بقعه اتاقی ساخته شده از مصالحی چون سنگ و سیمان میباشد و به صورت چهار گوش؛ که بر فراز آن گنبدی سبز از نوع عرقچینی و کم خیز قرار دارد. دیوارهای بنا فاقد پوشش بوده و دارای دری آهنی است که رو به جانب مشرق باز میشود. ناگفته نماند که، اتاق قدیمی شاه چراغ که در سال ۱۳۷۹ ش برای تجدید بنا تخریب گردید، از جنس سنگ و ساروج بوده است.
هویت مدفون در بقعه، که با نام مستعار شاهچراغ بین مردم شهرت دارد معلوم نیست؛ ولی با وجود این، نزد اهالی روستا دارای احترام بوده و محل نذورات است.
طبق سنتی دیرینه در روز و شب چهارشنبه، دوستداران در این بقعه اجتماع کرده و برای اجابت آرزوهایشان شمع روشن می کنند. از دیگر رسومات این مکان، سفره حضرت رقیه است که هر ساله توسط حاجتداران انداخته میشود. کراماتی نیز در افواه راجع به صاحب این بقعه وجود دارد که مشهورترین آنها باز گردانیدن بینایی زنی به نام «گلشن» از اهالی بوالخیر تنگستان است.
این بقعه اگرچه در وسط روستاست، ولی محروم از همه گونه امکانات رفاهی است. لذا جای آن دارد که مومنین، خصوصا تجار منطقه بذل توجهی به این مکان مقدس داشته باشند تا ذخیره ای برای آخرتشان باشد.
در پایان این قسمت، ذکر مطلبی را لازم می دانیم و آن، اینکه چون روز زیارتی این بقعه چهارشنبه هست و از طرفی دیگر طبق یک سنت دیرینه، روز زیارتی فرزندان حضرت امام کاظم (علیه السلام) نیز چهارشنبه می باشد، شاید بتوان احتمال داد که مدفون در این بقعه از اولاد آن امام همام باشد.(والله اعلم بحقایق الامور)
منابع:
1- فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱، ص ۴۲
۲- مصاحبه با غلام شهابی، خادم شاه چراغ، مورخ 1385/5/10
۳- مشاهدات نگارنده، مورخ 1385/5/10
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر اول، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 80-79