دختر خانمی می­ گفت:

بعضی وقت­ ها که دل چادرم از این­ همه طعنه و تهمت می­ شکند، بر می ­دارمش با هم می­ رویم گلزار شهدا، چندتا وصیت­ نامه هم برایش می­ خوانم. حرف­ های قشنگ شهدا را برایش تکرار می­ کنم. آن­وقت دل دو­تای­مان باز می شود.

عاشق­تر از همیشه بر می­ گردیم خانه.

فقط کاش قسمتم بشود ببرمش مدینه تا داستان مظلومیت بی­ بی را با چادر خاکی برایش تعریف کنم...!