مثل سراب

بیابان شوره زار در یک ظهر گرم و سوزان با تمام وجود فریاد می­کند که دریاست، دریای آب، آن هم آب موّاج؛ درحالی­که از تنها چیزی که خبری نیست آب است؛ حتی دریغ از قطره ­ای. همین­ جاست که باید درسی گرفت و آن این­که گفتنی را برای خودمان ملاک نکنیم؛ یعنی براساس ظاهر هرچیز قضاوت نکنیم؛ چون گاهی گفتن­ ها با آن چیزی که هست متفاوت است. شاید بارها دیده ­ای که کسی به حرف و زبان ادّعا دارد که با ایمان است؛ اما دریغ از ذرّه­ ای باور!

یا ظاهرش آراسته است و فریاد دین­داری دارد؛ اما باطنش تار و تاریک است. متأسفانه این نوع افراد کم نیستند؛ برای همین است که قرآن کریم هشدار می ­دهد:«وَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللّهِ وَبِالْیَوْمِ الآخِرِ وَمَا هُم بِمُؤْمِنِینَ.» پاره­ ای از مردم، کسانی هستند که می­ گویند به خدا و قیامت ایمان داریم؛ ولی ندارند. سوره­ ی بقره، آیه ی8.
 

نویسنده: محمدرضا رنجبر