برای رابطه ی بهتر با نوجوانان

مشکلات زندگی، مسئولیت های فراوان و مسائل متعددی که هر روز باید با آن ها دست و پنجه نرم کنید، بسیاری از اوقات شما را خسته و فرسوده می کند. اغلب به فکر فهرست بی پایان گرفتاری ها، کارهای انجام نشده و حل مسائل ضروری هستید. لحظه ای تصور کنید که فرزندی نداشتید و نمی توانستید صاحب فرزند شوید، چه می شد؟ شاید در اثر عصبانیت و خستگی مفرط بگویید: «چه بهتر. راحت می شدم و آسوده زندگی می کردم.»
درست است، مشکلات مربوط به پرورش و تربیت فرزندان مجالی برای آسودگی باقی نمی گذارد، اما آیا بهتر نیست در برنامه ریزی زندگی و مدیریت زمان دقت بیش تری کنید؟ آیا فکر نمی کنید که می توانید با به کار گرفتن مهارت حل مسئله و مهارت های ارتباطی، مسائل روزمره را بهتر و راحت تر حل کنید؟ آیا با به کار بردن مهارت های مراقبت از خود و بهبود رابطه ی زناشویی، انرژی بیش تری کسب نخواهید کرد؟ آیا فراموش کرده اید که وجود فرزندان تان چه انگیزه، شوق و ذوق، شادی و عاطفه ای در زندگی شما ایجاد کرده بود؟
آیا قبول ندارید بسیاری از علایمی که فرزند نوجوان شما دارد ناشی از وضعیت خاصی است که به دوره ی رشد او مربوط می شود و اگر او این علایم بلوغ را تجربه نمی کرد، بی نهایت نگران می شدید و به دنبال راهی برای درمان او می گشتید؟
سال ها بود که موضوع سپاس گزاری ذهن من را به خود مشغول کرده بود. رفتار والدین برایم جالب بود. می دیدم بسیاری از والدینی که به راحتی و بدون مشکل صاحب فرزند می شوند قدر او را نمی دانند، اما والدینی که برای باروری یا حفظ حاملگی مجبورند اقدامات پزشکی خاص انجام دهند و استراحت کنند قدرِ فرزندشان را بیش تر می دانند. حتی زوج هایی که بچه دار نمی شوند و همه ی تلاش های شان در این راه ناموفق است، و در نهایت کودکی را به فرزند خواندگی قبول می کنند، او را بسیار مورد توجه قرار می دهند و برای پرورش و تربیت او وقت می گذارند.
در سال 1380 مجموعه داستان های «شبدر چهارپر» را با همین فکر نوشتم که: ما به قدر سپاس گزاری مان از نعمت برخوردار می شویم. ممکن است فرزندانی از خود داشته باشیم و با ناسپاسی و بی مسئولیتی آنان را از خود دور کنیم و برعکس، ممکن است فرزندی از دیگری را به دلیل مسئولیت پذیری، توجه و قدردانی از آنِ خود کنیم.
به نظر من والدینی که فرزندخوانده می پذیرند و از هزاران شادی و بیم و امید و انگیزه ی ناشی از پرورش فرزند برخوردار می شوند، به دلیل سپاس گزاری برای توانایی شان در پرورش فرزند و نیز قدردانی از وجود او، توانسته اند بر غنای زندگی خود بیفزایند.
اگر به جای آن که دایم از مشکلات خود شکایت کنید، به فرزندان تان بگویید که چه قدر از بودن آن ها خوشحال هستید و از این که آن ها فرزند شما هستند و روز به روز به سوی رشد و تعالی می روند چه قدر خشنودید، احساس تان بسیار بهتر خواهد شد.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم