دمانگاری یک روش تصویربرداری است. در این روش امواجی که از بدن خارج می‌شوند را توسط یک دوربین ثبت کرده و دمای آن را به دست می‌آورند. دمای هر نقطه از بدن با توجه به ویژگی‌های موجی که از آن نقطه خارج می‌شود به دست می‌آید. با استفاده از این روش می‌توان تحقیقات بسیاری انجام داد.
وقتی بیمار می‌شویم و به دکتر می‌رویم، دکتر با دماسنج دمای پیشانی ما را اندازه‌گیری می‌کند. گاهی هم یک دماسنج را داخل دهان ما می‌گذارند و بعد از مدتی دمای آن را می‌خوانند و می‌فهمند که حال ما خوب شده یا هنوز باید درمان ادامه پیدا کند. دمای بدن یکی از نشانه‌هایی است که می‌توان از روی آن میزان سلامت ما را بفهمند. دماسنجی که دکتر روی پیشانی ما یا توی دهان ما می‌گذارد فقط دمای یک نقطه را نشان می‌دهد. برای فهمیدن وجود بعضی از بیماری‌ها باید نقشه‌ی دمایی اندام‌های مختلف را به دست بیاوریم. این کار را با دوربین‌های دمانگاری انجام می‌دهند. وقتی عضوی از بدن کمتر از همیشه فعالیت می‌کند، دمای آن کم می‌شود و اگر عضوی بیشتر از حد معمول فعالیت کند، دمای آن بالاتر می‌رود. تومورها و سرطان‌ها از روی نقشه‌ی دمایی اندام‌های بدن قابل تشخیص هستند.
در این تصاویر گرم‌ترین نقطه به رنگ صورتی است. پس از آن رنگ‌ها به ترتیب کاهش دما قرمز، نارنجی، زرد، سبز، آبی و سیاه است. رنگ سیاه نشان دهنده سردترین نقطه‌ی تصویر است. مثلا بستنی که خیلی سرد است، به رنگ سیاه و لامپ‌های رشته‌ای که زود گرم می‌شوند به رنگ صورتی دیده می‌شوند.
این تصاویر برای تحقیقات مختلف و فهمیدن اثر دستگاه‌ها و پدیده‌های مختلف بر روی بدن هم به کار می‌رود. مثلا با تحقیق بر روی افرادی که به مدت زیادی از گوشی‌های همراه استفاده می‌کنند، می‌توان اثرات مخرب آن را از روی تغییرات دمای سر و صورت متوجه شد. بعضی از این تصاویر هم برای یادگیری بهتر می‌توانند مورد استفاده قرار بگیرند. مثلا تفاوت بین لامپ‌های کم مصرف و پر مصرف به خاطر گرمایی است که بدون استفاده هدر می‌رود. با تصویرهای دمایی می‌توان فهمید چه لامپی گرمای کمتری تولید می‌کنند.
به نظر شما این نوع تصویربرداری هیجان انگیز نیست؟ مثلا وقتی یکی عصبانی می‌شود یا خجالت می‌کشد سریع از او عکس دمایی‌اش را بگیریم... به نظر می‌آید که خیلی صورتی شده باشد.
وقتی بیمار می‌شویم و به دکتر می‌رویم، دکتر با دماسنج دمای پیشانی ما را اندازه‌گیری می‌کند. گاهی هم یک دماسنج را داخل دهان ما می‌گذارند و بعد از مدتی دمای آن را می‌خوانند و می‌فهمند که حال ما خوب شده یا هنوز باید درمان ادامه پیدا کند. دمای بدن یکی از نشانه‌هایی است که می‌توان از روی آن میزان سلامت ما را بفهمند. دماسنجی که دکتر روی پیشانی ما یا توی دهان ما می‌گذارد فقط دمای یک نقطه را نشان می‌دهد. برای فهمیدن وجود بعضی از بیماری‌ها باید نقشه‌ی دمایی اندام‌های مختلف را به دست بیاوریم. این کار را با دوربین‌های دمانگاری انجام می‌دهند. وقتی عضوی از بدن کمتر از همیشه فعالیت می‌کند، دمای آن کم می‌شود و اگر عضوی بیشتر از حد معمول فعالیت کند، دمای آن بالاتر می‌رود. تومورها و سرطان‌ها از روی نقشه‌ی دمایی اندام‌های بدن قابل تشخیص هستند.
در این تصاویر گرم‌ترین نقطه به رنگ صورتی است. پس از آن رنگ‌ها به ترتیب کاهش دما قرمز، نارنجی، زرد، سبز، آبی و سیاه است. رنگ سیاه نشان دهنده سردترین نقطه‌ی تصویر است. مثلا بستنی که خیلی سرد است، به رنگ سیاه و لامپ‌های رشته‌ای که زود گرم می‌شوند به رنگ صورتی دیده می‌شوند.
این تصاویر برای تحقیقات مختلف و فهمیدن اثر دستگاه‌ها و پدیده‌های مختلف بر روی بدن هم به کار می‌رود. مثلا با تحقیق بر روی افرادی که به مدت زیادی از گوشی‌های همراه استفاده می‌کنند، می‌توان اثرات مخرب آن را از روی تغییرات دمای سر و صورت متوجه شد. بعضی از این تصاویر هم برای یادگیری بهتر می‌توانند مورد استفاده قرار بگیرند. مثلا تفاوت بین لامپ‌های کم مصرف و پر مصرف به خاطر گرمایی است که بدون استفاده هدر می‌رود. با تصویرهای دمایی می‌توان فهمید چه لامپی گرمای کمتری تولید می‌کنند.
به نظر شما این نوع تصویربرداری هیجان انگیز نیست؟ مثلا وقتی یکی عصبانی می‌شود یا خجالت می‌کشد سریع از او عکس دمایی‌اش را بگیریم... به نظر می‌آید که خیلی صورتی شده باشد.
شکل 1: تصویر دمانگاری مردی در حال کار با کامپیوتر
شکل 2: در این شکل نقشه‌ی دمای یک پسربچه مشغول خوردن بستنی را می‌بینید.
شکل 3: این تصویر، دمانگاری دو لامپ فلوئوسنت(سمت چپ) و سیمی(سمت راست) است.
شکل 4: تا بحال شده وقتی با گوشی همراه به مدت زیادی حرف می‌زنید صورتتان داغ شود؟ گوشی‌تان چطور؟
نویسنده: افروز ارزه‌گر