برای رابطه ی بهتر با نوجوانان

شاید بهترین دلیل منطقی برای آینده نگری، نگاه کردن به گذشته باشد. وقتی به گذشته می اندیشیم و رفتاری های مان را مرور می کنیم، بارها به خود می گوییم: «ای کاش فرصت دوباره ای داشتم تا این طور رفتار می کردم، این تصمیم را می گرفتم، آن کار را نمی کردم، آن طور قضاوت نمی کردم یا ...». حتی سعدی معلم زیرک و هوشمند ما نیز در حسرت عمر دوباره ای بود که با یکی تجربه بیندوزد و با دیگری زندگی کند. البته این فرصت به ما داده نمی شنود و ما تنها باید از تجربه های خود استفاده کنیم. امروزِ ما آینده ی سال های قبل و گذشته ی سال های آینده است.
مایی که امروز اعمال گذشته مان را ارزیابی می کنیم، آیا می دانیم که چند سال بعد به همین روزها به چشم گذشته های غیرقابل بازگشت می نگریم؟ آیا می دانیم که با نگاهی به گذشته، می توانیم آینده را بهتر بسازیم؟ و آیا می دانیم که در ساختارهای خانوادگی و در ارتباط بین اعضای خانواده بسیاری از عیب ها و نقص ها را می توان جبران کرد؟
وقتی را به بررسی گذشته اختصاص دهید. در کمال آرامش و بی طرفی، باورها، احساس ها و رفتارهای گذشته تان را ارزیابی کنید. نتایج رفتارهای خودتان را بر فرزندان تان بررسی کنید. کجا نتیجه ی مثبت گرفته اید؟ چه شد که موفق شدید؟ کجا نتیجه ی منفی گرفته اید؟ چه شد که موفق نبودید؟
حالا امروز را گذشته ی 10 سال بعد تصور کنید، یعنی آن سال هایی که فرزند نوجوان شما این دوره را پشت سر گذاشته و به سن جوانی رسیده. آیا می توانید امروز طوری رفتار کنید که فردا شاهد دوره ی جوانیِ پر شکوه و غرورآفرین فرزندتان باشید؟ جوان با کفایت، لایق و کاردانی که برای شما احترام قایل است و قدرتان را می داند، چون در مسیر رشد به او کمک کرده اید. کسی که می توانید با خیال راحت، گام های استوار او را به زندگی مستقل نظاره کنید.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم