غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف چیز تازه ای نیست؛ یعنی در طول تاریخ پیامبرانی بوده اند که برای حفظ جان، آزمایش الهی و حکمت های دیگر، غیبت کرده و از دیدِ مردم هم پنهان شده اند؛ یکی از حکمت های غیبتِ این پیامبران این است که مردم بدانند غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف اتفاق عجیبی نیست.
حضرت نوح علیه السلام، هنگام رحلت، به پیروان خود چنین بشارت داد: «بعد از من غیبتی طولانی رخ میدهد. در طول این مدت، طاغوتهایی بر مردم حکومت میکنند و بر آن ها ستم مینمایند. عاقبت خداوند آن ها را به وسیله ی قائم بعد از من که نامش هود علیه السلام است، نجات میدهد.»
بعد از رحلت حضرت نوح علیه السلام، مؤمنان و پیروان او در انتظار حضرت هود علیه السلام بودند؛ اما غیبت هود علیه السلام طولانى شد. بسیاری از آن ها ناامید شدند و به بت پرستی روی آوردند و تعداد کمی از آن ها ماندند.
در این زمان، حضرت هود علیه السلام ظهور کرد.
قوم عاد، مردمی تنومند و ثروتمند بودند که تمدن پیشرفته ای داشتند. آن ها که در ناز و نعمت بودند، به قدرت خود سرمست و مغرور شدند و تصوّر کردند هیچ قدرتی نمی تواند با آن ها مقابله کند. قوم عاد در بت پرستى، جهل، ظلم و ستم و اطاعت کورکورانه از نیاکان و اشراف فاسدشان غرق شده بودند.
با ظهور حضرت هود علیه السلام، اشراف و سران فاسد قوم، مانع مى شدند که مردم به سوى ایشان بروند.
هود علیه السلام با صبر و بردبارى و استقامت و پایدارى دعوت خود را آغاز کرد و بدون کوچک ترین ترس و واهمه اى از ظالمان ستمگر، نهایت سعى خود را برای هدایت مردم به کار برد.
اما مردم خیرخواهى هود علیه السلام را رد کردند و جز عدّه ی کمى به او ایمان نیاوردند. قوم عاد تا آن جا پیش رفتند که از هود پیامبر خواستند اگر راست مى گویی، عذابى را که وعده مى دهى، بیاور.
خداوند توفان شدیدی فرستاد و قوم عاد را از بین برد. تنها کسانی نجات پیدا کردند که در غیبت هود علیه السلام صبر کردند، در ایمان خود استقامت ورزیدند و هرگز ناامید نشدند.
حضرت نوح علیه السلام، هنگام رحلت، به پیروان خود چنین بشارت داد: «بعد از من غیبتی طولانی رخ میدهد. در طول این مدت، طاغوتهایی بر مردم حکومت میکنند و بر آن ها ستم مینمایند. عاقبت خداوند آن ها را به وسیله ی قائم بعد از من که نامش هود علیه السلام است، نجات میدهد.»
بعد از رحلت حضرت نوح علیه السلام، مؤمنان و پیروان او در انتظار حضرت هود علیه السلام بودند؛ اما غیبت هود علیه السلام طولانى شد. بسیاری از آن ها ناامید شدند و به بت پرستی روی آوردند و تعداد کمی از آن ها ماندند.
در این زمان، حضرت هود علیه السلام ظهور کرد.
قوم عاد، مردمی تنومند و ثروتمند بودند که تمدن پیشرفته ای داشتند. آن ها که در ناز و نعمت بودند، به قدرت خود سرمست و مغرور شدند و تصوّر کردند هیچ قدرتی نمی تواند با آن ها مقابله کند. قوم عاد در بت پرستى، جهل، ظلم و ستم و اطاعت کورکورانه از نیاکان و اشراف فاسدشان غرق شده بودند.
با ظهور حضرت هود علیه السلام، اشراف و سران فاسد قوم، مانع مى شدند که مردم به سوى ایشان بروند.
هود علیه السلام با صبر و بردبارى و استقامت و پایدارى دعوت خود را آغاز کرد و بدون کوچک ترین ترس و واهمه اى از ظالمان ستمگر، نهایت سعى خود را برای هدایت مردم به کار برد.
اما مردم خیرخواهى هود علیه السلام را رد کردند و جز عدّه ی کمى به او ایمان نیاوردند. قوم عاد تا آن جا پیش رفتند که از هود پیامبر خواستند اگر راست مى گویی، عذابى را که وعده مى دهى، بیاور.
خداوند توفان شدیدی فرستاد و قوم عاد را از بین برد. تنها کسانی نجات پیدا کردند که در غیبت هود علیه السلام صبر کردند، در ایمان خود استقامت ورزیدند و هرگز ناامید نشدند.
نویسنده: سیده فاطمه موسوی
پی‌نوشت:
قرآن کریم، سوره ی هود.
بحارالانوار، ج11، ص363.
داستان های قرآن و تاریخ انبیا در المیزان.
منبع: مجله باران