«پناه می بریم به خداوند از گناهانی که در نابودی شتاب، و مرگ ها را نزدیک، و خانه ها را ویران می کنند و آنها عبارتند از: قطع رحم، آزردن و نافرمانی پدر و مادر، و واگذاردن احسان و نیکی».[1]
برای آگاهی از اثر وضعی اذیت پدر و مادر، به سراغ نمونه ای در تاریخ می رویم:
نقل شده که پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله بر بالین جوانی که در حال احتضار بود، حاضر و شهادتین را به او تلقین کرد، ولی جوان نتوانست آن را بگوید.
حضرت پرسید: آیا او مادر دارد؟ زنی که نزد او بود عرض کرد: بلی، من مادر او هستم. فرمود: آیا بر او غضبناکی؟ گفت: شش سال است با او حرف نزدم. پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله از او تقاضا کرد که از جوانش راضی شده و از او درگذرد، مادر نیز تقاضای حضرت را پاسخ داد و به محض رضایت، زبان جوان به کلمه توحید باز شد.[2]
ناگفته نماند که مکافات عمل هم در دنیا و هم در آخرت وجود دارد، با این تفاوت که مکافات در دنیا نسبت به آخرت بسیار کم رنگ تر است.
به قول مولوی:
این جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید نداها را صدا
سوی ما آید نداها را صدا
گرفتاری های گوناگونی که در دنیا دامنگیر آدمی می شود، گاهی مکافات عمل، و گاهی برای امتحان است و برای بعضی مایه و پایه ترقی و تکامل و افزونی پاداش است.
پی نوشت ها:
[1] . کلینى، اصول کافى، ج 4، ص 184.
[2] . به نقل از: دستغیب، عبدالحسین، گناهان کبیره، ج 1، ص 128.
منبع: حوزه نت