تفسیر عرفانی
1. هر کسی که از اولیای الهی و عارفان حقیقی جانبداری و حمایت کند، خدا او را در همه حال از بلا و مصیبت حفظ می کند.
2. من حکایت و سخن عشق خود را به دوست، جز در پیشگاه معشوق نمی گویم؛ زیرا فقط آشنا راز آشنا را حفظ می کند و من نمی خواهم راز عشقم در همه جا فاش شود.
3. ای دل! همان گونه زندگی کن که اگر خطا و گناهی از تو سر زد و پای تو لغزید، فرشته با دو دستِ دعا تو را از گزند آن گناه، محفوظ دارد.
4. اگر در آرزوی آن هستی که معشوق به عهد و پیمان خود وفا کند، سر رشته ی پیمان و وفا و محبت را محکم بگیر تا او نیز چنین کند.
5. ای باد خوشبوی صبا! وقتی به حریم یار من راه یافتی و در زلف او پیچیدی، به دل من که در زلف او آشیان دارد، سفارش کن که آن پناهگاه امن را از دست ندهد.
6. وقتی به زلف یار گفتم که مقام و منزلت دل مرا نگه دار، چه پاسخی داد؟ گفت:از دست من چه کاری ساخته است؟ خدا باید نگه دارد.
7. سر و مال و دل و جان من فدای آن معشوقی که حق دوستی محبت و وفاداری را نگه دارد و قول و قرارهای قبلی را فراموش نکند.
8. ای یار! غبار گذرگاهی که تو بر آن قدم نهاده ای کجاست تا حافظ، آن را به رسم یادگاری از بوی خوش نسیم سحری برای خود نگه دارد؟