نظام زیست اجتماعی اسلام

از این نظام به دو بخش رفتاری و گفتاری پرداخته می شود: بخش رفتاری شامل مواردی از این دست است:
قانون مداری، حق محوری، خیر خواهی نسبت به دیگران، شادی آفرینی برای دیگران، محبت و مهرورزی، رعایت انصاف و پرهیز از خود خواهی و خودمحوری، وفاداری و پرهیز از پیمان شکنی، امانت داری، پرهیز از رفتارهای آسیب زای اجتماعی مانند خود نمایی، فخر فروشی، منت گذاری، چاپلوسی، سبک سری، ستیزه جویی، ترش رویی و تند خویی، رعایت ادب در روابط اجتماعی، تقویت روابط اجتماعی (دیدار دوستان و نزدیکان، پرهیز از قهر کردن، تلاش در جهت برقراری روابط میان افراد و اجتناب از تفرقه افکنی و جدایی)، رعایت عفت و امنیت اجتماعی، مقابله و مبارزه با افراد منحرف (نهی از منکر)، رعایت حریم خصوصی افراد، همدلی، صدق و صفا و یگانگی با مردم، اظهار همدردی با دیگران، روحیه تشکر و قدردانی از مردم، دلجویی از دیگران و پذیرشِ عذر آنان و نیز پاسخ نیکو دادن به رفتار بد دیگران.
بخش گفتاری نیز این موارد را در بر می گیرد:
رعایت کرامت انسانی افراد (پرهیز از غیبت، تهمت، افترا، تمسخر، سرزنش، سخن چینی، زخم زبان، عیب جویی و ناسزاگویی)، داشتن صداقت، رعایت ادب، میانه روی و اعتدال، آگاهانه و مستدل سخن گفتن و نیز پرهیز از شایعه پراکنی و نقل سخنان دیگران بدون اطمینان از درستی آن.
منبع مقاله: نورمحمدی، غلامرضا؛ (1390)، مهارت های زندگی اجتماعی، قم: نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها،دفتر نشر معارف، چاپ دوم