تفسیر عرفانی
1.روزی که قلم عطرآگین تو در نامه ای از ما یاد کند و مطلبی بنویسد، ثواب آزاد کردن دو صد غلام و کنیز نصیب آن می شود.
2.چه می شود که پیک بارگاه معشوق -که همیشه شاد و سلامت باشد -با آوردن سلامی از جانب او دل غمگین ما را شاد کند؟
3.امتحان کن تا ببینی که اگر به عاشق غمگین و دلباخته ای چون من لطف و مهربانی و توجه نمایی، به آرزوهای بساری دست خواهی یافت و به مقصودت خواهی رسید.
4.خدایا!به دل آن معشوق زیبا و شیرین رفتار و عزیز الهام کن تا از روی لطف و مهربانی بر کوی عاشق دلباخته ی خود (فرهاد)گذری کند و هنر او را به تماشا بنشیند.
5.یک ساعت و لحظه از عمر شاه که در جهت دادگری و بر پا کردن عدالت سپری شود، خیلی با ارزش تر از صد سال عبادت و پرهیزکاری است.
6.در حال حاضر که ناز و عشوه ی دلفریب و اشتیاق دیدار تو مرا از خود بی خود و نابود کرده نمی دانم پس از این از روی حکمت و مصلحت، این دل خراب را چگونه آباد خواهد کرد؟ هرچه بکند حکیمانه است.
7.همان گونه که جمال و زیبایی خدادادی نیاز به آراییش و زینت ندارد و هنر و فکر آرایشگر هم نمی تواند چیزی به زیبایی آن بیفزاید، باطن پاک و مخلص تو نیز از ستایش هر ستایشگری بی نیاز است.
8.در شیراز به آرزو و مقصود خود نرسیدیم؛ خوش است آن روزی که حافظ رهسپار بغداد شود و به بارگاه مدوح خود، سلطان احمد ایلکانی پذیرفته شود.