البته تمام پژوهش گران بر تعامل بین ویژگی های سرشتی و محیط اجتماعی تأکید کرده اند. درباره ی شیرخواران، تعاملات اجتماعی نه تنها ناشی از ویژگی های شخصیتی کودک است بلکه تحت تأثیر انتظارات و توقعات محیط نیز قرار می گیرد، به عنوان مثال مادری که به شدت قانونمند است برای بزرگ کردن کودکی که از طیف کودکان دشوار است بسیار سختی می کشد. مثلاً چنین مادری برخواب بعد از ظهر کودک اصرار می ورزد در حالی که کودک تمایلی به خواب ندارد و این اصرار هر روزه ی مادر منجر به بروز مشکلات ارتباطی میان مادر و کودک می شود. در صورتی که این مادر نرم تر و با قوانین منعطف تر با کودکش برخورد کند، مدیریت رفتار کودک برای او آسان تر می شود و تعاملات مادر و کودک در وضعیت بهتری قرار می گیرد و نیز بر وابستگی امن کودک نیز تأثیر مثبت دارد.
از طرف دیگر، مثلاًنگهداری کودکی که دارای سطح انرژی بالایی است و جزء کودکان پر انرژی قرار می گیرد، در آپارتمانی کوچک مشکل ایجاد می کند یا کودکی که حواس پرت است در صورتی که در محیط شلوغ و پر سرو صدا زندگی کند دچار مشکلات بیش تری می شود. پس رابطه ی متقابلی بین ویژگی های سرشتی و محیط اجتماعی کودک وجود دارد.
بنابراین حضور کودک پر انرژی و فعال در محیط با قوانین کم تر و منعطف تر که موجب تخلیه ی مثبت انرژی او می شود به وی کمک زیادی می کند. از طرف دیگر ویژگی های سرشتی بر رشد اجتماعی نیز مؤثر است، مثلاً کودکی که کنترل ها و مهارت های درونی قوی دارد احتمالاً در بزرگ سالی منزوی می شود یا کودکانی که به شدت به محرک های محیطی واکنش نشان می دهند در آینده هنگامی که با ناکامی مواجه می شوند ممکن است بیش تر با پرخاشگری پاسخ دهند؛ در مقابل کودک سرحال و شاد، پاسخ های مثبت و عاطفی بیش تری نسبت به کودک گوشه گیر و بدخلق دریافت می کند، هم چنین کودک بدخلق و منزوی پاسخ های منفی و تنبیهی بیش تری از والدین خود می گیرد که این خود منجر به بروز پرخاشگری بیش تر آن ها می شود.
منبع مقاله: خوشابی، کتایون؛ (1388)، سرشت (کودک من چه مزاجی دارد؟)، تهران: نشر قطره، چاپ اول