تاریخچه مختصر هوش مصنوعی
بانک اطلاعاتی عظیمی از اطلاعات و دانش که ما طی سال‌ها از طریق تحقیق و پیشرفت فناوری گردآوری کرده‌ایم در ایجاد ماشینهای برتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. تشخیص گفتار، بازی شطرنج، رانندگی وسایل نقلیه بدون دخالت انسان و غیره، وظایف مختلفی است که روبات‌ها و سایر ماشین‌ها انجام می‌دهند.ماشینهای مکانیکی ساده
اولین دستگاه محاسبه رقمی مکانیکی توسط پاسکال در سال 1642 ساخته شد. این دستگاه توسط لایبنیتز در سال 1673 برای ایجاد"Step Reckoner" ، دستگاهی که قادر به انجام عملکردهای اضافی ضرب و تقسیم بود، بهبود یافت. بعدها، در قرن هجدهم، بسیاری از اسباب بازی‌های مختلف مکانیکی توسعه داده شد. اردک مکانیکی Vaucanson و بازیکن شطرنج مکانیکی فون کمپلن بهترین نمونه‌ها از چنین اسباب بازی‌هایی هستند.منطق رسمی
مفهوم منطق رسمی در اوایل قرن بیستم توسط برتراند راسل رواج یافت. آلفرد نورث وایتهد نیز تحقیقات خود را در مورد این موضوع از طریق کتابی به نام "Principia Mathematica" ارائه داد. در همین دوره بود که کارل کپک اصطلاح روبات را اختراع کرد. توسعه رایانه‌های الکترونیکی بعداً در دهه 40، دستکاری اعداد و نمادها را آسان کرد.نظریه پرداز منطق
این یک برنامه کامپیوتری است که توسط آلن نیول، J.C. شاو و هربرت سیمون در سال 1955 نوشته شده است. تا آن زمان، در دسترس بودن رایانه‌ها به دانشمندان این امکان را داده بود تا در زمینه هوش مصنوعی کارآمدتر عمل کنند. مهارت‌های حل مسئله که در اختیار انسان بود، با استفاده از این برنامه به رایانه‌ها القا شد.کنفرانس دارتموث
گفته می‌شود جان مک کارتی پدر هوش مصنوعی است. وی نقش مهمی در جمع کردن افراد علاقمند به هوش مصنوعی ایفا کرد. مک کارتی کنفرانس دارتموث را در سال 1956 برپا کرد. ثابت شد که این کنفرانس آغاز دوره جدیدی در زمینه هوش مصنوعی است. کلمه هوش مصنوعی به طور رسمی توسط شرکت کنندگان در این کنفرانس پذیرفته شد. شخصیت‌های برجسته‌ای که در کنفرانس دارتموث حضور داشتند شامل ماروین مینسکی، ناتان روچستر (IBM) و کلود شانون بودند. دانشمندان دیگری که در این کنفرانس شرکت کردند عبارتند از: الیور سلفریج، ری سلیمانوف، آرتور، ترنچارد مور، هربرت سیمون و آلن نیول. برنامه نظریه پرداز منطق که توسط آلن نیول و هربرت سیمون تهیه شده بود در این همایش به دانشمندان معرفی شد.زبان برنامه نویسی LISP
توسعه زبان برنامه نویسی LISP ارائه شده توسط جان مک کارتی پیشرفت عمده‌ای در هوش مصنوعی در نیمه دوم قرن بیستم بود. رایانه الکترونیکی، 701 توسعه یافته توسطIBM ، یکی دیگر از پیشرفت‌های مهم این دوره بود.سیستم‌های خبره
این تحولات مدرن است که در زمینه هوش مصنوعی رخ داده است. فعالیت ایجاد سیستم‌های خبره توسط دولت‌های بسیاری از کشورها حمایت شد. از تخصص و پایگاه دانش انسان‌ها می‌توان با استفاده از برنامه‌های رایانه‌ای برای حل مسئله استفاده کرد. چنین برنامه‌های رایانه‌ای به عنوان سیستم‌های خبره شناخته می‌شوند. با این وجود، از این سیستم‌ها فقط برای حل برخی از مشکلات خاص معین استفاده می‌شود.عوامل هوشمند
عوامل هوشمند، ساز و کارهایی هستند که از اطلاعاتی که از محیط آنها جمع آوری می‌شود برای حل مشکلات استفاده می‌کنند. مشاهده شده است که مکانیسم‌هایی که در طراحی خود عوامل هوشمند را داخل می‌کنند، کارآمدی دارند. خودروی VaMP که از مرز سرعت 158 کیلومتر در ساعت بدون کمک انسان عبور کرده است، یکی از بهترین نمونه‌های این فناوری است. رایانه‌ای که شطرنج بازی می‌کند نیز یکی از نمونه‌های کاربردی عوامل هوشمند است.
پیشرفت در هوش مصنوعی و به ویژه شبکه‌های عصبی امکان تولید روبات‌های بسیار کارآمد و هوشمندی را افزایش داده است. در متن همه این پیشرفت‌ها، فعالیت مطالعه‌ی جوانب مثبت و منفی هوش مصنوعی نیز حائز اهمیت است. گفته می‌شود جان مک کارتی پدر هوش مصنوعی است. با این حال، حتی پس از این پیشرفت‌ها، مطالعات و آزمایشات، این سؤال که آیا ماشین‌ها می‌توانند از طریق هوش مصنوعی، عقل سلیم را توسعه دهند، همچنان بی پاسخ مانده است.
مضرات هوش مصنوعی
هوش مصنوعی علم و مهندسی طراحی ماشینهای هوشمند است. معرفی یک هوش مصنوعی به ماشین‌ها باعث می‌شود آنها فکر کنند. این ممکن است آنها را قادر به یاد گیری و استدلال کند. این احتمال وجود دارد که ماشینهای هوشمند بتوانند کارهای مهم را انجام دهند. ما ممکن است بتوانیم آنها را برای مأموریت‌های خطرناک به کار گیریم، و به این ترتیب خطر را در زندگی انسان به حداقل برسانیم. اما طرف دیگری برای هوش مصنوعی نیز وجود دارد.اگر روبات‌ها جایگزین نیروی انسانی در هر زمینه‌ای شوند، ما باید به نوبه خود با مسائلی جدی مانند بیکاری مواجه شویم که منجر به افسردگی روانی، فقر و جرم در جامعه می‌شود. بشرِ محروم از زندگی کاری خود ممکن است هیچ راهی پیدا نکند تا بتواند انرژی خود را هدایت کند و از تخصص خود بهره ببرد. انسان‌هایی با وقت خالی باقی می‌مانند.
ثانیاً، جایگزین کردن انسان با روبات در هر زمینه‌ای ممکن است تصمیم درستی نباشد. مشاغل زیادی وجود دارند که نیاز به لمس انسانی دارند. ماشینهای هوشمند مطمئناً نمی‌توانند جایگزین رفتار دلسوز پرستاران بیمارستان یا صدای امیدوار کننده پزشک شوند. ماشینهای هوشمند ممکن است انتخاب مناسبی برای خدمات به مشتریان نباشند.
یکی از مهمترین معایب ماشینهای هوشمند این است که آنها نمی‌توانند "انسانی" باشند. ما ممکن است بتوانیم آنها را به فکر کردن واداریم، اما آیا قادر خواهیم بود آنها را به احساس کردن نیز وادار کنیم؟ ماشینهای هوشمند قطعاً قادر خواهند بود برای ساعت‌های طولانی کار کنند. اما آیا آنها این کار را با فداکاری انجام می‌دهند؟ آیا آنها با از خود گذشتگی کار خواهند کرد؟ ماشینهای هوشمند وقتی قلب نداشته باشند چگونه از صمیم دل کار خواهند کرد؟ (!)
منبع: شاشانک ناکات