احتمالاً سیارکهای اولیه منظومه شمسی، در موقع به وجود آمدن، بزرگ بوده‌اند.
پژوهشگران پیشنهاد می‌دهند که اعضای اصلی کمربند سیارکی بیشتر به سرعت به صورت صخره‌هایی به عرض صدها کیلومتر شکل گرفته‌ا‌ند تا اینکه توده‌هایی بوده باشند که در طول زمان جرم جمع کرده‌ باشند و بزرگ شده باشند. این یافته ممکن است کمکی باشد به حل بحث دیر پای منشأ سیارکها – یا صخره‌های فضایی غول پیکر تشکیل دهنده کمربند سیارکی و تشکیل دهنده سیاره‌ها.
ستاره شناسان تصمیم گرفتند توضیحات رقابتی در مورد تشکیل سیارکها را امتحان کنند. یکی از این توضیحات می‌گوید ذرات دیسک غبار احاطه کننده‌ی خورشیدِ نوزاد، در طی میلیونها سال در هم گوریدند تا اشیائی را شکل دهند که ابعادی از چند متر تا صدها کیلومتر – که تقریباً عرض کمربند سیارکی در امروزه هست – دارند. ایده دوم در این مورد بحث می‌کند که ازدحام‌هامهایی از ریگهای چند سانتیمتری تقریباً به صورت آنی تحت تأثیر وزن تجمعی‌شان فرو پاشیدند و سیارکهایی به عرض صدها کیلومتر را خلق کردند. اگر این نظریه درست باشد باید نتیجه بگیریم که سیارکهای امروزه که دارای عرضهایی فقط در حدود چند متر یا کیلو متر هستند در نتیجه برخورد سیارکهای اولیه و تبدیل آنها به قطعات کوچکتر به وجود آمده‌اند.
برای تعیین این که کدام نظریه درست است محققان نیازمند آن هستند که برخی از اشغال کنندگان اصلی کمربند سیارکی را بیابند تا ارزیابی کنند چقدر بزرگ هستند. بنا بر توضیح یکی از پژوهشگران، برای انجام این عمل لازم بود که تیم در وهله نخست سیارکهای شکل گرفته از برخوردهای بعدی را وجین کند. او و همکارانش ناحیه‌ای از کمربند سیارکی که فاصله‌اش تا خورشید 1ر2 تا 5ر2 برابر فاصله زمین تا خورشید است را امتحان کردند. بسیاری از سیارکها در آن ناحیه قبلاً به عنوان اعضای خانواده سیارکی شناسایی شده بودند – یعنی آثار همان سیارکهای اولیه در هم کوبیده شده بودند. ستاره شناسان می‌توانند ناوگانی از سیارکها را به عنوان متعلقین به یک خانواده از روی مدارهای مشابه آنها و ترکیبات شیمیایی مشابه آنها تشخیص دهند.
با ترکیب داده‌های به دست آمده از چندین مطاله قبلی، تیم موفق به تشخیص هویت یک خانواده سیارکی دیگر شد که باقی مانده‌های یک در هم کوبیدگی واقع شده در حدود چهار بیلیون سال قبل بودند. خانواده جدیداً کشف شده همراه با خانواده‌هایی که قبلاً شناسایی شده بودند تقریباً تمام سیارکهای این ناحیه را پوشش می‌دادند. اما چند سیارک تنهاتر باقی ماند. این صخره‌ها منزوی‌تر از آن بودند که اعضای هیچ خانواده‌ای باشند، و این به این معنی بود که آنها نمی‌توانستند قطعات ناشی از برخورد باشند. ستاره شناسان نتیجه گرفتند پس آنها باید اعضای تجمع اصلی کمربند بوده باشند.
این بیگانه‌ها همگی هر کدام حداقل سی و پنج کیلومتر عرض دارند. پژوهشگرانِ تیم روی این بحث می‌کنند که این حقیقت که هیچ کدام از آنها دارای عرض فقط چند کیلومتری نیستند نظریه تشکیل تدریجی سیارکها با هر سایزی را تضعیف می‌کند. پس از محاسبه روی اندازه بزرگی قابل انتظار صخره‌های جدا شده در خلال برخوردها در طول تاریخ منظومه شمسی، محققین ارزیابی می‌کنند که همگی این سیارکها در زمان شکل گیری هر کدام حداقل یک صد کیلومتر عرض داشته‌اند.
ستاره شناسی که با این تیم کار نمی‌کرد می‌گوید این یافته‌ها به نظریه فروپاشی سریع ازدحام ریگها در موضوع تشکیل سیارکها اعتبار می‌بخشد. او اضافه کرد که منظومه شمسی ما نزدیکترین و بهترین مثالی است که ما داریم که به ما نشان می‌دهد که چگونه سیاره‌ها از درون بقیه کیهان شکل می‌گیرند. به این ترتیب این بینشها همچنین می‌تواند درک ستاره شناسان را در مورد منشأ سیارات بیرون از منظومه شمسی پیش ببرد.