نکاتي در مورد بکارگيري شبکه هاي Wi-Fi
فناوري Wi-Fi بر مبناي استانداردهاي 802.11 بنا مي شود. IEEE مسئول توليد و انتشار اين استانداردها مي باشد، اما سازگاري آنها با يکديگر را تست نمي کند. با گذشت ساليان، سخت افزار بي سيم در مقايسه با فرمول اوليه ي آن تغيير زيادي نکرده است اما سازندگان تجهيزات و ابزار مربوط به اين حوزه، فرآيند نصب و پيکره بندي يک شبکه ي بي سيم را تا حد بسيار زيادي تسهيل کرده اند. شما هنوز هم قبل از اين که بخواهيد پروژه ي شبکه ي بي سيم خود را به اجرا در آوريد به مقدار معقولي علم و دانش در خصوص مفاهيم طراحي شبکه هاي بي سيم نياز داريد تا بتوانيد اطمينان پيدا کنيد که نتيجه ي نهايي، هم ايمن و هم کارآمد است. اگرچه هزينه ي نصب و راه اندازي شبکه هاي بي سيم در مقايسه با شبکه هاي باسيم معمولاً اندکي بيش تر است، اين نوع شبکه ها بدون افت قابل توجه در کارآيي و اطمينان پذيري، قابليت تحرک و سيار بودن بيش تري را ارائه مي کنند.
نقطه ي دسترسي بي سيم، از آنتن ها براي انتشار و پخش سيگنال هاي داده به آداپتورهاي بي سيم، استفاده مي کند. اين سيگنال هاي بي سيم، جايگزين کابل هاي اترنت براي ارسال داده ها مي شوند و به کاربران اجازه مي دهند بدون محدوديت هاي فيزيکي، به شبکه متصل شوند.
اگر شما از قبل، يک شبکه ي باسيم که از يک مسيرياب باند پهن استفاده مي کند در اختيار داشته باشيد، نقاط دسترسي، کليه ي عملکرد هاي اصلي و بنيادين و همچنين ويژگي هاي امنيتي بي سيم را براي يک شبکه ي بي سيم ساده فراهم مي کنند. هرچند، اگر اين اولين شبکه ي شما در منزل تان باشد و يا بخواهيد يک شبکه ي کاملاً بي سيم را ايجاد کنيد، يک مسيرياب بي سيم بهترين گزينه ي شما خواهد بود. يک مسيرياب بي سيم، بر خلاف يک نقطه ي دسترسي، از قابليت عمل به مثابه يک ديواره ي آتش که مي تواند به جلوگيري از حملات مشکوک به شبکه ي شما کمک کند، برخوردار است.
براي اتصال مسيرياب بي سيم يا نقطه ي دسترسي، هر يک از کامپيوترهاي موجود بر روي شبکه ي شما به يک آداپتور بي سيم نياز خواهند داشت. اين آداپتورها شبيه کارت هاي شبکه ي (NIC) استاندارد هستند اما از يک تکنولوژي ديگر براي دريافت سيگنال هاي بي سيم از شبکه استفاده مي کنند. آداپتورهاي بي سيم براي کامپيوترهاي دسک تاپ، به شکل کارت هاي توسعه ي PCI يا آداپتورهاي USB هستند. استفاده از هر يک از اين گزينه ها نياز به يک نرم افزار نصب، قبل يا بعد از نصب سخت افزار دارند. براي نصب سخت افزارهاي USB، کافي است آداپتور USB را به داخل يکي از درگاه هاي آزاد USB کامپيوتر خود متصل کنيد. آداپتورهاي PCI، درست مثل هر گونه کارت توسعه ي PCI ديگر (مثلاً آداپتور ويدئويي) نصب مي شوند. نوت بوک ها مي توانند از آداپتورهاي USB يا PCMCIA استفاده کنند، اما اکثر نوت بوک هاي جديد تر، داراي تکنولوژي بي سيم توکار هستند و بدين ترتيب به يک آداپتور جداگانه نيازي ندارند.
اغلب مسيرياب هاي بي سيم (و نقاط دسترسي) نيز ويژگي هاي مشابهي دارند، بنابراين بهترين کار اين است که نمونه اي را که داراي اعتبار و شهرت و در عين حال با بودجه ي شما نيز سازگار باشد، انتخاب کنيد. اگر نياز به خريد يک آداپتور بي سيم داريد، مطمئن شويد که الزامات اين آداپتور با کامپيوتر شما سازگار باشد. علاوه بر اين، در حالي که شما مي توانيد معمولاً آداپتورهاي بي سيم را با مسيرياب هاي بي سيم و نقاط دسترسي با هم تلفيق کنيد، خريد همه ي اين سخت افزارها از يک توليدکننده ي واحد مي تواند به جلوگيري از بروز مشکلات، کمک شايان توجهي به شما بکند. يک مزيت بالقوه ي ديگر خريد از يک سازنده ي واحد اين است که برخي از مسيرياب ها و آداپتورها از بوسترهاي سرعت اختصاصي و ساير امکاناتي که فقط با تجهيزات مشابه هم که به شکل Pair در کنار هم قرارمي گيرند، بهره مي برند.
و اما يک توصيه ي نهايي براي خريد: تجهيزات شبکه سازي بي سيم از استانداردهاي گوناگوني مثل 802.11g, 802.11b و 802.11n استفاده مي کنند. ابزارهايي که از اين استانداردها بهره مي گيرند از نظر قيمت، کارآيي و سازگاري با هم تفاوت دارند. ابزارهايي که از استاندارد محبوب و پرطرف دار 802.11n استفاده مي کنند عموماً هم از نظر کارآيي و هم از لحاظ سرعت، گزينه ي مناسب تري به شمار مي روند. اگرچه شما هنگام استفاده از استاندارد جديدتر 802.11n از مزاياي سرعت بيش تر بهره مند خواهيد شد، بايد هزينه ي بيش تري براي خريد تجهيزات سازگار با اين استاندارد پرداخت کنيد. هرچند که گزينه هاي ديگري نيز وجود دارد. وقتي استاندارد 802.11g در باند 5GHz به کار گرفته مي شود، ابزاري که از اين استاندارد استفاده مي کند تداخل کم تري از ساير ابزار خانگي دريافت مي کنند در حالي که ابزار 802.11g از برد بي سيم بهتري برخوردار هستند ( مگر اين که يک وسيله ي 802.11n در حالت 2.4GHz مورد استفاده قرار گيرد که مزيت کارآيي بيش تر 802.11g را بي اثر مي کند).
به دليل اين که يک مسيرياب بي سيم، وسيله اي است که سيگنال هاي بي سيم شامل دسترسي به اينترنت را به ساير کامپيوترهاي موجود بر روي شبکه ي شما ارسال مي کند، تعيين مکان آن در داخل منزل، مي تواند حياتي باشد. اگر مسيرياب در گوشه اي از خانه ي شما که دسترسي به آن مشکل است قرار داده شود، ممکن است دستيابي به يک اتصال قابل اطمينان در سرتاسر خانه را دشوار کند. در نتيجه، معمولاً بهترين کار اين است که يک مکان مرکزي در خانه را براي مسيرياب انتخاب کنيد. همه ي کاربران گزينه ي انتخاب مکان را در اختيار ندارند زيرا اگر شبکه با يک اتصال اينترنتي باند پهن جفت شده باشد، مسيرياب بايد با استفاده از يک کابل به مودم باند پهن وصل شود و در اين صورت ممکن است خروجي هاي کابل محدودي در خانه وجود داشته باشد.
همچنين بايد مراقب اين باشيد که هر چه مسيرياب بي سيم به ديوارهاي بيروني نزديک تر باشد، سيگنال آن خيلي راحت تر توسط افرادي که در بيرون از منزل شما هستند تشخيص داده مي شود. اگرچه پيکربندي امنيتي شبکه ي بي سيم، شما را در مقابل هکرهاي بي سيم محافظت مي کند، به منظور به حداقل رساندن امکان تشخيص سيگنال هاي آن توسط افرادي که در بيرون از منزل شما هستند، قراردادن مسيرياب در يک مکان مرکزي در داخل منزل اشکالي ايجاد نخواهد کرد. اگر مکان اوليه نتواند پوشش سراسري را در تمام خانه ي شما فراهم کند، براي استفاده از حداکثر توان انتشار ابزار موجود در شبکه ي بي سيم، مکان ديگري را انتخاب کنيد.
ابتدا، کامپيوتري را که به مودم باند پهن تان متصل است خاموش و سپس مودم را خاموش نماييد (اگر مودم، فاقد يک کليد down shut بر روي پانل جلويي است، آن را از پريزبرق ديوار بيرون بکشيد). کابل اترنت را که به پانل عقبي مودم متصل است پيدا کنيد و آن را به درگاه WAN مسيرياب بي سيم متصل کنيد. سپس، کابل اترنت ديگر را به درگاه اترنت موجود در پانل عقبي کامپيوتر خود متصل کنيد و انتهاي ديگر آن را به يک درگاه شماره دار پانل عقبي مسيرياب وصل کنيد. مودم را روشن کنيد، چند لحظه صبر کنيد و سپس آداپتور Power مسيرياب را به پانل عقبي آن متصل نمائيد. کامپيوتر را روشن کنيد و به چراغ هايي که در پانل جلويي مسيرياب قرار دارند نگاه کنيد. علاوه بر چراغ هاي Power و WLAN، شما بايد چراغي را که نشان دهنده ي درگاه LANي که کامپيوتر را به آن متصل کرده ايد است مشاهده کنيد. به عنوان مثال، اگر شما سيم اترنت را به درگاه 1 وصل کرده باشيد، چراغ بالاي 1 بايد روشن باشد. اينترفيس هاي مسيرياب مي توانند با هم متفاوت باشند بنابراين در صورتي که مطمئن نيستيد کدام يک از چراغ ها بايد روشن باشند به دفترچه ي راهنماي مسيرياب خود مراجعه کنيد. اگر هيچ يک از چراغ ها روشن نبود، و يا آن چراغي که بايد روشن باشد روشن نبود، تمام اتصال هاي کابل را چک کنيد.
قدم بعدي، با توجه به نوع وسيله اي که استفاده مي کنيد متفاوت است اما شما يا بايد نرم افزاري را که به همراه مسيرياب تان ارائه مي شود نصب کنيد و يا يک آدرس IP را در داخل مرورگري که شما را به صفحه ي پيکره بندي مسيرياب هدايت مي کند وارد نمائيد. هر يک از اين گزينه ها بايد شما را در فرآيند تنظيم يک کلمه ي عبور Administrator براي دسترسي به تنظيمات پيکره بندي مسيرياب، انتخاب نوع اتصال اينترنت، و وارد کردن نام کاربري و کلمه ي عبور اتصال اينترنتي شما هدايت کند.
در طي اين فرآيند، شما همچنين نياز به ايجاد يک SSID (Indentifiter Set Service) براي شبکه تان داريد. اين کار باعث مي شود تا شبکه ي شما داراي يک اسم شود. اين نام را با دقت انتخاب کنيد زيرا يک نام ساده که به راحتي قابل حدس زدن باشد مي تواند شبکه ي خانگي شما را در مقابل حملات بيروني آسيب پذير کند. از نام خود يا ساير اطلاعات شخصي براي اين کار استفاده نکنيد. يک SSID طويل را که شامل ترکيبي از کلمات و اعداد باشد انتخاب کنيد و سعي کنيد SSID خود را هر 3 ماه يک بار عوض کنيد.
در نهايت، امنيت شبکه ي بي سيم خود را پيکره بندي کنيد. باز هم اشاره مي کنم، مسيرياب شما بايد شامل يک ويزارد که شما را در اين فرآيند کمک مي کند، باشد. صرف نظر از چيزهايي که تنظيمات پيش فرض اين ويزارد فراهم مي آورد، شما بايد قوي ترين گزينه هاي امنيتي را انتخاب کنيد. اگر مسيرياب و کامپيوترهاي متصل به آن، از WPA (Access Protected Wi-Fi) پشتيباني به عمل مي آورند، از اين گزينه استفاده کنيد. در غير اينصورت، از قوي ترين گزينه WEP (Privacy Equivalent Wired) استفاده کنيد.
پس از اين که مسيرياب بي سيم شما نصب و پيکره بندي شد، تقريباً کارتان به اتمام رسيده است. حالا شما بايد آداپتورهاي موجود بر روي ابزار سيار يا کامپيوترهاي تان را نصب يا پيکره بندي کنيد. اگر نوت بوک يا ابزار موبايل داراي امکانات بي سيم توکار هستند، از يوتيليتي توکار آن ها براي اتصال به شبکه استفاده کنيد (شما بايد SSID و کليد رمزگذاري WEP را وارد کنيد). اگر به کامپيوتري که فاقد امکانات بي سيم توکار است متصل هستيد، مي توانيد آن را با استفاده از آداپتور USB يا PCI ي که نصب کرده ايد به شبکه متصل کنيد. پس از نصب، نرم افزار آن وسيله (يا يوتيليتي اتصال بي سيم ويندوز) مي تواند براي وارد کردن SSID و اطلاعات ايمني مورد استفاده قرار گيرد.
در اين مرحله از کار، شبکه ي بي سيم شما کامل شده است. اگرچه نصب عادي بايد بدون هرگونه دردسري انجام گيرد، امکان دارد مشکلاتي در مسير انجام کار و در رابطه با آداپتورهاي شبکه به وجود بيايد. اگر نتوانستيد يک کامپيوتر را به شبکه تان متصل کنيد، اطمينان پيدا کنيد که آداپتور کاملاً در مکان خود جاي گرفته و از کليد رمزگذاري مناسب استفاده مي کنيد.
اين تداخل زماني رخ مي دهد که يک وسيله ي ديگر، سيگنال هايي را در همان باند فرکانسي که شبکه ي شما استفاده مي کند منتشر کند. به عنوان مثال، بسياري از تلفن هاي بدون سيم از همان باند 2.4GHzي که توسط شبکه هاي 802.11b و 802.11g مورد استفاده قرار مي گيرد استفاده مي کنند. حتي ابزار 802.11n نيز که از باند 5GHz استفاده مي کنند در مقابل اين تداخل ايمن نيستند زيرا برخي از تلفن هاي بدون سيم امروزي، رادارها و ماهواره ها نيز از همين باند استفاده مي کنند.
براي کمک به کاهش تداخل، مسيرياب بي سيم خود را در نزديکي ابزاري که قبلاً اشاره شد قرار ندهيد و اگر احتمال مي دهيد که اين تداخل در اثر وجود يک شبکه ي بي سيم خارج از منزل تان ايجاد مي شود، سعي کنيد مسيرياب را به قسمت مرکزي تر خانه تان نقل مکان دهيد. شما همچنين مي توانيد کانال Wi-Fi ابزار بي سيم خود را عوض کنيد که اين کار مي تواند به کاهش تداخل حاصل از ابزار و وسائل موجود در منزل به شما کمک کند. درنهايت، تغيير زاويه ي آنتن هاي مسيرياب يا آداپتورهاي بي سيم مي تواند به دريافت بهتر سيگنال ها ياري رساند.
اگر قصد خريد يک تلفن بدون سيم را داريد، تلفني بخريد که از يک فرکانس متفاوت با فرکانس شبکه ي بي سيم شما استفاده کند.
قبل از اين که يک شبکه ي بي سيم را نصب کنيد، بايد مشخص کنيد که آيا کامپيوترها و ابزار سيار موجود بر روي شبکه داراي تکنولوژي بي سيم هستند يا خير و در صورتي که آن ها داراي چنين قابليتي هستند، از کدام استاندارد بي سيم پشتيباني مي کنند. اگر هيچ يک از کامپيوترها از قابليت بي سيم برخوردار نبودند، شما هنوز هم بايد بدانيد کدام استانداردهاي بي سيم با هم سازگار هستند تا محصولات ناسازگار تهيه نکنيد.
منبع:ماهنامه ي کامپيوتري بزرگراه رايانه، شماره ي 134
مباني
نقطه ي دسترسي بي سيم، از آنتن ها براي انتشار و پخش سيگنال هاي داده به آداپتورهاي بي سيم، استفاده مي کند. اين سيگنال هاي بي سيم، جايگزين کابل هاي اترنت براي ارسال داده ها مي شوند و به کاربران اجازه مي دهند بدون محدوديت هاي فيزيکي، به شبکه متصل شوند.
اگر شما از قبل، يک شبکه ي باسيم که از يک مسيرياب باند پهن استفاده مي کند در اختيار داشته باشيد، نقاط دسترسي، کليه ي عملکرد هاي اصلي و بنيادين و همچنين ويژگي هاي امنيتي بي سيم را براي يک شبکه ي بي سيم ساده فراهم مي کنند. هرچند، اگر اين اولين شبکه ي شما در منزل تان باشد و يا بخواهيد يک شبکه ي کاملاً بي سيم را ايجاد کنيد، يک مسيرياب بي سيم بهترين گزينه ي شما خواهد بود. يک مسيرياب بي سيم، بر خلاف يک نقطه ي دسترسي، از قابليت عمل به مثابه يک ديواره ي آتش که مي تواند به جلوگيري از حملات مشکوک به شبکه ي شما کمک کند، برخوردار است.
براي اتصال مسيرياب بي سيم يا نقطه ي دسترسي، هر يک از کامپيوترهاي موجود بر روي شبکه ي شما به يک آداپتور بي سيم نياز خواهند داشت. اين آداپتورها شبيه کارت هاي شبکه ي (NIC) استاندارد هستند اما از يک تکنولوژي ديگر براي دريافت سيگنال هاي بي سيم از شبکه استفاده مي کنند. آداپتورهاي بي سيم براي کامپيوترهاي دسک تاپ، به شکل کارت هاي توسعه ي PCI يا آداپتورهاي USB هستند. استفاده از هر يک از اين گزينه ها نياز به يک نرم افزار نصب، قبل يا بعد از نصب سخت افزار دارند. براي نصب سخت افزارهاي USB، کافي است آداپتور USB را به داخل يکي از درگاه هاي آزاد USB کامپيوتر خود متصل کنيد. آداپتورهاي PCI، درست مثل هر گونه کارت توسعه ي PCI ديگر (مثلاً آداپتور ويدئويي) نصب مي شوند. نوت بوک ها مي توانند از آداپتورهاي USB يا PCMCIA استفاده کنند، اما اکثر نوت بوک هاي جديد تر، داراي تکنولوژي بي سيم توکار هستند و بدين ترتيب به يک آداپتور جداگانه نيازي ندارند.
اغلب مسيرياب هاي بي سيم (و نقاط دسترسي) نيز ويژگي هاي مشابهي دارند، بنابراين بهترين کار اين است که نمونه اي را که داراي اعتبار و شهرت و در عين حال با بودجه ي شما نيز سازگار باشد، انتخاب کنيد. اگر نياز به خريد يک آداپتور بي سيم داريد، مطمئن شويد که الزامات اين آداپتور با کامپيوتر شما سازگار باشد. علاوه بر اين، در حالي که شما مي توانيد معمولاً آداپتورهاي بي سيم را با مسيرياب هاي بي سيم و نقاط دسترسي با هم تلفيق کنيد، خريد همه ي اين سخت افزارها از يک توليدکننده ي واحد مي تواند به جلوگيري از بروز مشکلات، کمک شايان توجهي به شما بکند. يک مزيت بالقوه ي ديگر خريد از يک سازنده ي واحد اين است که برخي از مسيرياب ها و آداپتورها از بوسترهاي سرعت اختصاصي و ساير امکاناتي که فقط با تجهيزات مشابه هم که به شکل Pair در کنار هم قرارمي گيرند، بهره مي برند.
و اما يک توصيه ي نهايي براي خريد: تجهيزات شبکه سازي بي سيم از استانداردهاي گوناگوني مثل 802.11g, 802.11b و 802.11n استفاده مي کنند. ابزارهايي که از اين استانداردها بهره مي گيرند از نظر قيمت، کارآيي و سازگاري با هم تفاوت دارند. ابزارهايي که از استاندارد محبوب و پرطرف دار 802.11n استفاده مي کنند عموماً هم از نظر کارآيي و هم از لحاظ سرعت، گزينه ي مناسب تري به شمار مي روند. اگرچه شما هنگام استفاده از استاندارد جديدتر 802.11n از مزاياي سرعت بيش تر بهره مند خواهيد شد، بايد هزينه ي بيش تري براي خريد تجهيزات سازگار با اين استاندارد پرداخت کنيد. هرچند که گزينه هاي ديگري نيز وجود دارد. وقتي استاندارد 802.11g در باند 5GHz به کار گرفته مي شود، ابزاري که از اين استاندارد استفاده مي کند تداخل کم تري از ساير ابزار خانگي دريافت مي کنند در حالي که ابزار 802.11g از برد بي سيم بهتري برخوردار هستند ( مگر اين که يک وسيله ي 802.11n در حالت 2.4GHz مورد استفاده قرار گيرد که مزيت کارآيي بيش تر 802.11g را بي اثر مي کند).
نکات اوليه
به دليل اين که يک مسيرياب بي سيم، وسيله اي است که سيگنال هاي بي سيم شامل دسترسي به اينترنت را به ساير کامپيوترهاي موجود بر روي شبکه ي شما ارسال مي کند، تعيين مکان آن در داخل منزل، مي تواند حياتي باشد. اگر مسيرياب در گوشه اي از خانه ي شما که دسترسي به آن مشکل است قرار داده شود، ممکن است دستيابي به يک اتصال قابل اطمينان در سرتاسر خانه را دشوار کند. در نتيجه، معمولاً بهترين کار اين است که يک مکان مرکزي در خانه را براي مسيرياب انتخاب کنيد. همه ي کاربران گزينه ي انتخاب مکان را در اختيار ندارند زيرا اگر شبکه با يک اتصال اينترنتي باند پهن جفت شده باشد، مسيرياب بايد با استفاده از يک کابل به مودم باند پهن وصل شود و در اين صورت ممکن است خروجي هاي کابل محدودي در خانه وجود داشته باشد.
همچنين بايد مراقب اين باشيد که هر چه مسيرياب بي سيم به ديوارهاي بيروني نزديک تر باشد، سيگنال آن خيلي راحت تر توسط افرادي که در بيرون از منزل شما هستند تشخيص داده مي شود. اگرچه پيکربندي امنيتي شبکه ي بي سيم، شما را در مقابل هکرهاي بي سيم محافظت مي کند، به منظور به حداقل رساندن امکان تشخيص سيگنال هاي آن توسط افرادي که در بيرون از منزل شما هستند، قراردادن مسيرياب در يک مکان مرکزي در داخل منزل اشکالي ايجاد نخواهد کرد. اگر مکان اوليه نتواند پوشش سراسري را در تمام خانه ي شما فراهم کند، براي استفاده از حداکثر توان انتشار ابزار موجود در شبکه ي بي سيم، مکان ديگري را انتخاب کنيد.
ست آپ شبکه
ابتدا، کامپيوتري را که به مودم باند پهن تان متصل است خاموش و سپس مودم را خاموش نماييد (اگر مودم، فاقد يک کليد down shut بر روي پانل جلويي است، آن را از پريزبرق ديوار بيرون بکشيد). کابل اترنت را که به پانل عقبي مودم متصل است پيدا کنيد و آن را به درگاه WAN مسيرياب بي سيم متصل کنيد. سپس، کابل اترنت ديگر را به درگاه اترنت موجود در پانل عقبي کامپيوتر خود متصل کنيد و انتهاي ديگر آن را به يک درگاه شماره دار پانل عقبي مسيرياب وصل کنيد. مودم را روشن کنيد، چند لحظه صبر کنيد و سپس آداپتور Power مسيرياب را به پانل عقبي آن متصل نمائيد. کامپيوتر را روشن کنيد و به چراغ هايي که در پانل جلويي مسيرياب قرار دارند نگاه کنيد. علاوه بر چراغ هاي Power و WLAN، شما بايد چراغي را که نشان دهنده ي درگاه LANي که کامپيوتر را به آن متصل کرده ايد است مشاهده کنيد. به عنوان مثال، اگر شما سيم اترنت را به درگاه 1 وصل کرده باشيد، چراغ بالاي 1 بايد روشن باشد. اينترفيس هاي مسيرياب مي توانند با هم متفاوت باشند بنابراين در صورتي که مطمئن نيستيد کدام يک از چراغ ها بايد روشن باشند به دفترچه ي راهنماي مسيرياب خود مراجعه کنيد. اگر هيچ يک از چراغ ها روشن نبود، و يا آن چراغي که بايد روشن باشد روشن نبود، تمام اتصال هاي کابل را چک کنيد.
قدم بعدي، با توجه به نوع وسيله اي که استفاده مي کنيد متفاوت است اما شما يا بايد نرم افزاري را که به همراه مسيرياب تان ارائه مي شود نصب کنيد و يا يک آدرس IP را در داخل مرورگري که شما را به صفحه ي پيکره بندي مسيرياب هدايت مي کند وارد نمائيد. هر يک از اين گزينه ها بايد شما را در فرآيند تنظيم يک کلمه ي عبور Administrator براي دسترسي به تنظيمات پيکره بندي مسيرياب، انتخاب نوع اتصال اينترنت، و وارد کردن نام کاربري و کلمه ي عبور اتصال اينترنتي شما هدايت کند.
در طي اين فرآيند، شما همچنين نياز به ايجاد يک SSID (Indentifiter Set Service) براي شبکه تان داريد. اين کار باعث مي شود تا شبکه ي شما داراي يک اسم شود. اين نام را با دقت انتخاب کنيد زيرا يک نام ساده که به راحتي قابل حدس زدن باشد مي تواند شبکه ي خانگي شما را در مقابل حملات بيروني آسيب پذير کند. از نام خود يا ساير اطلاعات شخصي براي اين کار استفاده نکنيد. يک SSID طويل را که شامل ترکيبي از کلمات و اعداد باشد انتخاب کنيد و سعي کنيد SSID خود را هر 3 ماه يک بار عوض کنيد.
در نهايت، امنيت شبکه ي بي سيم خود را پيکره بندي کنيد. باز هم اشاره مي کنم، مسيرياب شما بايد شامل يک ويزارد که شما را در اين فرآيند کمک مي کند، باشد. صرف نظر از چيزهايي که تنظيمات پيش فرض اين ويزارد فراهم مي آورد، شما بايد قوي ترين گزينه هاي امنيتي را انتخاب کنيد. اگر مسيرياب و کامپيوترهاي متصل به آن، از WPA (Access Protected Wi-Fi) پشتيباني به عمل مي آورند، از اين گزينه استفاده کنيد. در غير اينصورت، از قوي ترين گزينه WEP (Privacy Equivalent Wired) استفاده کنيد.
پس از اين که مسيرياب بي سيم شما نصب و پيکره بندي شد، تقريباً کارتان به اتمام رسيده است. حالا شما بايد آداپتورهاي موجود بر روي ابزار سيار يا کامپيوترهاي تان را نصب يا پيکره بندي کنيد. اگر نوت بوک يا ابزار موبايل داراي امکانات بي سيم توکار هستند، از يوتيليتي توکار آن ها براي اتصال به شبکه استفاده کنيد (شما بايد SSID و کليد رمزگذاري WEP را وارد کنيد). اگر به کامپيوتري که فاقد امکانات بي سيم توکار است متصل هستيد، مي توانيد آن را با استفاده از آداپتور USB يا PCI ي که نصب کرده ايد به شبکه متصل کنيد. پس از نصب، نرم افزار آن وسيله (يا يوتيليتي اتصال بي سيم ويندوز) مي تواند براي وارد کردن SSID و اطلاعات ايمني مورد استفاده قرار گيرد.
در اين مرحله از کار، شبکه ي بي سيم شما کامل شده است. اگرچه نصب عادي بايد بدون هرگونه دردسري انجام گيرد، امکان دارد مشکلاتي در مسير انجام کار و در رابطه با آداپتورهاي شبکه به وجود بيايد. اگر نتوانستيد يک کامپيوتر را به شبکه تان متصل کنيد، اطمينان پيدا کنيد که آداپتور کاملاً در مکان خود جاي گرفته و از کليد رمزگذاري مناسب استفاده مي کنيد.
نويز و تداخل
اين تداخل زماني رخ مي دهد که يک وسيله ي ديگر، سيگنال هايي را در همان باند فرکانسي که شبکه ي شما استفاده مي کند منتشر کند. به عنوان مثال، بسياري از تلفن هاي بدون سيم از همان باند 2.4GHzي که توسط شبکه هاي 802.11b و 802.11g مورد استفاده قرار مي گيرد استفاده مي کنند. حتي ابزار 802.11n نيز که از باند 5GHz استفاده مي کنند در مقابل اين تداخل ايمن نيستند زيرا برخي از تلفن هاي بدون سيم امروزي، رادارها و ماهواره ها نيز از همين باند استفاده مي کنند.
براي کمک به کاهش تداخل، مسيرياب بي سيم خود را در نزديکي ابزاري که قبلاً اشاره شد قرار ندهيد و اگر احتمال مي دهيد که اين تداخل در اثر وجود يک شبکه ي بي سيم خارج از منزل تان ايجاد مي شود، سعي کنيد مسيرياب را به قسمت مرکزي تر خانه تان نقل مکان دهيد. شما همچنين مي توانيد کانال Wi-Fi ابزار بي سيم خود را عوض کنيد که اين کار مي تواند به کاهش تداخل حاصل از ابزار و وسائل موجود در منزل به شما کمک کند. درنهايت، تغيير زاويه ي آنتن هاي مسيرياب يا آداپتورهاي بي سيم مي تواند به دريافت بهتر سيگنال ها ياري رساند.
اگر قصد خريد يک تلفن بدون سيم را داريد، تلفني بخريد که از يک فرکانس متفاوت با فرکانس شبکه ي بي سيم شما استفاده کند.
قبل از اين که يک شبکه ي بي سيم را نصب کنيد، بايد مشخص کنيد که آيا کامپيوترها و ابزار سيار موجود بر روي شبکه داراي تکنولوژي بي سيم هستند يا خير و در صورتي که آن ها داراي چنين قابليتي هستند، از کدام استاندارد بي سيم پشتيباني مي کنند. اگر هيچ يک از کامپيوترها از قابليت بي سيم برخوردار نبودند، شما هنوز هم بايد بدانيد کدام استانداردهاي بي سيم با هم سازگار هستند تا محصولات ناسازگار تهيه نکنيد.
منبع:ماهنامه ي کامپيوتري بزرگراه رايانه، شماره ي 134