پیری و حس بویایی
آنچه باعث تغییر در حس بویایی افراد سالخورده می ‌شود
 
چکیده
در تحقیقاتی که بین افراد جوان . سالخورده انجام شده، محققان به این نتیجه رسیدند که تعداد نورون‌های افراد جوان و پیر به یک اندازه است اما تغییرات در مغز باعث کاهش حس بویایی و عملکرد برخی از قسمت های بدن می شود.

تعداد کلمات 773/ تخمین زمان مطالعه 4 دقیقه
پیری و حس بویایی
مترجم: میثم نریمانی


چگونه وقتی سن تغییرمی‌کند حس بویایی هم تغییرمی‌کند؟

با همکاری مرکز مونول شیمیایی در فیلادلفیا از سلول‌های این دو گروه نمونه برداری شد. محققان انتظار داشتند OSNهای کمتری در افراد مسن پیدا کنند و فکر می‌کردند که نورون‌ها‌ احتمالا کمتر به محرک‌ها ‌پاسخ خواهند داد. با این حال، آنها‌ در بدن افراد مسن به اندازه بدن افراد جوان، نورون یافتند اما افرادی که 60 سال به بالا داشتند نتوانسته بودند بین دو بو که باهم ترکیب شده بودند، تمییز بدهند و آن‌ها‌را از هم متمایز کنند.
هدف این بود که دریابیم که آیا اختلاف سن در عملکرد نورون‌های حس بویایی (OSNs) ممکن است عامل تضعیف حس بویایی شود یا نه؟
440 نفر در دو گروه سنی – 45 ساله و جوان‌تر و افراد 60 ساله و بالاتر – برای پاسخ و واکنش به دو بوی مشخص و متمایز و  همچنین تعدادی از بوهای مختلف آزمایش شدند.
این تحقیق نشان داد در افرادی که حس بویایی خود را از دست می‌دهند احتمال ابتلاء به سوء تغذیه بالا می‌رود زیرا طعم و بو رابطه خیلی نزدیکی باهم دارند. همچنین ممکن است آن‌ها ‌نتوانند مواد غذایی فاسد شده، نشت گاز و سایر گازهای سمی را شناسایی کنند.
" ما تغییرات واضحی در پاسخ‌های نورون‌های عصبی بویایی پیدا کردیم تا بوها ‌را برای کسانی که 60 ساله و بیشتر هستند، شناسایی کنیم. وقتی که ما دو گونه متفاوت از بو را به نورون‌های عصبی حس بویایی افراد جوان ارائه کردیم، آنها ‌به یکی از آن دو بو واکنش نشان دادند. در حالی‌که نورون‌های حسی از سالمندان به هردو واکنش نشان دادند. این امر برای افراد سالخورده تمایز بین آن‌ها ‌را سخت‌تر می‌کند."
 زمینه نوروبیولوژی سالخوردگی در سال 2011، می‌گوید:
پروفسور دیه گو رسترپو، مدیر مرکز تحقیقات نوروپاتولوژی در دانشکده پزشکی دانشگاه کلورادو در مورد تحقیقات منتشر شده در
برخی مطالعات و تحقیقات نشانمی‌دهند که نورون‌های حسی در سیستم بویایی در افراد بالای 60 سال ممکن است واکنش‌هایی نسبت به بو (معمولا بوی ناخوشایند) داشته باشند که تشخیص بوهای خاص را سخت و مشکلمی‌کند. این قضیه می‌تواند مسائلی را در رابطه با تشخیص مواد خطرناک و ترویج تغذیه مناسب و خوب، ایجاد کند.

 
بیشتر بخوانید: کاهش حس بویایی؛ علل و راه حل


بر طبق نظر دیه‌گو رسترپو

سلول ها

"در حالی‌که سلول‌های بویایی جوانان در بوهایی که نسبت به آنها ‌واکنش نشان داده بودند بسیار دقیق بودند، سلول‌های افراد مسن بیشتر به چندین محرک بو پاسخ داده بودند که نشان از عدم وضوح و روشنی داشت. این مطالعه نشان می‌دهد که تغییرات در بینی و مغز، علت کاهش بویایی در سالمندان است."


آزمایش

در آزمایشی از موش‌ها ‌که در سال 2014 در مجله علوم اعصاب گزارش شده است، نیکولاس ثایبات پژوهشگر پس از دکتری و همکارانش در دانشگاه ایالت فلوریدا نشان داد که یک رابطه معکوس وجود دارد و آن این‌که یک رژیم بد بر حس بویایی اثر می‌‌گذارد. وقتی که به موش‌ها ‌یک رژیم غذایی با چربی بالا در طی شش ماه داده شد، یک کاهش معنا داری را در توانایی موش‌ها‌ برای تشخیص دادن بوها‌ نشان داد.


بو و شرائط نوروژنیک

در تحقیقی که توسط دکتر امی جانستون، از دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه گریفیث و موسسه سلول و مولکولی زیست شناسی اسکیتس، که در نشریه احساس‌های شیمیایی در سال 2007 منتشر شده است، دریافتند که پروسه و فرایندهای پیری طبیعی اثر مخرب کمی بر حس بویایی دارد.
این مطالعه و تحقیق، توانایی حدود 1000 مرد و زن استرالیایی در تمام سنین را برای کشف یا تشخیص طیف وسیعی از بوها‌ در غلظت‌های مختلف مورد آزمایش قرار داد. نتایج نشان داد که عملکرد بویایی کما بیش و بالنسبه با تغییر سن و در غیاب وجود فاکتورهای دیگر مثل سیگار کشیدن، دارو و یا سابقه مشکلات بینی، به آهستگی کاهش می‌یابد. به نظر می‌رسد زنان سالم حس بویایی حساس‌تری نسبت به مردان سالم داشته باشند.
با‌این‌حال، به نظر می‌رسید حس بویایی به طور نامساعدی تحت تاثیر برخی داروها‌ قرار می‌گرفت و بدتر شدن آن با برخی از بیماری‌های نورودنراتیو همراه بود. این یافته‌ها‌ نشان می‌دهد که داروهای ضد کلسترول و ضد فشارخون و بیماری‌های مزمن مانند پارکینسون و بیماری آلزایمر در بین کسانی وجود دارند که دچار اختلال بویایی هستند. در این مطالعه، پیامدهای مهمی برای از دست دادن حس بویایی در افراد مسن، بیان شده است. به عنوان مثال خطر ابتلاء به کم اشتهایی و تغذیه نامناسب و ناتوانی در ارزیابی قابلیت غذا برای مصرف.


برگرفته از سایت: PsyArticles.com
نسخه چاپی