تفسیر عرفانی
1. بیا که روزگار مانند ترک غارتگری، سفره ی روز را تاراج کرد و هلال عید فطر به دور جام شراب اشاره کرد؛ یعنی ماه رمضان به پایان آمد و زمان نوشیدن باده فرا رسید. دور، دور عشق و مستی است.
2. آن کس روزه و حجّش قبول می شود و اجر و پاداش می گیرد که خاک میخانه ی عشق را زیارت کرده باشد. عبادت عاشقانه ثواب دارد.
3. جایگاه و پناهگاه دائمی ما عاشقان، گوشه ی خرابات است و خدا خیر بدهد به آن کسی که این بنا را ساخت و آباد کرد.
4. همانا به گوهر عقل است که می توان لعل گرانبهای باده ی سرخ را به دست آورد. از من بپذیر که در این معامله سود با کسی است که عقل را داد و باده را گرفت. مقام عشق و مستی، برتر از عقل و هشیاری است.
5. کسی می تواند در برابر آن ابروهای کمانی شکل معشوق نماز بخواند که با خون دل طهارت نماید. وصال محبوب، راهی دشوار و طولانی است.
6. فریاد که چشم های فریبکار ملامت کننده ی شیخ شهر، امروز به رندان عاشق پیشه ی مست از روی حقارت نگاه کرد. ای وای! او به رندان و عاشقان لطفی ندارد.
7. به چهره ی زیبای معشوق بنگر و سپاس گزار چشم خود باش که شخص با تجربه همیشه از روی بینش و دانایی نگاه می کند.
8. سخن عشق را از حافظ بشنو نه از واعظ ریاکار؛ زیرا واعظ با وجود ماهر بودن در فنّ سخن پردازی، بی خبر از عشق است، پس به سخنان او گوش فرا مده.