مقاله پیش رو اطلاعاتی را در خصوص «ایبوپروفن در مقابل استامینوفن» فراهم ساخته است. به منظور کسب اطلاعات بیشتر در خصوص عوارض جانبی جدی این داروها به خواندن خود ادامه دهید....
همانطور که می‌دانیم، دو دارویی که جزء محبوب‌ترین داروهای مسکن به حساب می‌آیند، ایبوپروفن و استامینوفن می‌باشند. این داروها بدون نسخه در دسترس بوده و به عنوان سلاحی مؤثر جهت «از بین بردن درد» در نظر گرفته می‌شوند. خواه آسیب وارده به همسترینگ باشد و یا دل درد، پزشکان اغلب به بیماران خود مصرف این داروها را جهت تسکین از درد توصیه می‌کنند. گرچه هر دو اینها درد را کاهش می‌دهند، اما بسیاری افراد تمایل داشته بدانند کدام دارو جهت تسکین درد نسبت به داروی دیگر اثر شدیدتری دارد.
ایبوپروفن در مقابل استامینوفن
گرچه ایبوپروفن و استامینوفن هر دو مسکن می‌باشند، اما استامینوفن یک داروی غیر استروئیدی ضد التهابی نیست (NSAID). از اینرو نمی‌توان آن را جهت درمان التهاب مرتبط با عوارض مختلف سلامت مورد استفاده قرار داد. برعکس، ایبوپروفن یک داروی غیر استروئیدی ضد التهابی است که می‌تواند به کاهش التهاب کمک نماید. افراد مبتلا به آرتریت معمولاً دچار التهاب مفاصل شده که می‌توانند با استفاده از ایبوپروفن آن را تحت کنترل درآورند.
همانطور که در بالا اشاره شد، گرچه استامینوفن می‌تواند شدت درد را کاهش دهد، اما قادر نیست تورم و قرمزی را از بین ببرد. ایبوپروفن به منظور کاهش درد، مؤثرتر و قدرتمندتر است. در جراحاتی مانند آسیب به همسترینگ و یا پیچ خوردگی، التهاب مسئله بزرگتری است. در چنین مواردی، استفاده از ایبوپروفن همیشه ارجح است به این دلیل که هم درد و هم التهاب را کاهش می‌دهد. به عبارت دیگر، به منظور درمان التهاب مبتنی بر درد استفاده از ایبوپروفن بهترین گزینه است. به این دلیل که ایبوپروفن برخلاف استامینوفن، خواص ضد التهابی از خود نشان داده که تسکین قابل توجهی از التهاب را تضمین می‌سازد. قطعاً استفاده از ایبوپروفن بهترین راه کاهش درد ناشی از التهاب است.

عوارض جانبی

مصرف بیش از حد یا اوردوز هر دارویی برای سلامت ضرر داشته و ایبوپروفن و همچنین استامینوفن نیز از این امر مستثنی نمی‌باشند. مطالعات صورت گرفته بر این امر تأکید دارند که مصرف بیش از حد استامینوفن (بیش از 4000 میلی‌گرم در روز و بیش از 1000 میلی‌گرم در هر بار مصرف) می‌تواند با عملکرد کبد تداخل ایجاد نماید. بدین ترتیب توانایی کبد جهت دفع مواد سمی از خون می‌تواند به طور قابل توجهی کاهش یابد. آسیب کبدی در بسیاری بیماران به دلیل مصرف بیش از حد استامینوفن گزارش شده است. به عنوان مثال، مصرف بیش از 6 قرص (هرکدام حاوی 650 میلی‌گرم استامینوفن) در یک روز احتمال بروز مشکلات کبدی را افزایش می‌دهد. مصرف بیش از حد ایبوپروفن به طور یکسان آسیب زا است و به هیچ وجه برای سلامتی مفید نمی‌باشد. گرچه مصرف بیش از حد ایبوپروفن (بیش از 3200 میلی‌گرم در روز و بیش از 800 میلی‌گرم در هر بار مصرف) موجب نارسایی کبد نمی‌شود، اما می‌تواند عوارض جانبی جدی برای روده‌ها و یا معده ببار آورد. خونریزی داخلی در روده‌ها که در نهایت منجر به پیدایش خون در مدفوع می‌شود، قابل مشاهده است. افرادی که به طور ناخواسته مرتکب اوردوز ایبوپروفن می‌شوند، در اکثر اوقات خون استفراغ کرده و یا با سرفه خون خارج می‌سازند. در کمال تعجب، استامینوفن منجر به بروز مشکلات معده نشده اما مصرف بیش از حد آن قطعاً برای کبد مانند سم است.
در نتیجه از افراد مبتلا به زخم معده و یا مشکلات گوارشی اغلب خواسته می‌شود از مصرف ایبوپروفن خودداری نمایند. از سوی دیگر، استامینوفن برای روده‌ها و دستگاه گوارش بی ضرر است و در صورت بروز عوارض جانبی، خفیف خواهد بود. به همین دلیل است که جهت درمان سردرد در افراد مبتلا به اختلالات معده بیشترین تقاضا استامینوفن است. همچنین استامینوفن در مقایسه با ایبوپروفن جایگزین بی خطرتری برای کودکان به حساب می‌آید. ایبوپروفن می‌تواند معده را تحریک و آزرده سازد اما با توجه به خواص ضد التهابی مؤثر آن، مصرف این دارو در مقادیر کم می‌تواند حداکثر تسکین از درد را با حداقل عوارض جانبی قابل تحمل در بیماران مبتلا به آرتریت فراهم سازد.
چنانچه قصد استفاده از استامینوفن به منظور درمان آرتریت را داشته تنها به این دلیل که یک مسکن می‌باشد، در این صورت واضح است که از آن ناامید خواهید شد. به این دلیل که آرتریت موجب التهاب مفصل شده و بنابراین جهت کاهش درد آرتریت اهمیت دارد که التهاب را کاهش دهید. متأسفانه این کار با مصرف استامینوفن میسر نخواهد شد به این دلیل که یک داروی ضد التهابی به شمار نمی‌رود. از اینرو فرد نمی‌تواند انتظار داشته باشد حتی کمی بهبودی از درد آرتریت با مصرف استامینوفن برای او حاصل شود. جای تعجب نیست که بیماران مبتلا به آرتریت به لطف عمل ضد التهابی ایبوپروفن به خوبی به آن واکنش نشان می‌دهند. در مجموع بایستی گفت که به منظور به حداکثر رساندن اثربخشی این داروها، میزان صحیح مصرف به همان اندازه دارای اهمیت است. فرد بایستی به منظور اطلاع از میزان مصرف روزانه با پزشک مشورت نموده تا بدین ترتیب بیمار در زمان کمتر و با حداقل ناراحتی بهبود یابد.