اگر دریا گوش‌ماهی‌های بازیگوش را در آغوش نگیرد،
اگر خورشید به زمین اخم کند و موهای طلایی‌اش را پشت کوه بیندازد،
اگر ماه تا همیشه پشت ابرها پنهان بماند و دنیا در تاریکی غرق شود،
اگر پروانه‌ها گل‌ها را به فراموشی بسپارند،
اگر گل‌ها زیبایی و عطرشان را از آدم‌ها دریغ کنند...،
اگر تو ما را از یاد ببری،
اگر هر صبح و ظهر و عصر و شب صدای‌مان نزنی،
اگر در تنهایی پناه‌مان نباشی،
نه! حتّی تصوّرش هم دیوانه‌کننده است،
ای آفریدگار مهر و روشنی!
می‌خواهیم از تو سرشار باشیم
با آوای دل‌انگیز اذانت ما را به خود بخوان تا در پناه مهربانی و رحمت بی‌انتهایت، آرام شویم.
منبع: مجله باران