باید دستش را بگیرم و با خودم ببرمش به جایی دور. دور از هر چیز، هر کس، هر حرف، هر جمله یا هر کلمه‌ای که آزرده‌اش کرده.
باید بیارمش پیش تو. بعد آرام در گوشش زمزمه کنم: «الا بذکرالله تطمئن القلوب.»1
چقدر دوست دارم این کلمات را: «الا بذکرالله تطمئن القلوب.»
صدای قلبم را می‌شنوم: آرام، مطمئن، خوش‌حال، سبک...
پی نوشت:
1.سوره‌ی رعد، آیه‌ی28.
منبع: مجله باران