«حبابه»/ زنِ نمونه
«حبابه»/ زنِ نمونه

نویسنده: علی شیرازی

 

حَبابه، دختر جعفر، از قبیله‌ی بنی اسد است. او نخستین امام خود، حضرت علی (علیه السلام) را درك كرد و تا زمان امام هشتم (علیه السلام)، در این جهان زندگی می‌كرد و راوی حدیث از هشت تن از امامان معصوم بود. (1)
وی از طرف امیرالمؤمنان، علی (علیه السلام) مأموریتی پر ارزش پیدا كرد. آن امام همام قطعه سنگی به دست او سپرد كه نقش انگشتری مباركش بر آن نقش بسته بود. مأموریت حبابه این بود كه این سنگ را نگهداری كرده، خدمت یكایك امامان (علیه السلام) شرفیاب شود و از آنها بخواهد تا انگشتری خود را بر آن بزنند و همچون نیاكان بزرگوار خود، سنگ را به نقش انگشتری خویش مزین سازند. (2)
این سند اثبات امامت ائمه (علیه السلام) بود كه حبابه مأمور آن شد. شاید برای همین مأموریت بود كه بارها ضعف بیماری و پیری بر او چیره می‌شد، ولی با دعای ائمه (علیه السلام)، دیگر بار شفا می‌گرفت و جوان تر می‌شد.
در زمان حضرت امام حسین (علیه السلام)، نقطه‌های پیسی بدنش را پوشانده بود، آن حضرت دست خود را به وسیله‌ی پارچه‌ای روی آن موضع گذاشتند، دعایی خواندند و سپس دست خود را برداشتند، در حالی كه از آن بیماری اثری نبود. (3)
در زمان امام زین العابدین (علیه السلام)، 113 سال از عمرش می‌گذشت و ضعف پیری او را ناتوان كرده بود. امام (علیه السلام) برایش دعا كردند و حبابه، سلامت از دست رفته‌ی خود را بازیافت.
سومین بار نیز به بركت دعای حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) شفا یافت تا بتواند مأموریتش را به پایان برد و نیز با عبادت‌های خالصانه‌اش، الگویی برای جامعه‌ی زنان باشد.
این بانوی ارزشمند، سیمایی نورانی داشت كه گواهی بر قلب پاك و كرنش‌های عارفانه‌اش در پیشگاه پروردگار بود و بر اثر سجده‌های طولانی، پیشاپیش پینه بسته بود. (4)
وقتی كه حبابه از دنیا رفت، 235 سال سن داشت. امام هشتم (علیه السلام) او را با پیراهن خود كفن نمودند و با دست مبارك خویش وی را به خاك سپردند. (5)

پی‌نوشت‌ها:

1. اصول كافی، ج2، ص 152.
2. اعلام النساء، ص 292.
3. رجال كشی، ص 114.
4. سفسنةالبحار، ج1، ص 207.
5. رجال كشی، ص 114.

منبع مقاله :
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.
 
نسخه چاپی