در اينکه همه ي افراد جامعه خواهان سعادت، خوشبختي و بهروزي در زندگي روزمره ي خود هستند، شکي نيست، اما آخر خوشبختي چيست و راه وصول به آن کدام است؟ نظريه هاي دانشمندان و بزرگان جهان در مورد خوشبختي، بسيار مختلف است، بطوري که يکي از بزرگان 228 نظريه را در مورد خوشبختي گردآوري کرده است. در يک نتيجه گيري کلي از نظريات صاحب نظران، مي توان به چند نظريه ي مهم و قابل توجه که معمولاً مورد توجه عامه ي مردم نيز هستند، اشاره کرد. بعضي از صاحب نظران، راه وصول به سعادت در زندگي را منحصر به جمع آوري ثروت زياد مي دانند، برخي تنها راه سعادت و خوشبختي را رسيدن به جاه و مقام دانسته اند و گروهي ديگر همچون فرويد و طرفدارانش، خوشبختي در دنيا را منحصر به کامجويي و لذت هاي جنسي ذکر کرده اند.
گروهي ديگر، تنها راه رسيدن به سعادت را تکامل رفتاري انساني و تعالي اخلاق نفساني مي دانند. دسته يي تحت فشار و رنج قرار دادن و به رياضت و سختي کشيدن جسم انسان را راه صحيح خوشبختي معرفي کرده اند و عقيده دارند چنان بايد جسم و بدن را در تنگنا و سختي قرار داد که ضعيف و نحيف شود و روح انسان به تکامل و بزرگي برسد. مرتاضان هندي از اين دسته اند. آنان کارهايي عجيب و مشکل انجام مي دهند، مثلاً دانه ي گندمي را ماه ها در کف دست نگه مي دارند تا سبز شود يا با بدن عريان روي ميخ ها مي خوابند، يا ماه ها از خوردن و آشاميدن خودداري مي کنند.
آيا بايد گفت راز خوشبختي تنها در پرتو ايمان الهي است و بس. خداي متعال در قرآن مي فرمايد: «الا بذکر ا... تطمئن القلوب» تنها با ياد خدا، قلب ها آرام مي گيرند. افرادي در زندگي خوشبخت هستند که از آرامش نفس و روح حقيقي برخوردار باشند. کساني که به غلط مي پندارند زراندوزي و انباشتن مال موجب رسيدن به سعادت است، سخت در اشتباهند. به تجربه بر همگان معلوم شده که ثروت زياد هيچ گاه مايه ي سعادت و خوشبختي نيست و چه بسا باعث فلاکت شود.
بهره برداري صحيح و قانوني از منابع ثروت، انجام کارهاي عام المنفعه و دستگيري از نيازمندان، از کارهاي نيک و موجب رضاي خداوند است و پاداش معنوي دارد. از اين جهت است که خداوند مي فرمايد: «الدنيا مزرعه الاخره» دنيا کشتگاه آخرت است. در زندگي مشترک نيز کساني موفق هستند که در عين حال که به آرزوهاي معمول و منطقي خود مي رسند و از اين بابت احساس رضايتمندي و خرسندي دارند، همسر و فرزندان شان را نيز در رسيدن به آرزوهاي شان همراهي مي کنند. در واقع فردي که به خوشبختي واقعي مي رسد، بيش از آنکه که از خوشبختي خود راضي و خشنود باشد، از خوشبختي ديگران راضي و خشنود است و سعادت خود را در سعادت ديگران مي بيند.
زن و شوهر سعادتمند و خوشبخت، موفقيت و خوشبختي خود را در تربيت فرزندان خوب و کسب موقعيت ها و سرمايه هاي اجتماعي و مادي مي دانند که نصيب همه ي اعضاي خانواده مي شود.
منبع: 7 روز زندگي- شماره 85