نخستین سراینده سرودهای آسمانی زرتشت
 

چکیده:
مرغ سروش است این که در سیاهی شب سر زدن سپیده را از دور می بیند و مردم را از خواب بر می انگیزد تا راستی را بستایند، یا به تعبیری نیایش یزدان کنند، و به کار و کردار نیکو بپردازند.
 
تعداد کلمات:  998 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 5 دقیقه

نویسنده: کتایون مزداپور

«سروش» در فرهنگ فارسی به معنای مطلق «فرشته، ملک» آمده است. ایزد سروش خود نخستین سراینده «گاهان پنجگانه»، سرودهای آسمانی زرتشت، خوانده شده است و نیز خروس، این پیامبر نور و روشنایی، مرغ او است. مرغ سروش است این که در سیاهی شب سر زدن سپیده را از دور می بیند و مردم را از خواب بر می انگیزد تا راستی را بستایند، یا به تعبیری نیایش یزدان کنند، و به کار و کردار نیکو بپردازند. در جهان سرشار و آکنده از اساطیری که با بانگ مرغ سروش از خواب بر می خیزد و روی به سوی آفتاب، خدواند را می ستاید، آواز گروه خروسان و پاسخ آواز، نوای همسرایی دلکش بامداد دهکده را می توان شنید که از ورای قرون و اعصار هنوز به گوش می رسد.
 
در پاره نوشتاری که ملاحظه خواهید فرمود (برگردان بندهای ۱۳ تا ۲۹، از فرگرد ۱۸ ژنو وندیداد) باور نهایی و اصلی در بیدار کردن مردم از خواب و هوشیار ساختن آنان در زنده داشتن آتش خانگی و دیگر آتشها سروش است که خروس را به بانگ زدن برمی انگیزد. وی از آن پس که نخست، آتش مردمانی چند، سالاران خاندانها و کشاورزان گله پرور را برای افروختن نوباره خویش به یاری فرا خواند و آنان به فریاد آتش برپای نخاستند. آنگاه جهانیان را همه هشدار می دهد و خروش می زند تا آتش را باز برافروزند به پذیره دیوان شب. این چنان شرکت همگان مردم در نیایشها و تکالیف دینی در باور نیاکانی ما راه رستگاری ( نهایی هستی است و جز اینجا، نمونه ای از آن را در اسطوره باران سازی ایزد تشتر بندهای ۲۰ تا ۳۱ تیریشت) می بینیم که نمازگزاری مردم (بند ۲۴) را باور در امر کیهانی باران کرداری می دانند. اراده مردان و زنان آشو، یعنی راستکار و پرهیزگار، در گزینش نیکی بر بدی است که پیروزی خیر هرمزدی را بر ش اهریمنی ضمانت می کند.