مفهوم اینترنت اشیاء (تصویر آرشیوی).
اعتبار: © weedezign / Adobe Stock
 

اگر هر کارگر کارخانه می توانست روبات های کم هزینه را برنامه ریزی کند، آنگاه کارخانه های بیشتری می توانستند از روباتیک برای افزایش بهره وری کارکنان استفاده کنند.
 
این به این دلیل است که کارگران قادر به تغییر برای گرفتن وظایف متنوع تر و سطح بالاتری بودند و کارخانه ها می توانستند محصولات متنوع تری تولید کنند.
 
این ایده ای است که در پشت یک نمونه اولیه برنامه کاربردی یک گوشی هوشمند است که محققان دانشگاه پوردو توسعه داده اند تا اجازه دهد که کاربر به آسانی هر روبات را برای انجام یک فعالیت عادی، از قبیل برداشتن قطعات از یک منطقه و انتقال آنها به منطقه دیگری، برنامه ریزی کند.
 
این راه اندازی همچنین می تواند انجام کارهای خانگی را مراقبت کند - گیاهان دیگر نمی میرند به این علت که شما آب دادن به آنها را فراموش کرده اید.
 
محققان پوردو تحقیق خود را روی یک برنامه کاربردی جاسازی شده، به نام VRa، ارائه می دهند. این پلتفرم از طریق اداره تجاری فناوری بنیاد پژوهشی پوردو ثبت اختراع می شود و قصد دارد تا آن را برای استفاده تجاری در دسترس قرار دهد.
 
کارتیک رامانی، پروفسورمهندسی مکانیک پوردو، گفت: "کمپانی های کوچک تر نمی توانند از عهده هزینه برنامه نویسان نرم افزار و یا خرید روبات های گران قیمت برآیند." او گفت: "ما آن را به جایی رسانده ایم که آنها می توانند برنامه نویسی را خودشان انجام دهند، و به طرز چشمگیری باعث کاهش هزینه های ساخت و برنامه ریزی روبات های متحرک شده ایم."
 
با استفاده از واقعیت افزوده، این برنامه به کاربر اجازه می دهد که به بیرون رود، جایی که روبات باید برای انجام وظایفش برود، یا مستقیماً یک جریان کاری را به فضای واقعی بیرون کشد. این برنامه گزینه هایی را برای چگونگی امکان انجام این وظایف ارائه می دهد، مانند محدودیت زمانی خاص، انجام آن به صورت تکرار یا بعد از این که ماشینی کار خود را انجام داده است.
 
پس از برنامه نویسی، کاربر گوشی را به داخل یک داک متصل به روبات می اندازد. در حالی که گوشی نیاز به آشنا شدن با نوع روباتی دارد که در حال مناسب شدن برای انجام وظایف است، داک می تواند به صورت بی سیم به کنترل های اساسی و موتور روبات متصل شود.
 
این گوشی هم چشم و هم مغزی برای روبات است، و ناوبری و وظایف آن را کنترل می کند.
 
رامانی گفت: "تا زمانی که تلفن در ایستگاه باراندازی است، روبات است." "هرچه که شما به اطراف حرکت کنید و انجام دهید، چیزی است که روبات انجام خواهد داد."
 
برای رسیدن به جایی که روبات وظیفه ای را اجرا کند که درگیر تعامل بیسیمی با شیء یا ماشین دیگری است کاربر به سادگی کد QR آن شیء یا دستگاه را هنگام برنامه ریزی اسکن می کند، و با این کار به طور موثر شبکه ای از به اصطلاح "اینترنت چیزها" خلق می کند. پس از داک شدن، گوشی (به عنوان روبات) از اطلاعات کد QR برای کار با اشیاء استفاده می کند.
 
محققان این را با استفاده از روبات های آبیاری یک گیاه، جارو کردن و حمل اشیاء نمایش دادند. کاربر همچنین می تواند از دور روبات را از طریق برنامه دیده بانی کند و آن را وادارد که کاری را شروع یا متوقف کند، مانند این که برود و باتری خود را شارژ کند یا یک کار چاپ سه بعدی را شروع کند. این برنامه کاربردی گزینه ای را فراهم می سازد که هنگامی که گوشی داک شده است به طور اتوماتیک ویدئو ضبط کند، به طوری که کاربر بتواند آن را پخش کند و یک گردش کار را ارزیابی کند.
 
آزمایشگاه رامانی این امکان را برای برنامه فراهم کرد که بداند چگونه برطبق آنچه که کاربر از طریق ساخت بر روی به اصطلاح "محلی سازی و نقشه کشی همزمان" تعیین می کند با محیط اطرافش حرکت و تعامل برقرار کند. از این نوع الگوریتم ها همچنین در ماشین های خود راننده و هواپیماهای بدون سرنشین استفاده می شود.
 
رامانی گفت: "ما انسان را کم ارزش نمی کنیم. هدف ما این است که همه بتوانند کار روبات ها را برنامه ریزی کنند و این که انسان ها و روبات ها بتوانند همکاری کنند."
 
آزمایشگاه رامانی از زمان ساخت نمونه اولیه، آن را در تنظیمات واقعی کارخانه برای ارزیابی کاربرهای مبتنی بر هدایت کاربر آزمایش می کرده است. رامانی گفت که در نهایت، این برنامه یک قدم به سوی ایجاد کارخانه های هوشمند آینده است که توسط هوش مصنوعی و واقعیت تقویت شده نیرو می گیرند و بهره وری کارکنان را محقق کرده و افزایش می دهند و نه این که آنها را جایگزین کنند.
 

این الگوریتمی است که کاربر را هدایت می کند که کجا دوربین را برای گرفتن بهترین عکس موقعیت دهد. این گوشی هم چشم و هم مغزی برای روبات است، و ناوبری و وظایف آن را کنترل می کند. دانشمندان کامپیوتر یک برنامه گوشی هوشمند را توسعه داده اند که به مردم کمک می کند که هنرِ گرفتنِ سلفی های بزرگ را یاد بگیرند. در داخل برنامه الگوریتمی است که کاربر را در موقعیتی قرار می دهد که دوربین را قادر می سازد بهترین عکس را بگیرد.
 
سلفی به طور فزاینده ای تبدیل به یک روش عادی برای مردم برای بیان و تجربیات خود شده است، اما نه همه سلفی ها معادل با یکدیگر ایجاد شده اند." "بر خلاف برنامه های دیگری که پس از گرفتن عکس، کیفیت آن را افزایش می دهند، این سیستم راه را نشان می دهد، به این معنی که کاربر در واقع یاد می گیرد که چرا عکسش بهتر خواهد شد."
 
منبع: دانشگاه پوردو و دانشگاه واترلو