یکی از آثار ورزش علاوه بر حفظ سلامت و تندرستی، درمان بیماری هاست که نباید از آن غفلت کرد.
با ارزش ترین سرمایه برای یک جامعه داشتن جوانان نیرومند و قوی است برای نیل به آن تربیت بدن با اصول صحیح بهترین است.
اصولاً هدف آفرینش کار و کوشش است و رخوت و سستی خلاف فطرت بشری است. نیاز انسان به حرکت و فعالیت در طول حیات تاریخی او همواره با کسب تجارت و کشف روش های جدید همراه بوده است. ورزش و فعالیت های بدنی وسیله ای برای سلامت جسم و روح بوده است و آن را باید جزو لاینفک زندگی دانست. مفاهیمی مانند تندرستی، بهداشت، رشد فردی و اجتماعی و سلامت روحی، ارتباط نزدیکی با ورزش دارد.
برای پیشگیری از این امر می توان با رعایت رژیم غذائی مناسب و در عین حال ورزش کلسترول خون را پائین آورد. لازم به ذکر است رژیم غذائی همراه تمرینات بدنی مکمل یکدیگر بوده مثلاً دویدن سه بار در هفته و هر بار بالای ۳۰ دقیقه.
مطالعات نشان می دهد که ورزش منظم و متمادی حتی به میزان متوسط بیماری عروق کرونری قلب را که سفتی آنها باعث انفارکتوس قلبی می شود، مدت ها به تأخیر می اندازد. چاقی خود دارای عوارض بسیاری است از جمله افزایش کلسترول خون که باعث ازدیاد کار قلب شده آن را زودتر خسته و فرسوده می کند. با ورزش و انجام حرکات ریتمیک می توان چربی های اضافی بدن را سوزاند و تبدیل به انرژی نمود و در نتیجه بدن متناسب می شود و قدرت و توان عضلات بیشتر می شود.
مستقل از اثر آن روی کاهش وزن، فشار ورزش بر روی قلب برای افرادی که از داروهای محدودکننده حداکثر ضربان استفاده می کنند ضروری است، میزان فشار وارده به بدن در هر جلسه ورزش باید به ترتیبی باشد که ضربان نسبت به زمان استراحت بالا رود و به تدریج بدن به چنان آمادگی برسد که یک برنامه ورزشی روزانه صبح یا هر جلسه نیم ساعت را به خوبی تحمل کند. پیاده روی در پارک، نرم دویدن، نرم شنا کردن، گلف از مناسب ترین ورزش هستند.
بروز هر عیب و نقصی در این فعل و انفعالات سبب بالا رفتن قند خون و بروز بیماری دیابت می شود. منظور از ورزش در بیماران قندی این نیست که حتماً باید حرکات شدید و قهرمانی باشد بلکه برای آنان راه رفتن و دویدن ملایم بهترین ورزش است. راه رفتن نه تنها باعث تولید انسولین می شود بلکه سبب می شود انسان از هوای آزاد استفاده کرده و اکسیژن بیشتر دریافت کند تا یاخته های بدن رشد کنند.
در بیماران مبتلا به بیماری قند نوع دوم نیاز به انسولین برای سوخت و ساز گلوکز بر اثر ورزش کاهش می یابد زیرا در حین ورزش و بعد از آن حساسیت بافت اسکلتی و بافت چربی نیز به انسولین افزایش می یابد و تولید گلوکز کبدی در بدن نیز کمتر می شود و هرگاه بیمار تمرینات بدنی منظم را در برنامه عادی زندگی خود قرار دهد باید انتظار داشت نیاز به انسولین کاهش یابد. ورزش دائمی می تواند از اثرات زیان بار دیابت در زندگی بیمار بکاهد و دستگاه قلبی ـ عروقی را متناسب سازد.
منبع مقاله: ویستا
با ارزش ترین سرمایه برای یک جامعه داشتن جوانان نیرومند و قوی است برای نیل به آن تربیت بدن با اصول صحیح بهترین است.
● در کلسترول خون
کلسترول ماده ای است که در بدن ساخته و یافت می شود. اگر مقدار آن زیاد شود (به علت مصرف برخی مواد غذائی) ازدیاد پلاک های کلسترول بد در عروق خونی به خصوص عروق نازک و مغز و قلب باعث ایجاد سکته خواهد شد.برای پیشگیری از این امر می توان با رعایت رژیم غذائی مناسب و در عین حال ورزش کلسترول خون را پائین آورد. لازم به ذکر است رژیم غذائی همراه تمرینات بدنی مکمل یکدیگر بوده مثلاً دویدن سه بار در هفته و هر بار بالای ۳۰ دقیقه.
مطالعات نشان می دهد که ورزش منظم و متمادی حتی به میزان متوسط بیماری عروق کرونری قلب را که سفتی آنها باعث انفارکتوس قلبی می شود، مدت ها به تأخیر می اندازد. چاقی خود دارای عوارض بسیاری است از جمله افزایش کلسترول خون که باعث ازدیاد کار قلب شده آن را زودتر خسته و فرسوده می کند. با ورزش و انجام حرکات ریتمیک می توان چربی های اضافی بدن را سوزاند و تبدیل به انرژی نمود و در نتیجه بدن متناسب می شود و قدرت و توان عضلات بیشتر می شود.
● بیماری های قلبی و عروقی
با یک رژیم ورزشی مرتب می توان احتمال بروز حوادث قلبی عروقی را کاهش داد. ورزش منظم می تواند فشار خون را کاهش دهد و موجب بهبود نسبت چربی در خون شود.مستقل از اثر آن روی کاهش وزن، فشار ورزش بر روی قلب برای افرادی که از داروهای محدودکننده حداکثر ضربان استفاده می کنند ضروری است، میزان فشار وارده به بدن در هر جلسه ورزش باید به ترتیبی باشد که ضربان نسبت به زمان استراحت بالا رود و به تدریج بدن به چنان آمادگی برسد که یک برنامه ورزشی روزانه صبح یا هر جلسه نیم ساعت را به خوبی تحمل کند. پیاده روی در پارک، نرم دویدن، نرم شنا کردن، گلف از مناسب ترین ورزش هستند.
● دیابت
همه در خون خود قند دارند، ماهیچه ها از قند جاری در رگ ها، قند مورد نیاز خود را جذب می کنند تا قادر به تأمین انرژی مورد نیاز برای سوخت و ساز و حرکت باشند.بروز هر عیب و نقصی در این فعل و انفعالات سبب بالا رفتن قند خون و بروز بیماری دیابت می شود. منظور از ورزش در بیماران قندی این نیست که حتماً باید حرکات شدید و قهرمانی باشد بلکه برای آنان راه رفتن و دویدن ملایم بهترین ورزش است. راه رفتن نه تنها باعث تولید انسولین می شود بلکه سبب می شود انسان از هوای آزاد استفاده کرده و اکسیژن بیشتر دریافت کند تا یاخته های بدن رشد کنند.
در بیماران مبتلا به بیماری قند نوع دوم نیاز به انسولین برای سوخت و ساز گلوکز بر اثر ورزش کاهش می یابد زیرا در حین ورزش و بعد از آن حساسیت بافت اسکلتی و بافت چربی نیز به انسولین افزایش می یابد و تولید گلوکز کبدی در بدن نیز کمتر می شود و هرگاه بیمار تمرینات بدنی منظم را در برنامه عادی زندگی خود قرار دهد باید انتظار داشت نیاز به انسولین کاهش یابد. ورزش دائمی می تواند از اثرات زیان بار دیابت در زندگی بیمار بکاهد و دستگاه قلبی ـ عروقی را متناسب سازد.
منبع مقاله: ویستا
/م