برو کار مي‌کن، مگو چيست کار
برو کار مي‌کن، مگو چيست کار
شاعر : ملک الشعرا بهار
| که سرمايه‌ي جاوداني است کار |
|
برو کار مي‌کن، مگو چيست کار |
| به فرزندگان چون همي خواست خفت |
|
نگر تا که دهقان دانا چه گفت |
| که گنجي ز پيشينيان اندر اوست |
|
که : « ميراث خود را بداريد دوست |
| پژوهيدن و يافتن با شماست |
|
من آن را ندانستم اندر کجاست |
| همه جاي آن زير و بالاکنيد |
|
چو شد مهر مه، کشتگه برکنيد |
| بگيريد از آن گنج هر جا سراغ » |
|
نمانيد ناکنده جايي ز باغ |
| به کاويدن دشت بردند رنج |
|
پدر مرد و پوران به اميد گنج |
| هم اينجا، هم آنجا و هرجا که بود |
|
به گاوآهن و بيل کندند زود |
| ز هر تخم برخاست هفتاد تخم |
|
قضا را در آن سال از آن خوب شخم |
| چنان چون پدر گفت، شد گنجشان |
|
نشد گنج پيدا ولي رنجشان |
|
