1.ای زاهد که همیشه مرا نصیحت می کنی!از من که مست جمال معشوق هستم، انتظار نداشته باش که از این راه خود برگردم و توبه کنم و به آن پای بند باشم؛ زیرا این عشق و مستی من سابقه ای ازلی دارد و من از همان روز نخست آفرینش به باده نوشی در میخانه ی مشهور شده ام.
(اشاره به آیه ی 172 سوره ی اعراف)
2.من در ازل از چشمه ی مست کننده ی عشق نوشیدم و عاشق شدم و از همان زمان هر دو دنیا و علائق و لذات آنها را ترک کردم و از هر چیزی غیر او دست شستم و عشق او را بر هر چیزی ترجیح دادم.
3.به من باده بده تا از آن بنوشم و مست شوم تا در مستی اسراری از سرنوشت و خلقت را آشکار کنم و بگویم که من از همان آغاز آفرینش، عاشق و مست بوی چه کسی هستم؟
4.رسیدن به اسرار غیب و آفرینش، باری سنگین است که کمر مرد را خم می کند؛اما ای عاشقان باده پرست!با وجود ضعف و ناتوانی خود، از بخشایش الهی ناامید نباشید و بدانید که به لطف آن معشوق ازلی، می توان سر قضا و سرنوشت را کشف کرد.
5.در این جهان -زیر این چرخ کبود -کسی شاد و خوش نیست، مگر آن که چشم مست و زیبایش، محبوب دیگران است و همه را عاشق و شیفته ی خود کرده است که خدا او را از چشم زخم حفظ کند.
6.جان من فدای دهان زیبا و کوچک معشوق که خداوند در باغ آفرینش، غنچه ای زیباتر از دهان او نیافریده است؛ آری برای انسان عاشق، هیچ چیز لذت بخش تر از شنیدن سخنان معشوق و نوشیدن آب حیات از لبان حیات بخش او نیست.
7.ای یار!حافظ به برکت عشق تو به مقام انسان کامل و خلیفه اللهی رسیده است و مانند حضرت سلیمان بر جن و انس حکم می راند، ولی با این همه از وصل تو بی نصیب و بی بهره است.
(اشاره به آیه ی 81 سوره ی انبیا:و لسلیمان الریح عاصفه تجری بامره؛ و تند باد را مسخّر سلیمان کردیم که به امرش حرکت کرد.)