لقب:
سیاه و آبی‌ها، مار افعی بزرگ
بنیانگذاری:
9 مارس 1908
ورزشگاه:
استادیوم جوزپه مه آتزا شهر میلان
گنجایش:
82،955 نفر
مدیرعامل:
ماسیمو موراتی
سرمربی:
لئوناردو أرواخو

اینتر میلان یکی از مطرح‌ترین باشگاه‌های جهان است که چند سالی است قهرمان بلامنازع کشور ایتالیا محسوب می‌شود. اینتر را در دنیای فوتبال با لقب پاتزا اینتر (به معنای اینتر دیوانه) می‌شناسند. دلیل این لقب نتایج عجیب و غریب و شگفت آوریست که اینتر بدست می‌آورد. این باشگاه در میان طرفداران تیفوسی فوتبال در ایتالیا و جهان از محبوبیت جالب توجهی برخودار است. این تیم تنها باشگاه کشور ایتالیا است که تاکنون به دسته پائین‌تر سقوط نکرده و در تمامی ادوار سری آ حاضر بوده است.

اطلاعات اصلی باشگاه

• نام کامل باشگاه: باشگاه فوتبال اینترنازیوناله میلان ایتالیا
• تاسیس 1908
• مؤسس باشگاه: جیووانی پارامیتیوتی
• ورزشگاه: استادیوم جوزپه مه آتزا
• کمپ تمرینی: آپیانو جنتیله
• نام سابق: آمبروزیانا اینتر
• مالک: ماسیمو موراتی
• مدیر: ماسیمو موراتی
• هیئت مدیره: آنجلو ماریو موراتی، رینالدو جلفی، ارنستو پائولیلو
• سرمربی: لئوناردو
• دستیار: جوزپه بارزی
• مدیر فنی: مارکو برانکا
• مدیر اجرایی: گابریل اوریالی
• اولین قهرمانی در ایتالیا: 1910
• اولین قهرمانی در سری آ: 1930 (اولین دوره برگزاری سری آ)

تاریخچه:

چگونگی تاسیس باشگاه:

سال 1899 در شهر میلان باشگاه کریکت و فوتبال میلان تاسیس شد. این تیم تا سال 1908 توانست سه بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا این که طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی را برای باشگاه خود انتخاب کردند. سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژادپرستی بود. تیم اینتر نازیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها 2 سال صبر کرد و در سال 1910 اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید.

روزهای پر فراز و نشیب اینتر

سال‌های آغازین برای اینتر بسیار موفق بود. تیم دیگر شهر میلان (آث میلان)، پس از جدایی اینتری‌ها افت وحشتناکی کرد و بیش از 40 سال در حسرت قهرمانی ایتالیا سوخت تا اینتر چند دهه بدون مزاحمت تیم اول شهر میلان باشد. اما اینتر نیز پس از کسب قهرمانی دوم در سال 1920 دچار افت شد و تا اواخر دهه بیست از کورس قهرمانی دور بود.

ظهور جوزپه مه آتزا

سال 1927 ستاره‌ای به نام جوزپه مه‌آتزا در اینتر متولد شد. اینتر با اتکا به این فوق ستاره خود دوباره به اوج بازگشت و توانست بار دیگر قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند. وی توانست در اولین دوره برگزاری لیگ کشور ایتالیا با نام سری آ، قهرمانی را به اینتر هدیه کند و خود نیز با زدن 31 گل آقای گل اولین دوره برگزاری سری آ شود. مه آتزا بین سال‌های 1928 تا 1936 توانست 4 بار آقای گل کشور ایتالیا شود. و همچنین در دو جام جهانی 1934 ایتالیا و 1938 فرانسه، جوزپه مه آتزا قهرمانی جهان را برای کشورش ایتالیا به ارمغان آورد. این بازیکن بزرگ در سال‌های آخر بازیگری خود از اینتر جدا شد و بازی در چند تیم دیگر ایتالیا را نیز تجربه کرد ولی در سال آخر دوران بازی خود به اینتر بازگشت تا با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند. جوزپه مه آتزا در 408 بازی 288 گل برای اینتر به ثمر رساند که رکوردی دست نیافتنی برای او محسوب می‌شود. وی در مقاطع مختلفی سرمربی‌گری اینتر را نیز بر عهده گرفت و در سال 1979 پس از مرگ وی، شهرداری میلان نام بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد.

دهه چهل و آغاز دهه پنجاه

اینتر بین سال‌های 1940 تا 1950 همیشه یکی از مدعیان قهرمانی سری آ بود اما همیشه در رتبه‌های دوم و سوم قرار می‌گرفت و نمی‌توانست قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند. تا اینکه در سال 1952 آلفردو فونی به عنوان سرمربی اینتر برگزیده شد و با متحول کردن تیم توانست دوباره اینتر را به قدرت اول ایتالیا تبدیل کند. او در همان دو سال اول حضور خود دو بار اینتر را صاحب اسکودتو کرد و نتایج جالبی را با اینتر رقم زد. اینتر در مقابل تمامی بزرگان ایتالیا با تعداد گل‌های فراوان پیروز می‌شد که از بین آن‌ها می‌توان به پیروزی 6-0 مقابل یوونتوس اشاره کرد. دوران نسبتاً کوتاه فونی با موفقیت‌های چشمگیری برای اینتر همراه بود.

دوران طلایی

در سال 1955، آنجلو موراتی که از مردان سرشناس ایتالیا بود ریاست اینتر را بر عهده گرفت. حضور موراتی در اینتر با پایان دوران آلفردو فونی همراه بود. موراتی در ابتدای حضور خود در اینتر چند مربی عوض کرد تا اینکه تصمیم گرفت هدایت باشگاه را به یک نابغه و تئوریسین آرژانتینی به نام هلنتینو هرارا بسپارد. هرارا در سال 1960 اینتر را تحویل گرفت و شروع به ساختن تیمی جوان و منسجم کرد. تیم او سال اول در رتبه سوم ایتالیا ایستاد، سال دوم نایب قهرمان شد و در سال سوم اسکودتو را به دست آورد تا نشان دهد تفکراتش در حال به بار نشستن هستند. پس از اولین قهرمانی در سری آ، اینتر سال بعد جام باشگاه‌های اروپا را به دست آورد. فصل بعد هم هرارا برترین سال تاریخ اینتر را رقم زد و تمامی جام‌های ممکن را به ارمغان آورد. در آن سال اینتر قهرمان اسکودتو، جام باشگاه‌های اروپا و جام بین قاره‌ای شد. در سال 1966 نیز هرارا دهمین اسکودتوی اینتر را برای این باشگاه به ارمغان آورد. در کشور ایتالیا هر تیمی 10 بار قهرمان این کشور شود یک ستاره روی پیراهن خود درج می‌کند. اینتر در سال‌های طلایی خود با بازیکنانی نظیر فاکتی، ماتزولا، سوارز و کورسو از بام ایتالیا و اروپا پایین نیامد و دهه شصت میلادی را به عنوان دهه اینتر رقم زد. اینتر در آن سال‌ها 3 اسکودتو و 4 جام بین‌المللی را به دست آورد و همان زمان بود که به اینتر هرارا لقب اینتر بزرگ (Grande Inter) داده شد. لقبی واقعاً برازنده این باشگاه و بازیکنان افسانه‌ای آن بود. دوران طلایی هرارا دو سال بعد یعنی در سال 1968 با جدایی آنجلو موراتی پایان پذیرفت.

پاتزا اینتر (اینتر عجیب و غریب)

سال 1970 اینتر به نایب قهرمانی ایتالیا دست یافت و نقشه‌های زیادی برای فتح جام در فصل آینده کشید، ولی فصل 1970-1971 برای اینتر وحشتناک آغاز شد. شکست‌های پیاپی ابتدای فصل و بازی‌های کابوس‌وار اینتر باعث شد تمامی هواداران این تیم نه تنها از قهرمانی ناامید شوند بلکه نگران سقوط باشگاهشان به دسته پائین‌تر باشند. اما بی‌دلیل نیست که به اینتر لقب پاتزا اینتر داده‌اند. ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. پیروزی‌ها پشت سر هم از راه رسیدند و تیم انتهای جدولی ابتدای فصل تبدیل به قدرت اول ایتالیا شد. در پایان فصل، اینتر قهرمان لیگ شد تا نشان دهد از پس هر کار غیر ممکنی بر می‌آید. پس از آن سال بار دیگر اینتر دوران بسیار پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت، تا اینکه جیووانی تراپاتونی به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد. تراپاتونی با داشتن بازیکنانی بی‌نظیری همچون لوتار ماتئوس، جوزپه برگومی، آندریاس بره مه، والتر زنگا و نیکولا برتی توانست برترین قهرمانی تاریخ سری آ را با 58 امتیاز (در آن دوران هر برد 2 امتیازی داشت) رقم بزند و سیزدهمین اسکودتو را نصیب اینتر کند. یک سال بعد تیم ملی آلمان به لطف بازیکنان اینتری خود یعنی لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس بره مه توانست یاران مارادونا را فینال جام جهانی شکست دهد و قهرمان جهان شود. در آن بازیها لوتار ماتئوس کاپیتان و مؤثرترین بازیکن تیم ملی آلمان در جام جهانی بود. همان سال فیفا تصمیم گرفت هر ساله بهترین بازیکن جهان را انتخاب کند. لوتار ماتئوس از اینتر اولین کسی بود که جایزه بهترین بازیکن سال جهان را از آن خود کرد.

سال‌های سیاه اینتر

اسکودتوی سیزدهم برای اینتر بسیار نحس بود. پس از آن قهرمانی اینتر تا سالیان زیادی نتوانست قهرمانی ایتالیا را به دست آورد. نفوذ سیاست و مافیا، فوتبال ایتالیا را بسیار کثیف کرده بود، تا جایی که 90٪ نتایج بازی‌ها پیش از شروع مسابقه تعیین می‌شد. بدترین دوران تاریخ اینتر در این سال‌ها رقم خورد و اینتر در سال 1993-1994 با کسب عنوان سیزدهم در سری آ، بدترین مقام تاریخ خود را به دست آورد و فقط 1 امتیاز تا سقوط به دسته پایین‌تر فاصله داشت. البته اینتر در دهه 90 سه بار جام یوفا را به دست آورد، ولی کسب این جام نمی‌توانست طرفداران مشتاق اینتر را راضی نگه دارد. ماسیمو موراتی، فرزند پر افتخارترین رئیس تاریخ اینتر این باشگاه را خریداری کرد و سعی کرد با جمع کردن انبوهی از ستارگان دنیای فوتبال نظیر رونالدو، ویری، باجو، زامورانو، باتیستوتا، تولدو، بلان، کاناوارو و ... اینتر را به دوران با شکوه خود باز گرداند، ولی تبانی‌ها چنین اجازه‌ای به این تیم نمی‌داد. جالب‌ترین تبانی تاریخ ایتالیا در سال 1998 و در مصاف اینتر و یوونتوس رخ داد که داور مسابقه با تصمیماتی عجیب و باور نکردنی پیروزی را به یوونتوس هدیه کرد. این اشتباهات در دیگر بازی‌های آن فصل تکرار و در نهایت قهرمانی این تیم در آن فصل شد تا تیم رویایی اینتر در آن سال با وجود قهرمانی در جام یوفا نتواند بر بام ایتالیا بایستد. هر ساله این اتفاقات تکرار می‌شد و در سال 2002 نیز همین مسائل مانع قهرمانی اینتر در سری آ شد. این شرایط تا سال 2006 ادامه یافت.

شروعی دوباره:

پس از پایان سال 2006، دادگاه ایتالیا که 2 سال به صورت مخفی مکالمات سران باشگاهای سری آ را ضبط می‌کرد به تحقیق در مورد فساد و تبانی در فوتبال ایتالیا پرداخت. مکالمات لوچانو موجی مدیر باشگاه یوونتوس با رئیس کمیته داوران و مدارک به دست آمده از باشگاه‌های متقلب ایتالیا، تبانی چندین ساله آن‌ها را برملا کرد. در نهایت یوونتوس به جرم فساد و تبانی با داوران به دسته پائین‌تر سقوط کرد و 2 قهرمانی آخر این تیم پس گرفته شد. باشگاه‌های میلان، لاتزیو و فیورنتینا هم با کسر امتیاز روبرو شدند. جدول ایتالیا در سال 2006 تغییر کرد و یوونتوس به قعر جدول سقوط کرد. اسکودتوی سال 2006 نیز به تیم اول جدول جدید یعنی اینتر داده شد. شاید این حکم برای چند دهه تبانی در فوتبال کم بود، اما حداقل باعث شد تا بار دیگر فوتبال ایتالیا در فضایی سالم تنفس کند.

بیشتر بخوانید: معرفی باشگاه اینترمیلان

 

پرواز نراتزوری

پس از پاک شدن فوتبال ایتالیا از فساد و تبانی، ماسیمو موراتی که می‌خواست جا پای پدر بگذارد، با کمک برترین بازیکن تاریخ اینتر (جاچینتو فاکتی) بار دیگر بسیاری از فوق ستاره‌های دنیای فوتبال را در اینتر جمع‌آوری کرد تا اینتر را دوباره به اینتر دهه شصت تبدیل کند. فاکتی بزرگ همان سال درگذشت، ولی حاصل زحمات او و موراتی، شکستن تمام رکوردهای تاریخ اروپا توسط اینتر بود. ثبت رکورد 17 پیروزی پیاپی و کسب 97 امتیاز در یک فصل، ارزشمندترین رکوردهای تاریخ اروپا را به نام اینتر کرد و نراتزوری‌ها توانستند با 22 امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرند. یک فصل بعد هم اینتر در آستانه صد سالگی با پشت سر گذاشتن تمامی رقبا برای سومین سال پیاپی قهرمانی ایتالیا را از آن خود کرد تا همه چیز برای نراتزوری‌ها کامل شود. اینتر بار دیگر در دنیای فوتبال یکه تازی می‌کند و خود را به عنوان قدرت اول فوتبال در ایتالیا و اروپا مطرح کرده است. شاید این بهترین هدیه برای طرفدارانی باشد که به تازگی 100 سالگی تیمشان را جشن گرفته‌اند. پس از پایان سال 2008 ماسیمو موراتی سرشناس‌ترین مربی جهان یعنی ژوزه مورینیو را به اینتر آورد تا این مربی سرشناس بار دیگر قهرمانی اروپا را برای اینتر و موراتی به ارمغان بیاورد.

دوران طلایی آقای خاص:

ژوزه مورینیو در همان سال اول ورود به ایتالیا توانست اینتر را برای چهارمین بار به قهرمانی سری آ باشگاه‌های ایتالیا برساند، اما در لیگ قهرمانان ناموفق بود و در مرحله یک هشتم نهایی با شکست برابر منچستر یونایتد از دور رقابت‌ها کنار رفت.
در پایان فصل بهترین بازیکن اینتر و یکی از برترین مهاجمین جهان یعنی زلاتان ابراهیموویچ در ازای ساموئل اتوئو به همراه چهل و نه میلیون یورو از اینتر جدا شد و به بارسلونا پیوست. علاوه بر ساموئل اتوئو، اینتر با پول به دست آمده از فروش ابراهیموویچ تعدای بازیکن نظیر دیگو میلیتو، وسلی اسنایدر، لوسیو، تیاگو موتا، گوران پاندف و مک دونالد ماریگا را به خدمت گرفت. عملکرد اینتر در فصل 2009-2010 فوق‌العاده بود. شاگردان مورینیو با وجود حاشیه‌ها و محرومیت‌های فراوان توانستند قهرمانی لیگ ایتالیا را بدست آورند. اینتر در بازی رفت با آث میلان این تیم را با 4 گل در هم کوبید و در بازی برگشت با وجود اخراج دو بازیکن اصلی خود این تیم را 2-0 شکست داد. مورینیو طی دو فصل حضور خود در ایتالیا رکورد شکست ناپذیری خود در بازی‌های خانگی را حفظ کرد و نراتزوری‌ها هرگز در مسابقات خانگی طعم شکست را نچشیدند. در رقابت‌های جام حذفی نیز اینتر با شکست لیورنو، یوونتوس و فیورنتینا به فینال رسید و در بازی فینال با تک گل دیگو میلیتو از سد رم گذشت و قهرمانی جام حذفی را نیز به افتخارات خود اضافه کرد. اما اوج قدرت‌نمایی اینتر در لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا بود. نراتزوری‌ها در مرحله یک هشتم نهایی چلسی، قهرمان انگلستان را در هر دو بازی رفت و برگشت مغلوب کردند. در مرحله نیمه نهایی با نتیجه 2-3 از سد بارسلونا قهرمان اسپانیا و مدافع عنوان قهرمانی اروپا گذشتند و در مسابقه فینال نیز با پیروزی 2-0 برابر بایرن مونیخ قهرمان آلمان بار دیگر بر بام اروپا ایستادند. اینتر 2009-2010 با کسب هر سه قهرمانی ممکن، اولین تیم تاریخ ایتالیا لقب گرفت که توانست سه جامه (Treble) کند. پس از پایان فصل ژوزه مورینیو از اینتر جدا شد و رافائل بنیتز سرمربی اسبق لیورپول جای او را بر روی نیمکت اینتر پر کرد، وی اولین جام خود را را با اینتر با پیروزی 1-3 اینتر در برابر رم به دست آورد و توانست سوپر جام باشگاه‌های ایتالیا را برای اینتر به ارمغان بیاورد ولی اینتر تحت رهبری او نتوانست در سوپر جام باشگاه‌های اروپا به موفقیتی دست پیدا کند و با شکست 0-2 مقابل اتلتیکو مادرید نتوانست اولین سوپر جام اروپای خود را بدست آورد.

برترین گلزنان:

برترین گلزنان تاریخ باشگاه

جوزپه مه آتزا 288

الساندرو آلتوبلی 209
ریکاردو بونینسنگا 171
لوئیجی کونینی III 158
ساندرو ماتزولا 158
بنیتو لورنزی 143
ایستوان نیرز 133
کریستین ویری 123
ارماندو آبی 106
ماریو کورسو 94

استادیوم جوزپه مه آتزا

محل:

ایتالیا، میلان، خیابان پیکولومینی

شروع ساخت:

1925

بازگشایی:

190سپتامبر 1926

بازسازی:

1989

مالک:

شهرداری میلان

گرداننده:

شهرداری میلان

گنجایش:

82،955

مستاجرها:

اینتر میلان، آث میلان

ابعاد زمین:

105 متر در 68 متر

تاریخچه ورزشگاه:

استادیوم جوزپه مه آتزا شهر میلان، بزرگترین استادیوم این کشور و یکی از بزرگترین استادیوم‌های اروپاست. در سال 1925 شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه 70 هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال 1972 برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه سن سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغیر نام داد. در سال 1989 این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود 83 هزار نفر رسید. بیشتر بازی‌های تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آن‌ها امتیاز می‌دهد. استادیوم جوزپه مه آتزا نمره 5 از 5 را دریافت کرده است.

تیفوسی‌های اینتر:

در سال 1969، اولین گروه رسمی تیفوسی‌های اینتر به نام پسران سن سیرو (Boys San) شکل گرفت. این گروه یکی از قدیمی‌ترین گروه‌های رسمی طرفداران فوتبال در دنیاست. در تمامی بازی‌های اینتر، این گروه و دیگر تیفوسی‌های این تیم به ورزشگاه می‌روند و تیم خود را تشویق می‌کنند. اینتر هر ساله در زمینه تعداد تماشاگران در هر بازی رتبه اول را در ایتالیا از آن خود می‌کند. در تمامی بازی‌های حساس اینتر، همه 83 هزار نفر گنجایش ورزشگاه پر می‌شود.

کمپ آپیانو جنتیله:

کمپ ورزشی آپیانو جنتیله در دهکده آپیانو جنتیله واقع شده است. این کمپ به صورت اختصاصی به باشگاه اینتر تعلق دارد و تاسیس کمپ نیز به دست همین باشگاه بوده است. دهکده آپیانو جنتیله شامل چندین زمین تمرین، باشگاه بدنسازی، اتاق ویژه کنفرانس مطبوعاتی، چندین سالن سر پوشیده ورزشی و ... می‌باشد. قسمت‌های مرتفع این دهکده نیز برای بالا بردن توان جسمی بازیکنان به کار گرفته می‌شود.

افتخارات:

ایتالیا:

•قهرمانی (18 بار): 1909-10؛ 1919-20؛ 1929-30؛ 1937-38؛ 1939-40؛ 1952-53؛ 1953-54؛ 1962-63؛ 1964-65؛ 1965-66؛ 1970-71؛ 1979-80؛ 1988-89؛ 2005-06؛ 2006-07؛ 2007-08؛ 2008-09؛ 2009-10
• نایب قهرمانی (14 بار): 1932-33؛ 1933-34؛ 1934-35؛ 1940-41؛ 1945-46؛ 1948-49؛ 1950-51؛ 1961-62؛ 1963-64؛ 1966-67؛ 1969-70؛ 1992-93؛ 1997-98؛ 2002-03

کوپا ایتالیا:

• قهرمانی (6 بار): 1938-39؛ 1977-78؛ 1981-82؛ 2004-05؛ 2005-06؛ 2009-10
• نایب قهرمانی (6 بار): 1958-59؛ 1964-65؛ 1976-77؛ 1999-00؛ 2006-17؛ 2007-08

سوپر جام ایتالیا:

• قهرمانی (5 بار): 1989، 2005، 2006، 2008، 2010
• نایب قهرمانی (3 بار): 2001، 2007، 2009

لیگ قهرمانان اروپا:

• قهرمانی (3 بار): 1963-64؛ 1964-65؛ 2009-2010
• نایب قهرمانی (2 بار): 1966-67؛ 1971-72

جام یوفا:

• قهرمانی (3 بار): 1990-91؛ 1993-94؛ 1997-98
• نایب قهرمانی (1 بار): 1996-97

جام میتروپا:

• نایب قهرمانی (1 بار): 1932-33

بین قاره‌ای:

جام کنفدراسیون‌ها (جام باشگاه‌های جهان):

• قهرمانی (3 بار): 1964- 1965- 2010

افتخارات فردی:

• بهترین بازیکن سال جهان:

• 2002- رونالدو
•1997- رونالدو
• 1991- لوتار ماتئوس

توپ طلای اروپا:

• 1997- رونالدو
• 1991- لوتار ماتئوس

بهترین بازیکن سال از نگاه ورد ساکر:

• 2002- رونالدو
• 1997- رونالدو
• 1991- لوتار ماتئوس

بهترین بازیکن باشگاهای اروپا:

• 1997/98- رونالدو
• 2010- دیگو میلیتو

منبع مقاله :
بهنام، امیر؛ (1390)، باشگاه‌های برتر فوتبال ایران و جهان، تهران: انتشارات پاسارگاد، چاپ اول.