مروری بر تاریخ پیدایش رژیم آل سعود
اساس شکل گیری حکومت سعودی به اواخر دوران عثمانی بازمی گردد، سرزمین های تحت تصرف حکومت عثمانی در قرن 18 میلادی آنچنان گسترش یافته بود که کنترل آن از اختیار حاکمان خارج گشت، از سوی دیگر کشورهای اروپایی که تا پیش از این از طریق سرزمین عثمانی به هند سفر می کردند با پیدایش مسیرهای دریایی، دیگر حاضر نبودند به حکومت عثمانی باج بدهند.در مناطق مختلف سرزمین عثمانی گروه هایی درصدد اعلام استقلال و تشکیل حکومت خودمختار برآمده بودند، در منطقه حجاز و شبه جزیره عربستان نیز جنبش های جدایی طلبانه ای شکل گرفته بود که سعودبن محمدبن مِقْرِن از قبیله مسالخ سرکرده یکی از این جنبش ها بود و توانست بخش هایی از منطقه درعیه را در اختیار خود درآورد.
پس از سعودبن محمد، پسرش محمد با محمدبن عبدالوهاب [موسس فرقه وهابیت] هم پیمان شد و تعدادی دیگر از قبایل و خاندان های عرب را نیز با خود همراه کردند و منطقه نفوذ خود را گسترش دادند؛ هرچند که در این مرحله خاندان سعودی هنوز موفق به تشکیل حکومت و شکست حاکمان عثمانی نشده بود اما جنایات آنان از همان ابتدا کاملا مشهود بود و با گذشت زمان گسترده تر می شد.
خاندان سعودی و جنایاتی که در سایه وهابیت رقم خورد
بعد از مرگ ابن سعود، پسرش عبدالعزیز بن محمدبن سعود که داماد ابن عبدالوهاب بود راه پدرش را ادامه داد، خاندان سعودی تمام تلاش خود را به کار بست تا مناطق همجوار را تحت سلطه خود درآورد و تنها ابزاری که برای این کار می شناخت "خشونت و خون ریزی" بود؛ آنگونه که در تاریخ نقل شده است در 18 ذی الحجه سال 1216 قمری زمانی که اکثر شیعیان برای زیارت حرم حضرت علی (ع) در عید قدیر خم به نجف رفته بودند وهابیون با فرماندهی سعودبن عبدالعزیز به شهر کربلا حمله کردند، در آن زمان فقط پیرمردها و پیرزن هایی که نتوانسته بودند به نجف سفر کنند در شهر حضور داشتند ولی همان ها نیز از گزند وهابیون در امان نماندند به طوری که در تاریخ گفته شده بیش از 3 هزار نفر از مردم کربلا در یک روز بدست وهابی ها کشته شدند، لشکر سعودبن عبدالعزیز بعد از کشتار مردم به حرم امام حسین (ع) تعرض کردند و جواهرات و متبرکات حرم را به غارت بردند، تاسف بارتر اینکه سعودبن عبدالعزیز از کرده ی خود اظهار ندامت نکرد و جنایات خود را نوعی اقدام خداپسندانه و کفرستیزانه عنوان کرد، بر همین اساس است که تارخ دانان هیچگاه از اقداماتی که داعش طی سالیان گذشته انجام داد تعجب نکردند چراکه جنایات وهابیت برای آنان که تاریخ را مطالعه کرده اند تازگی نداشت.
حمله به طائف
حمله وحشیانه سعودی ها به شهر کربلا فقط یک نمونه از جنایاتی بود که آنان مرتکب شدند، یک سال بعد از هجوم سعودبن عبدالعزیز به کربلا، جنایت مشابهی در طائف رقم خورد، وهابیون اواخر سال 1217 قمری به شکلی وحشیانه به طائف حمله ور شدند و امیر طائف نتوانست در برابر آنان مقاومت کند، بعد از اینکه شهر به تصرف وهابیون قرار گرفت قتل عام گسترده ای اتفاق افتاد، اموال مردم به تاراج رفت و در بین لشکریان تقسیم شد، مصحف شریف توسط وهابیون و با این استدلال که متعلق به کفار بوده است به زیر پا افتاد تا جایی که طبق نسخ تاریخی وقتی لشکریان وهابی از شهر طائف خارج می شدند کتب قرآن و احادیث نبوی کف خیابان های شهر و زیر سم اسبان پاره پاره شد.حمله وحشیانه به مکه و مدینه
در همان سال بود که خاندان سعودی در ماه های حرام به مکه و مدینه نیز هجوم بردند و علاوه بر قتل و غارت هایی که انجام دادند بسیاری از بقاع متبرکه را تخریب کردند، این در حالی بود که حتی اعراب جاهلی نیز در ماه های حرام دست از قتل و درگیری می کشیدند. همه ی جنایاتی که توسط خاندان سعودی از بدو شکل گیری انجام شد در سایه تفکراتی بود که ابن عبدالوهاب پایه گذاری کرده بود و همین مسئله موجب شد که آل سعود اعمال خود را بدون توجه به معارف اصیل اسلامی توجیه کنند و حتی به آن افتخار ورزند.اقدامات ضدبشری و جنایتکارانه خاندان سعودی در قرون دوازدهم و سیزدهم قمری هرچند که در تاریخ ثبت و ضبط شد اما با گذشت زمان و در شتاب حوادث تاریخی به فراموشی سپرده شد؛ اینک حتی اقدامات آل سعود در 50 سال گذشته نیز در حافظه مردم جایگاهی ندارد، شاید به این خاطر است که سرعت پدیده های اجتماعی در عصر حاضر و به خصوص در منطقه ی غرب آسیا آنچنان زیاد بوده که فرصت فکر کردن را از مردم سلب کرده است، این واقعیت نیز غیر قابل انکار است که با توسعه ی رسانه های جمعی و تصاحب این رسانه ها توسط جریانات ضددینی، تلاش هایی در راستای تطهیر ماهیت آل سعود و پنهان کردن خوی جنایتکارانه این خاندان از صفحه تاریخ صورت گرفته است.
کشتار حجاج ایرانی به دلیل برائت جستن از مشرکان
یکی از جنایاتی که حکومت آل سعود در سالهای نه چندان دور مرتکب شده است، حادثه کشتار حجاج در ششم ذیحجه 1407 هجری قمری (9 مرداد 1366 شمسی) می باشد، در این روز که به "جمعه خونین مکه" معروف شد 275 زائر ایرانی و 45 زائر غیرایرانی به شهادت رسیدند و تعداد زیادی نیز در این حادثه مجروح شدند، نکته تاسف باری که وجود داشته است اینکه بسیاری از فوتی های جمعه ی خونین مکه در ساعات بعد از حادثه جان باخته اند به عبارتی افرادی که در این حادثه مجروح شده بودند اساسا به بیمارستان منتقل نشدند و درمانگاه های شهر مکه این افراد را پذیرش و مداوا نکردند.تنها جرم حجاج ایرانی این بود که بر مبنای اصل قرآنی برائت از مشرکین شعارهایی علیه آمریکا و اسرائیل سر دادند، در غروب روز 9 مردادماه 1366 بعد از اینکه مراسم برائت از مشرکین به پایان رسید اعضای گارد و محافظین سعودی به دسته های مردم حمله کردند، در جریان این حادثه بیش از 400 نفر بر اثر تیراندازی مستقیم یا برخورد سنگ و اشیای فلزی از طبقات فوقانی ساختمان های مجاور جان باختند و عده ی زیادی مجروح شدند، بیشتر جانباختگان این حادثه را زنان و افراد کم توان تشکیل می دانند.
طبق آنچه گفته شده است حکومت بعث عراق و سازمان منافقین خلق که در آن زمان در کشور عراق مستقر بودند و در جنگ تحمیلی به ارتش عراق خدمت می کردند در بروز این حادثه دخالت داشته اند، بعد از وقوع این حادثه نیز که رابطه ایران و عربستان دچار تنش شده بود حکومت عراق و سازمان منافقین با وقاحت تمام ایران را مسئول این فاجعه عنوان کردند حال آنکه ایران بزرگترین قربانی این فاجعه ی تاریخی بود.
واکنش امام خمینی(ره) به حادثه خونین مکه
در پی این حادثه دلخراش امام خمینی (ره) طی پیامی به سرپرست حجاج ایرانی ضمن اشاره به مظلومیت جانباختگان این حادثه و همچنین بی لیاقتی رژیم آل سعود در تصدی امور حج و زیارت، این جنایت را شدیدا تقبیح کردند:در بخشی از پیام تاریخی امام خطاب به سرپرست حجاج ایرانی در سال 1366 می خوانیم: «آن ها به دست خود اسباب افتضاح و رسوایی خود را فراهم کردند... ما اگر می خواستیم به جهان اسلام ثابت کنیم که کعبه داران کنونی لیاقت میزبانی سربازان و مهمانان خدا را ندارند و جز تأمین آمریکا و اسرائیل و تقدیم منافع کشورشان به آن ها کاری از دستشان برنمی آید، به این خوبی نمی توانستیم بیان کنیم... و به این اندازه که کارگزاران بی اراده حاکمیت سعودی در این قساوت و بی رحمی عمل کردند، موفق نمی شدیم.»
رهبر کبیر انقلاب همچنین سرسپردگی حکومت آل سعود به رژیم صهیونیستی را مایه ذلت خواندند و فرمودند: «مسلمانان نمى دانند این درد را به کجا ببرند که آل سعود و خادم الحرمین به اسرائیل اطمینان مى دهد که ما اسلحه خودمان را علیه شما به کار نمى بریم و براى اثبات حرف خود با ایران قطع رابطه مى کنند. واقعاً چقدر باید رابطه سران کشورهاى اسلامى با صهیونیست ها گرم و صمیمى شود تا در کنفرانس سران کشورهاى اسلامى مبارزه صورى و ظاهرى هم با اسرائیل از دستور کار آنان و جلسات آنان خارج شود. اگر اینها یک جو غیرت و حمیت اسلامى و عربى داشتند، حاضر به یک چنین معامله کثیف سیاسى و خودفروشى و وطن فروشى نمى شدند.» .[1]
مراسم برائت از مشرکین هر ساله با مشارکت حجاج ایرانی در حاشیه مراسم حج برگزار می شد اما در مراسم حج سال 1366 گویا حکومت آل سعود از ابتدا بنای چنین کشتاری را داشته است چراکه به گفته ناظران این حادثه، نیروهای گارد ویژه از چندین ساعت قبل با در دست داشتن باتوم و نارنجک های دستی در حالت آماده باش قرار داشته اند.
در همین رابطه حجت الاسلام سید علی قاضی عسگر؛ نماینده پیشین ولی فقیه در امور حج و زیارت در مصاحبه ای که با پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ ایثار و شهادت انجام داده است می گوید:
روز جمعه ۹ مرداد ۱۳۶۶ (ششم ذیحجه) مراسم برائت از مشرکین ما بسیار باشکوه برگزار شد و جمعیت خیلی زیادی در مقابل بعثه تجمع کردند و شعارهای برائت آنجا داده شد و پیام امام ره هم خوانده شد.آن روز سعودی ها با تصور اینکه ایرانی ها به سمت مسجد الحرام می روند و مثلا قصد شورش و امثال اینها دارند با پیش زمینه هایی که درست کرده بودند به زائرین تیراندازی کردند و از بالای پارکینگی که در آنجا وجود داشت به سمت زائران ما سنگ و کلوخ ! و میله های آهنی پرتاپ می کردند؛ که متاسفانه جمع قابل توجهی از عزیزان ما به شهادت رسیدند. واقعا چنین قصدی در کار نبود. مردم قصدشان این بود که بعد از کمی راهپیمایی و قبل از رسیدن به حرم، شعارها را تمام بکنند و در صفوف نماز جماعت شرکت کنند.
خط پایان جنایات آل سعود
جنایات آل سعود تا امروز خط پایانی نداشته است و از این جریان ضحاک صفت هر روز جنایتی نو سر می زند؛ روزی به حمایت از داعش می پردازند تا با کشتار مردم مظلوم سوریه و عراق خط مقاومت را زمین گیر کنند و زمانی در حمایت از یک دولت فاسد مردم یمن را به خاک خون می کشند و روزی دیگر فعالان مدنی و علمای ربانی را به جرم مخالفت با جنایاتشان در وسط میدان شهر سلاخی می کنند تا کارنامه جنایت هایشان هر روز سیاه تر شود و آنچه مسلم است تنها چیزی که می تواند خط پایانی بر جنایات آل سعود باشد بیداری امت اسلامی و نیشدر دمل چرکین تکفیر و سلفی گری در منطقه است.پی‌نوشت:
[1] روح الله خمینی، صحیفه نور (مجموعه سخنرانیها و پیامهای حضرت امام خمینی)، ج۲۰، ص۲۳۲.