (1)
دید روشن اُم ذر، وی را با مكتبی كه سراسر وجودش را منور ساخت آشنا كرد و از او بانویی تربیت كرد كه همراه با ابوذر غفاری، در همه‌ی صحنه‌های مبارزات همسرش بر علیه كفار و مشركین شركت داشت و در تبعیدگاه «ربذه» همدم و یار دلسوز ابوذر بود.
وی، به دستیاری شوی خویش، جسد بی جان پسرش را در آن ریگزار تفته و بی آب و گیاه، به اعماق گور نهاد و سپس بر بالین آن صحابی رنجور نشست و با دستان چروكیده‌اش، عرق مرگ را از پیشانی ابوذر پاك كرد. (2)
پس از آن در بیابان ربذه، بدون سرپناه و آب و غذا و در شرایط بسیار نامساعد هوا و در حالی كه بیمار بود، به سر برد.
بالاخره «مالك اشتر نخعی» كه به اتفاق جمعی از آن نزدیكی می‌گذشتند، به یاری «اُمّ ذر» آمدند و جسد پاك ابوذر را با احترام دفن كردند.

پی‌نوشت‌ها:

1. ریاحین الشریعه، ج3، ص 393،به نقل از «الاصابة».
2. زنان بزرگ در صدر اسلام، ص 19.

منبع مقاله :
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.