در سال ۱۳۵۸ ش، بنای قدیمی آن که خشت و گلی بود، تخریب گردید و به جای آن اتاق گنبددار فعلی که از سنگ و گچ و به ابعاد 5 × 5.60 است، به همت آقای سید احمد حسینی بن آقا سید غلام حسین از سادات کاکی اصل، ساکن بامنیر و با کمک های مردمی بنا گردید. ازاره اتاق از بیرون به ارتفاع ۹۰ سانتی متر با سیمان پوشش داده شده و بقیه قسمت های بیرون و داخل دارای کف گچ مالی است. تنها در ورودی در ضلع شرقی باز میشود و از جنس آهن و فاقد هرگونه ارزش هنری و تاریخی است. در وسط اتاق و زیر گنبد، قبر ساده ای قرار دارد که درحال حاضر فاقد هرگونه سنگ نوشته ای است. اما بنا به نقل آقای سید احمد حسینی - خادم بقعه - در سال ۱۳۵۸ شمسی به هنگام بازسازی قبر و تعمیر آن، سنگ نوشته ای قدیمی کنار قبر امامزاده از زمین بیرون آمده که اکنون زیر قبر جدید مدفون است. چه خوب است، این سنگ نوشته توسط افراد ذی صلاح مورد بررسی قرار گیرد، تا شاید هویت مدفون در این جا برای دوستداران معلوم گردد. ناگفته نماند که، طبق تحقیقات صورت گرفته، اغلب امامزادگان منطقه دارای سنگ نوشته ای هستند که در عمق حدود نیم متری و گاهی هم یک و نیم متری به صورت وارونه درون قبور گذاشته اند.
در مورد مدفون این بقعه، میان مطلعان محلی و معمران اختلاف است که بدان اشاره می شود:
الف- نامش بدر الدین حسن و از اجداد امیر دیوان مدفون در کوههای جاشک است. نگارنده گوید که، در سلسله اجداد شاه فرج الله ملقب به امیر دیوان، فردی به نام امامزاده بدرالدین حسن وجود دارد؛ لذا اگر این احتمال صحیح باشد، نسب وی چنین میشود: بدرالدین حسن (متوفی حدود ۵۴۲ ق) بن نظام الدین ابراهیم بن حسین بن فخرالدین احمد بن ناصرالدین حمزه بن جمال الدین ابراهیم بن حسین بن زید بن حسین بن احمد ابی جعفربن محمدالاعلم بن ابی محمد عیسی بن ابی الحسین یحیی بن حسین ذی الدمعه بن زید الشهید بن امام سجاد (علیه السلام)
ب- اسمش بدر منیر و پسر عموی شاه فرج الله، امیر دیوان و جد اعلای سادات میر عبدالرسولی است که در بعضی از مناطق دشتی، از جمله بخش کاکی سکونت دارند. به عقیده نگارنده اگر این احتمال صحیح باشد، مدفون در آرامگاه نوه شاه محمد بن شاہ عبدالرحمن بن شاہ جعفر بن شاه اسماعیل - مدفون در شمال کاکی - از اعقاب امام چهارم حضرت امام زین العابدین علیه السلام است. اما در این صورت، جد سادات میر رسولی نیست؛ زیرا آنان طبق تذکره های موجود، از اعقاب امیر دیوان هستند و نه عموی وی.
ج- مدفون در این بقعه «سید حسین» است. به نظر راقم این سطور، در این جا اشتباهی رخ داده زیرا سید حسین، فرد دیگری است که در جوار این امامزاده مدفون می باشد و سلسله نبسش چنین است: سید حسین مجتهد بن سید محمد بن سید علی بن سید عزیز بن سید محمد بن میر مقیم بن میربهرست - مدفون در باغان دشتی - است که بعد از چند واسطه، به امیر دیوان منتهی می شود . ناگفته نماند که مرحوم سید حسین مجتهد از علمای و فضلاء دشتی و از تحصیل کردگان حوزه نجف اشرف و صاحب کرامات عدیده می باشد که ان شاء الله در جایی دیگر به تفصیل، ایشان را معرفی خواهیم نمود . اولاد این بزرگوار اکنون در دشتی و قم ساکن و به سادات میر هادی معروفند.
بلی، اگر چه تا کنون بجز پارهای احتمالات، مدرک و سندی دقیق در مورد شخصیت و نسب مدفون در این بقعه ارائه نشده، اما از اتاق گنبددار روی آن می توان فهمید که وی دارای فضل و شخصیتی عظیم بوده؛ چرا که در گذشته برای هر کسی بقعه و بارگاه بر پا نمی کرده اند. اکنون نیز برخی از مراجع تقلید دشتی، به بزرگی شخصیت، فضل و بزرگواریش اذعان دارند و دیگران را سفارش به احترام و حرمت این بقعه مینمایند.
اهالی منطقه، به ویژه بامنیر احترام فراوانی به آن دارند و در ایام پنجشنبه و جمعه و دیگر ایام به زیارتش مشرف میشوند و برای برآورده شدن حاجات شرعیه خود وی را واسطه قرار میدهند. پیرامون اجابت خواسته ها وکراماتی که از وی دیده شده، حکایات فراوان است که به علت ضیق جا از بیانش صرف نظر میشود. قبرستان و گلزار شهدا روستا کنار همین امامزاده قرار گرفته و از امکاناتی چون آب لوله کشی و برق هم بر خوردار است.
منابع:
1- فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری ایران، ج ۱۱۱، ص ۳.
۲- گفت وگو با آقای غلامرضا قلندری از معمرین روستا، مورخ 1384/1/11
۳- گفت و گو با آقای حاج سید احمد حسینی مطلع و متولی بقعه، مورخ 11/ ۱ / 1384
۴- جمال الدین الحسینی ، التذکره فی الانساب المطهره، به کوشش سید مهدی رجایی، ص ۱۸۵.
5- گفتگو با آقای سید عباس پویان از سادات میر رسولی ، بادوله، مورخ 1386/6/21
۶- گفتگو با آقای حاج غلام دهار، مطلع محلی، بادوله، مورخ 1386/6/26
۷- مشاهدات نگارنده، مورخ 1384/1/11
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر اول، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 62-59