شبکه در ويندوز 7 (2)
اشتراک گذاري رسانه با Windows Media Connect
Windows Media Player Network Sharing
نکته ي اصلي در رابطه با ويژگي مذکور، اين است که به سيستم 7 شما امکان مي دهد تا با استفاده از ترکيب ويژگي هاي فهرست سازي Media Player 11 با پشتيباني ذاتي ويندوز 7 از شبکه سازي UPnP، به يک سرور رسانه ي جاري تبديل گردد. هر چند که تمام کلاينت ها نمي توانند به يک ماشين مبتني بر ويندوز 7 متصل شوند، اما ساير کلاينت هاي 7 و همچنين Xbox 360 داراي اين قابليت مي باشند. به اشتراک گذاري رسانه در مورد فايل هاي موسيقي (WAV, MP3, WMA)، فايل هاي ويديوئي (MPEG-1, AVI, WMV و MPEG-2) تصاوير (JPG, JPEG و PNG) و فهرست هاي پخش انجام پذير خواهد بود. بر اساس مستندات Media Sharing، "ممکن است" ساير انواع فايل نيز "بر حسب نحوه ي پيکربندي کامپيوتر شما" قابل اشتراک گذاري باشند. اين موضوع اساساً به معناي آن است که اگر مضمون قابل دسترسي بوده و Media Player بتواند آن را فهرست سازي (Cataloging) نمايد، پس قابل اشتراک گذاري خواهد بود.
با اينحال بديهي است که مايکروسافت تصميم ندارد از هر چيزي فراتر از آنچه که صراحتاً بيان شده است، پشتيباني نمايد. براي مضاميني نظير DivX و XviD، پشتيباني از Streaming واقعاً به کلاينت بستگي خواهد داشت. اگر کلاينت يک ماشين مبتني بر ويندوز 7 باشد که Codecهاي لازم بر روي آن نصب شده اند، بخوبي با اينگونه مضامين کار خواهد کرد. کلاينت هايي نظير Xbox 360 بطور پيش فرض از DivX پشتيباني نمي کنند و ساير کلاينت هاي مبتني بر سخت افزار سازگار نيز با محدوديت هاي مشابهي مواجه خواهند بود. البته شما مي توانيد اين مشکل را با بهره گيري از شيوه هاي مختلف تبديل ويديوئي DivX به فرمت Windows Media Video در هنگام پخش (نظير Transcode 360 و Easy DivX to Xbox 360 streaming) برطرف نمائيد.
نکته: UPnP (Universal Plug and Play) يک مجموعه از پروتکل هاي شبکه است که توسط انجمن UPnP براي تضمين اين موضوع که ابزارها مي توانند به آساني در شبکه هاي خانگي يا تجاري و بدون نياز به پيکربندي (Zero Configuration) ارتباط برقرار کنند، توسعه يافته و پشتيباني مي شود. هدف از توسعه ي UPnP اين بود که ابزارهاي ارائه شده توسط فروشندگان مختلف امکان پيکربندي خودکار خودشان، کشف حضور ساير ابزارها بر روي شبکه و مشاهده ي قابليتهاي آنها را بدست آورند.
راه اندازي Media Sharing
شما مي توانيد نحوه ي مشاهده ي مضامين به اشتراک گذاشته شده خود توسط ساير کاربران را تغيير داده و در عين حال مضامين را بر اساس نوع رسانه، درجه بندي مضمون و يا رده بندي مربوط به والدين (Parental) فيلترگذاري نمائيد.
اقدامات تشخيصي شبکه
بنابراين، بعنوان يک قاعده ي کلي بايد به سيستم خود اجازه دهيد که در اولين مرحله براي تشخيص مشکل شبکه تان تلاش نمايد. شايد به ابزارهاي تعميري XP عادت کرده و تمايلي نداشته باشيد که به ويندوز اجازه دهيد وقت شما را تلف نمايد. Paul McFedries در کتاب "Microsoft Vista Unveiled" مي نويسد:
" ويندوز XP با يک ابزار Repair همراه است که کار نسبتاً خوبي را در تعمير مشکلات اتصالي انجام مي دهد زيرا اکثر مشکلات شبکه سازي مي توانند با اجراي وظايف ابتدائي ابزار Repair برطرف شوند: قطع ارتباط، نوسازي اجاره (Lease) DHCP، تخليه ي کاشه هاي مختلف شبکه و برقراري مجدد ارتباط. با اينحال، در بسياري از موارد نيز ابزار Repair گزارش مي دهد که قادر به برطرف نمودن مشکل در سطح عميق تري از پشته ي شبکه قرار گرفته است که ابزار Repair قادر نيست به آن دسترسي پيدا کند. در تلاش براي اداره ي اين نوع مشکلات ويندوز 7 با يک ابزار Network Diagnostics Tool همراه است که از طراحي کاملاً جديدي برخوردار بوده و در تلاش جهت شناسايي و رفع مشکلات، به اعماق تمام لايه هاي پشته ي شبکه نفوذ مي نمايد.
آغاز يک فرآيند تشخيص
اقدامات تشخيصي شبکه، بطور خودکار يک مجموعه از ابزارهاي عيب يابي را اجرا مي کند که تمام عناصر پشته ي شبکه را آناليز خواهند کرد و يک معاينه ي سيستماتيک از مشکلات ارتباطي را فراهم مي کنند. اين فرآيند سپس مي تواند مشکلاتي که يافته است را برطرف نموده و يا حداقل راه حل هاي ساده اي را براي هدايت شما ارائه کند. بعلاوه، داده هاي تشخيصي شبکه مي توانند در يک گزارش رويداد ذخيره شوند تا در برطرف نمودن اين مسائل به شما کمک نمايند.
اين ابزارها مبتني بر NDF (Network Diagnostics Framework) هستند. در نسخه هاي قبلي ويندوز، کمک چنداني در زمينه ي تشخيص مشکلات شبکه وجود نداشت. در واقع، ابزارهاي موجود صرفاً به شما اطلاع مي دادند که کابل از سيستم جدا شده و يا ارتباط برقرار نمي باشد، اما هيچ ابزار تشخيصي هوشمندي را در اختيارتان نمي گذاشتند. ابزاري که در نسخه هاي قبلي وجود داشت، تنها از توانائي تعمير يک اتصال شبکه برخوردار بود که اساساً آدرس IP را نوسازي کرده، کاشه ي arp را پاکسازي نموده، net BT را پاکسازي و تجديد کرده، کاشه ي DNS را پاکسازي نموده و سپس در DNS ثبت نام مي کرد. در واقع اين ابزار کارهاي فوق را هر بار انجام مي داده، صرفنظر از اينکه مشکل اصلي چه بود. در نتيجه، اين يک روش تعميري حجيم و کند بود که بسياري از مشکلات را برطرف مي کرد، اما قطعاً از عهده ي تمام آنها برنمي آمد. در عين حال، اين ابزار کارهائي را انجام مي داد که بسياري از آنها ضرورتي نداشتند. بنابراين، Network Diagnostics در ويندوز 7 عملاً به تمام لايه ها از کارت شبکه گرفته تا نرم افزار کاربردي توجه نموده و سپس با توجه به سوابق اجرائي خود به تعيين نقطه اي خواهد پرداخت که مشکل در آن روي داده است و سپس کليدهاي ساده اي را در مواردي که امکان برطرف نمودن مشکلات وجود داشته باشد در اختيار کاربر قرار مي دهد. از سوي ديگر، بخاطر اينکه همين عملکرد از طريق يک چارچوب معين (يک SDK براي آن قابل دسترسي مي باشد) قابل رؤيت مي باشد، فروشندگاني با تنها چند خط کد مي توانند کليدهاي تعميري را در نرم افزارهاي کاربردي خودشان معرفي کنند تا در صورتيکه يک مشکل ارتباط شبکه در داخل نرم افزار کاربريشان تشخيص داده شد، بتوانند از NDF بهره گيري کرده و در حل آن به کاربر کمک نمايند.
بعنوان يک توضيح درباره ي خود "Network Diagnostic Framework" عملي، مي توانيم بگوئيم که وقتي که اين چارچوب اجرا مي شود، اقدامات تشخيصي را بر اساس سابقه ي اجراي خود انجام مي دهد، بنابراين اگر شما آن را از IE اجرا کرده باشيد، URL هدف نيز در اقدامات تشخيصي در نظر قرار خواهد گرفت. از سوي ديگر، اگر شما در فولدر Network Connections هستيد و يک اينترفيس شبکه را با کليک بر روي آن و انتخاب گزينه ي Repaire this Connection مشخص مي کنيد، اقدامات تشخيصي بر روي همان يک اينترفيس شبکه تمرکز خواهند نمود. سه نوع تعمير مختلف توسط NDF پشتيباني مي شوند. نوع "خودکار" که در صورت امکان، مشکلات را بصورت خودکار برطرف مي نمايد. گاهي اوقات اين تعميرات خودکار به اعتبار نامه هاي سرپرستي نياز دارند اما در اکثر مواقع، امکان برطرف نمودن مشکلات بصورت کاملاً خودکار وجود دارد. سپس نوبت به تعميرات "دستي" مي رسد، نظير مواقعي که شما بايد خودتان يک کابل شبکه را به درگاه مربوطه متصل نمائيد. شما در اينگونه موارد يک دستورالعمل راهنما را دريافت خواهيد کرد. سپس، نوبت به مواردي مي رسد که در آنها به مراحل بسيار پيچيده و توضيحات مشروح تري نياز است و در اين شرايط شما لينک هايي با عناوين کمکي را دريافت خواهيد کرد.
سناريوهاي مختلفي وجود دارند که در آنها اين چارچوب خودش را نشان مي دهد. يک مودم کابلي بطور متناوب کار سوئيچينگ ترافيک شبکه را متوقف مي کند، شما براي پشتيباني با ISP تماس مي گيريد و آنها به شما مي گويند که مودم کابلي خود را Reboot نمائيد. شما احتمالاً خودتان مي توانيد اينکار را انجام دهيد، اما تصور کنيد که برادر و يا دوست شما دائماً براي دريافت کمک با شما تماس مي گيرند. آنها مي توانند در مسير مناسب حرکت کنند تا NDF به آنها فرمان دهد که مودم کابلي را "خاموش" کرده، يک دقيقه صبر نموده و سپس مجدداً مودم کابلي را روشن کنند. در واقع NDF تمام اين راهنمايي ها را در اختيار آنها قرار مي دهد و در نتيجه شما مجبور نيستيد که تمام اين تماس هاي حمايتي را اداره کنيد. البته، وقتي شما درباره ي يک محيط Enterprise صحبت مي کنيد که ويژگي هاي مذکور را پوشش مي دهند، اين وضعيت به معناي دلارها و سنت ها خواهد بود، اما براي من و شما که در منزل هستيم، قابليت مذکور در اين سطح به معناي آن است که تا وقتي شما ويندوز ويستا را در فضاي کاري خود داريد، NDF مي تواند به شما کمک کند تا مجبور نباشيد دائماً از بستگان و دوستان خود پشتيباني کنيد.
اجازه بدهيد به يک سناريوي ديگر اشاره کنيم: کاربري را در نظر بگيريد که با هواپيما مسافرت مي کند. او بايد مؤلفه هاي راديوئي بي سيم لپ تاپ خود را خاموش کند و سپس زمانيکه هواپيما از زمين بلند شد، فراموش مي کند که اين بخش ها را مجدداً فعال نمايد. بنابراين، بجاي آنکه با نااميدي براي يافتن دليل مشکل خود تلاش کند، NDF ظاهر شده و يادآوري خواهد نمود که "راديوي بي سيم خود را مجدداً فعال کنيد".
خطاي متداول ديگري که وقتي مشغول مرور اينترنت هستيد روي مي دهد، اين است که صفحه ي وب بارگذاري نمي شود. يک پيام خطا (نظير Page cannot be displayed or Server is not available)، عدم موفقيت در تکميل وظيفه را نشان داده و به شما اعلام مي کند تا Network Diagnostics را اجرا نمائيد. تنها در چند لحظه، جعبه ي محاوره اي Network Diagnostics توضيحاتي درباره ي خطاي واقعي را نمايش داده و توصيه اي در مورد نحوه ي برطرف نمودن آن را ارائه مي کند (شکل [6]).
ابزارهاي خط فرمان
Hostname: از اين فرمان براي يافتن نام کامپيوتر خود استفاده کنيد.
Ipconfig: از اين فرمان براي مشاهده ي آدرس IP کامپيوتر خود استفاده کنيد. اين فرمان خصوصاً زماني مفيد خواهد بود که آدرس از طريق يک سرور DHCP تأمين گرديده و بطور دستي در داخل گزينه هاي شبکه ي خودتان پيکربندي نشده است.
Ipconfig/all: اين فرمان، اطلاعات مشروح تري را درباره ي اتصالات شبکه ي شما در اختيارتان قرار مي دهد که آدرس MAC (Media Access Control) هر آداپتور را نيز دربر مي گيرد.
Ipconfig/release (يا ipconfig/renew): در هنگام کار با يک سرور DHCP، اين فرمان به شما اجازه مي دهد تا آدرسي که در حال حاضر در اختيار داريد را رها کرده و يک آدرس جديد را درخواست نمائيد. پيکربندي DHCP براي تمام آداپتورها نوسازي خواهد شد. براي نوسازي آدرس IP يک آداپتور خاص، نام آداپتور (که وقتي فرمان ipconfig را در خط فرمان وارد مي کنيد، ظاهر مي شود) را تايپ نمائيد.
Ping: به شما امکان مي دهد تا ساير سيستم ها را آزمايش کرده و ببينيد که آيا قادر به پاسخگوئي مي باشند يا خير. فرمان ping براي ارسال يک بسته از داده ها به يک ميزان دور از ICMP (Internet Control Message Protocol) استفاده مي کند و سپس منتظر مي ماند تا ميزبان مورد نظر بسته را برگرداند. هنگاميکه با يک مشکل ارتباط شبکه مواجه هستيد، مي توانيد سيستم خودتان (با استفاده از loopback و يا آدرس IP سيستم خودتان)، سيستم ديگري بر روي همان Subnet، طرف خودتان بر روي روتر، طرف ديگر روتر و احتمالاً سيستم ديگري که مي شناسيد ( نظير سرور DNS خودتان) را ping نمائيد. شما همچنين مي توانيد فرآيند ping را با استفاده از نام DNS انجام دهيد. اگر يک آدرس IP به شما برگردانده شده و شما مي توانيد آن آدرس را ping کنيد، سرورهاي DNS شما بخوبي کار مي کنند.
Nslookup: اين فرمان، سرورهاي DNS (Domain Name System) را به شما نشان مي دهد. اين ابزار خط فرمان در عيب يابي مشکلات DNS به شما کمک مي کند.
Arp: اين فرمان، آدرس TCP/IP را به آدرس MAC تجزيه مي کند. آدرس MAC يک آدرس هگزادسيمال است که توسط شرکت توليدکننده ي کارت شبکه در آن حک مي گردد. آدرس هاي TCP/IP به شما امکان مي دهند تا ظاهر مرتبي را در شبکه ي خود داشته باشيد، هر چند که خود کارت ها در حال استفاده از آدرسهاي MAC هستند.
Tracert: اين فرمان بررسي مي کند که مسيرهاي روتر مابين سيستم شما و يک سيستم راه دور وجود دارند. اين فرمان، تعداد hopهاي مورد نياز براي رسيدن به مقصد و روتر مسئول هر hop را گزارش مي دهد.
Tim Rains يک برنامه نويس مايکروسافت است. او ابزاري را (در هر دو محيط GUI و خط فرمان) ايجاد کرده که احتمالاً مورد توجه شما قرار خواهد گرفت. اين ابزار براي شناسائي Sniffer هاي شبکه که بر روي سيستم هاي ويندوز اجرا مي شوند، مورد استفاده قرار مي گيرد. Rains درباره ي ابزار خود مي گويد: "من ابزاري را توسعه داده ام که مي تواند سيستم هاي ويندوز مديريت شده اي که اينترفيس هاي شبکه در حال اجرا در حالت بي قاعده دارند را شناسايي کند. اين حالت، يک شاخص کليدي از اجراي يک Sniffer شبکه بر روي سيستم مورد نظر خواهد بود. من بجاي يک تکنيک تشخيص مبتني بر شبکه، از يک تکنيک تشخيص مبتني بر ميزبان استفاده کرده ام تا دقت اين ابزار را تا حد امکان افزايش دهم".
شما مي توانيد نسخه ي خط فرمان (Promqry) و نسخه ي GUI (Promqry UI) اين ابزار را از مرکز بارگذاري سايت مايکروسافت تهيه کنيد. ما همچنين به شما توصيه مي کنيم تا سري به سايت وبلاگ Rains بزنيد زيرا شامل فهرستي از تمام ابزارهاي محبوب خط فرمان او، لينک هايي به محل هاي بارگذاري آنها و همچنين اطلاعاتي در مورد کاري که انجام مي دهند و نحوه ي استفاده از آنها مي باشد.
گاهي اوقات ممکن است شما فرمان ipconfig را بر روي سيستم خودتان اجرا نموده و ببينيد که يک آدرس IP را دريافت کرده ايد. با اينحال، اگر آدرس IP مورد نظر بصورت x.x.169.254 است، بايد بدانيد که کامپيوتر قادر به دريافت يک آدرس IP از سرور DHCP نبوده و در نتيجه چيزي را به خودش تخصيص داده که تحت عنوان APIPA (automatic private IP address) شناخته مي شود. ما با يک تجربه ي شخصي مواجه بوديم که در آن يکي از سرورها در فرودگاه Network خطوط هواپيمائي Continental بر روي شبکه ظاهر نمي شد. مسولين آنجا از ما خواستند تا به اين مشکل رسيدگي کنيم و بعداً مشخص شد که مشکل بسيار ساده بوده است: در واقع، سرور DHCP در Houston آدرس ها را ارسال نمي کرد. نکته اي که تشخيص اين مشکل را دشوار مي ساخت، اين واقعيت بود که DHCP آدرس ها را بصورت اجاره (Lease) مي دهد که ساير سيستم ها در شرايط کاملاً خوبي به نظر مي رسند زيرا اجاره ي آنها هنوز منقضي نشده است. اما به صرف وقت کافي، مشخص گرديد که هيچيک از سيستم ها قادر به برقراري تماس با Houston نبودند.
Microsoft SharedView: ملاقات هاي مجازي، همکاري بلادرنگ
چند نکته، حتي براي شروع کار با WMS نيز الزامي خواهند بود. شما بايد تنظيمات فايروال خود را بصورتي پيکربندي نمائيد که با آن کار کنند و در عين حال بايد File Replication (تکرار فايل) و People Near Me را فعال نمائيد.
البته در ويندوز 7 اين نرم افزار وجود ندارد و بجاي آن مي توان از Microsoft SharedView يک روش سريع و آسان براي به اشتراک گذاشتن اسناد و screen viewها با گروه هاي کوچک از دوستان و همکاران مي باشد. اين نرم افزار مفيد و رايگان در آدرس ذيل قابل دانلود است:
http://connect.microsoft.com/site94
بعضي توصيه هاي مهم در استفاده از SharedView:
2) در صورتيکه مايل به شروع يک session هستيد اما يک Windows Live ID نداريد، مي توانيد برنامه را نصب کنيد اما براي ورود، به يک اکانت ايميل نياز داريد.
3) اگر شما از قبل از اين برنامه استفاده کرده ايد، با يک upgrade notification مواجه خواهيد شد که شما را به سايت نصب هدايت مي کند.
4) براي استفاده از اين برنامه بايد به اينترنت متصل شويد.
چگونگي کار با Windows Meeting Space قديمي در ويستا
در نماي Category، ابتدا بر روي Network and Internet و سپس بر روي لينک Sign In در زير آيکن People Near Me کليک نمائيد.
در نماي Classic، دو بار بر روي آيکن People Near Me کليک نمائيد.
شما مي توانيد People Near Me را بصورتي پيکربندي نمائيد که صرفاً با تماس هاي مورد اعتماد (Trusted Contacts) کار کنيد. يک تماس مورد اعتماد، فردي است که اطلاعات تماس خود را در يک پيام email براي شما ارسال کرده و يا اطلاعات مربوطه را بر روي يک ديسک يا نوع ديگري از رسانه هاي قابل حمل در اختيارتان قرار داده است. اطلاعات يک تماس مورد اعتماد هميشه شامل يک گواهينامه است. براي آنکه مطمئن شويد که مي توانيد در فهرست تماس هاي مورد اعتماد فرد ديگري قرار بگيريد، بايد اطلاعات تماس خود را براي او بفرستيد. شما مي توانيد اينکار را با مراجعه به Windows Contacts، کليک راست بر روي تماس شخصي خودتان، انتخاب گزينه ي Copy و سپس انتقال (Paste) آن در يک پيام e-Mail که براي فرد مورد نظر ارسال خواهد شد، انجام دهيد. شما نبايد اين اطلاعات را به يک vCard تبديل کنيد.
توجه داشته باشيد که براي ملاقات در داخل Subnet محلي (People Near Me)، نيازي نداريد که يک زيرساختار رسمي IPv6 در اختيار داشته باشيد. به همين دليل (و بعضي دلايل ديگر)، شما در حال حاضر مي توانيد نشستهاي WMS را تنها با سيستم هاي ويستا برگزار نمائيد.
شروع Windows Meeting Space
شما احتمالاً مي خواهيد بدانيد که چه تغييراتي بر روي فايروال تان اعمال شده اند. براي مشاهده ي اين موارد، فايروال استاندارد (نه فايروال پيشرفته) را باز کرده و تنظيمات Exceptions را بررسي نمائيد. شما بايد فهرستي از سه استثناء جديد را مشاهده کنيد. اين استثناءها عبارتند از: Windows Meeting Space، Windows Peer to Collaboration Foundation و Connect to a Network Projector.
اگر مي خواهيد بدانيد که کدام درگاه هاي TCP و UDP براي اين سه استثنا باز شده اند، Windows Firewall with Advanced Security (تحت Administrative Tools در پانل کنترل ويندوز ويستا) را باز کرده، يکي از گزينه هاي Inbound Connection يا Outbound Connection را انتخاب نموده و از Filter By Group براي انتخاب استثناء هايي که مي خواهيد بررسي کنيد، استفاده نمائيد. توجه داشته باشيد که بعضي از سرويس هاي اضافي نيز در اين فرآيند راه اندازي شده اند. استفاده از فرمان جستجوي sc قبل و بعد از اجراي Windows Meeting Space براي اولين بار، نشان مي دهد که سرويس هاي زير پس از فرآيند مذکور راه اندازي شده اند:
Peer Networking Indentity Manager) Pt-pimsvc
Peer Networking Group) p2psvc(
Peer Name Resolution Protocol) PNRPsvc(
همانطور که در شکل [9] مشاهده مي کنيد، فضاي جلسه ي شما کاملاً واضح بوده و يک روش صريح براي دعوت سايرين، ارائه ي Handout هائي به مخاطبين شما و به اشتراک گذاشتن يک نرم افزار کاربردي با ديگران را در اختيارتان قرار مي دهد. هنگاميکه شما Handoutها را به اشتراک مي گذارند، آنها بر روي کامپيوتر هر شرکت کننده کپي خواهند شد. با انجام اينکار، ساير کاربران مي توانند handoutها را ويرايش کنند و اين تغييرات به کپي هائي که سايرين در اختيار دارند نيز فرستاده خواهند شد، اما فايل اصلي را تغيير نمي دهند.
Eric Lee که يکي از برنامه نويسان تيم Visual Studio بوده است، پتانسيل Windows Meeting Space را در حوزه هاي گوناگوني مشاهده کرده است که Extreme Programming را نيز دربر مي گيرند. او مي گويد: "من مشغول بازي با يک ويژگي در ويندوز ويستا بودم که فکر مي کردم مي تواند براي تيمهاي برنامه نويسي که در Exreme Programming شرکت مي کنند، مفيد باشد. اين ويژگي تحت عنوان Windows Meeting Space شناخته مي شود و يکي از کاربردهاي ويندوز ويستا است که از شبکه سازي نظير به نظير (P2P) و بطور اختصاصي تر از People Near Me در اين سيستم عامل بهره مي گيرد. Windows Meeting Space از ديدگاه من يک فناوري netmeeting/netsharing/livemeeting است که استفاده از آن آسانتر مي باشد. به نظر مي رسد که اين فناوري براي يک بازبيني سريع کد و يا نشستهاي برنامه نويسي مشترک کاملاً مناسب باشد".
چگونه مي توانيم ديگران را براي پيوستن به جلسه ي خودمان دعوت کنيم؟ خوب، ساير کاربران مي توانند اينترفيس WMS را مشاهده کرده، فهرستي از جلسات قابل دسترسي را ديده و جلسه ي شما را انتخاب نمايند. شما همچنين مي توانيد يک دعوتنامه را براي آنها e-Mail نموده و از يک فايل دعوت استفاده کنيد که به اشتراک گذاشته شده و يا منتقل مي گردد. شما مي توانيد تصميم بگيريد که يک نرم افزار کاربردي واحد را بجاي کل دسک تاپ خود به اشتراک بگذاريد. ديگران مي توانند ببينند که شما در حال انجام چه کاري هستيد اما تا زمانيکه صراحتاً به آنها اجازه نداده باشيد، قادر به کنترل دسک تاپ و يا نرم افزارهاي کاربردي شما نخواهد بود.
Deb Schinder، يک مشاور فناوري، مربي و نويسنده است که تاکنون کتابهاي متعددي را در زمينه ي سيستمهاي عامل کامپيوتري، شبکه سازي و امنيت تأليف کرده. او نکات بيشتري را در رابطه با Meetind Space در اختيار ما قرار مي دهد. او در يک مقاله راجع به اين ويژگي در ويندوز ويستا، به مکانيزمهاي امنيتي توکار اشاره کرده است".
Windows Meeting Space به شما اجازه مي دهد تا گزينه هاي Visibility را پيکربندي کنيد. اگر شما يک جلسه را "نامرئي" کنيد، کاربران ويستا در نزديکي شما قادر به مشاهده ي آن در فهرست جلسات قابل دسترسي نخواهند بود و بايد صراحتاً براي پيوستن به جلسه ي شما دعوت شوند.
منبع:ماهنامه ي کامپيوتري بزرگراه رايانه، شماره ي 134