ارزیابی پیوسته ی بیماران
 

نویسنده: جانسون ساکرات باردی
مترجم: حبیب الله علیخانی

آیا عود مجدد سرطان ریه، در نهایت قابل پیش بینی می شود؟

مک داین (Max Diehn)، انکولوژیست تابشی در دانشگاه استنفورد و سرپرست تیم توسعه ی این آزمون خون می گوید: در حالی که درمان های موفق موجب کوچک شدن تومور می شوند، این مسئله تنها در افرادی مشاهده می شود که درمان در آنها موفق است. وقتی درمان به پایان می رسد، دکترها نمی توانند بگویند که چه کسی درمان شده است و چه کسی در ریسک بالای عود مجدد سرطان قرار دارد. تصویربرداری مدرن نیز نمی تواند این تفاوت را نشان دهد.

داین می گوید: "چیزی که ما انجام می دهیم، ارزیابی پیوسته ی بیماران در طی زمان و با استفاده از اسکن های تکرار شونده می باشد. ما هنوز منتظریم ببینیم چه اتفاقی می افتد".
حتی برای افرادی که درمان می شوند، هفته ها و ماه ها ارزیابی انجام می شود تا از موفقیت اطمینان حاصل شود  زیرا امکان بازگشت و عود بالاست. این مسئله برای افرادی که تحت درمان سرطان هستند، رنج آور است. آنها با عدم قطعیت در آینده مواجه هستند و نمی دانند که آیا درمان آنها با موفقیت بوده است یا نه!
به دلیل اینکه این تکنیک بر پایه ی تشخیص DNA می باشد، این روش ممکن است جزئیات بیشتری در مورد سرطان افراد به دکترها ارائه دهد و این مسئله می تواند منجر به توسعه ی بهتر درمان شود. صدها اثر DNA خاص و شناخته شده وجود دارد که مرتبط با سرطان ریه می باشد. این اثرها از آزمایش های بافت زنده ای بدست آمده است که بر روی سلول های سرطانی انجام شده است.
آدل چادهوری (Aadel Chaudhuri)، رزیدنت ارشد آنکولوژی تابشی دانشگاه استنفورد و یکی از اعضای تیم تحقیقاتی آزمون خون می گوید: "بدبختانه، خروجی های مربوط به درمان بد است و این مسئله برای بیماران بد است". اگر دکترها در مراحل اولیه بتوانند سلول های سرطان ریه را شناسایی کنند، آنها سریع تر می توانند درمان های مؤثر را انجام دهند.

یک روش پزشکی دقیق برای سرطان ریه

در جلسه ی انجمن آنکولوژی تابشی که در سندیاگو و در سال 2015، برگزار شد، چادهوری نتایج خوش بینانه ای را از یک مطالعه ی بالینی کوچک بر روی نمونه های خون، ارائه کرد. این مطالعه بر روی 41 فرد مبتلا به سرطان ریه انجام شد که در مراحل اولیه بودند و تحت درمان قرار گرفته بودند. در پایان درمان، نمونه های خون آنها به منظور گرفتن DNA مرتبط با تومور، مورد بررسی قرار گرفت. در حقیقت بر طبق فرضیه ی داین و چادهوری، یک بیومارکر می تواند پایداری بیماری و بازگشت آن را شناسایی کند. نتایج در کنفرانس خبری بعدد از این جلسه انتشار یافت اما نتایج هنور به چاپ نرسیده است.
چادهوری می گوید: "بیمارانی وضعیت بدتری دارند که در مورد این بیومارکر، دچار اختلال هستند".

چادهوری می گوید: هر فردی که در این مطالعه مشارکت داشت و پس از درمان، حاوی بیومارکرهای مرتبط با DNA تومور بود، با عود تومور موجه شده است و اکثر آنها از همین بیماری مردند. در عوض، 95 % از آنهایی که دارای سطوح غیر قابل تشخیصی از این بیومارکر در انتهای درمان بودند، دیگر به تومور مبتلا نشدند و همه ی آنها نیز زنده ماندند.
بن موساس ( Ben Movsas)، مدیر بخش آنکولوژی تابشی در انستیتوی سرطان هنری فورد در میشیگان می گوید: "زمان بسیار مهم است، مخصوصاً برای بیمارانی که مبتلا به سرطان ریه هستند".
 

بیشتر بخوانید: سرطان چیست؟

به دلیل اینکه این تکنیک بر پایه ی تشخیص DNA می باشد، این روش ممکن است جزئیات بیشتری در مورد سرطان افراد به دکترها ارائه دهد و این مسئله می تواند منجر به توسعه ی بهتر درمان شود. صدها اثر DNA خاص و شناخته شده وجود دارد که مرتبط با سرطان ریه می باشد. این اثرها از آزمایش های بافت زنده ای بدست آمده است که بر روی سلول های سرطانی انجام شده است. هیچ دو توموری دارای پروفایل ژنتیکی مشابه نیستند و برخی از اثرات DNA در این موارد، نسبت به درمان و حتی روش های جدید درمانی، مقاوم هستند.

ارزیابی این بیومارکرها می تواند به دکترها اجازه دهد تا بیماران را درمان کند. در حقیقت یک روش جدید و اختصاصی می تواند منجر به درمان دقیق شود.
موساس می گوید: "اگر بتوانیم روشی پیدا کنیم که درمان را سریع تر انجام دهد، بنابراین، ما فرصت بیشتری داریم و پنجره ای داریم که موجب تغییر درمان های کنونی به درمان های مؤثر می شود. درمان هایی که قبل از دیر شدن، انجام می شود. این مسئله منجر به توسعه ی سریع در نحوه ی مدیریت بیماران می شود".

داین می گوید: "مرحله ی بعدی، بررسی این مسئله است که آیا استفاده از این بیومارکرهای DNA می تواند منجر به بهبود در درمان شود". این کار تنها با بررسی های بالینی مقیاس بزرگ قابل انجام می باشد.
داین می گوید: "من بسیاری امیدوارم که این روش مؤثر است اما باید این مسئله در واقعیت اثبات گردد".
 

منبع
https://www.insidescience.org
استفاده از مطالب این مقاله با ذکر منبع راسخون، بلامانع می باشد.