برای رابطه ی بهتر با نوجوانان

مهم نیست فرزندتان چند سال دارد و چه کارهایی بلد است، همیشه می توانید به او استقلال بدهید یا برعکس استقلال را از او بگیرید. در واقع یک قسمت از مسئله ی استقلال دادن به فرزندان به نگرش والدین مربوط است. اگر فکر می کنید آن ها کارشان را خوب بلد نیستند یا مهارت شان در حد کمال نیست، به اندازه ی شما تجربه ندارند، به قدر کافی نمی دانند و ... مطمئن باشید که فرزندانِ وابسته یا لجبازی پرورش خواهید داد.
اگر قرار بود فرزندتان موقعی راه برود که راه رفتنش بی نقص باشد یا موقعی حرف بزند که هیچ مشکلی نداشته باشد، یا موقعی غذا بخورد که هیچ عیبی در کارش نباشد، دهه ی دوم و سوم عمر او را هم باید منتظر می ماندید. زمانی که او داشت این مهارت ها را یاد می گرفت، به او اجازه می دادید رفتار جدید را انجام دهد، اشتباه کند، اصلاح کند، تمرین کند و از او حمایت می کردید، تشویقش می کردید و شادمانی خود را از تلاش او نشان می دادید. حالا هم همان رفتار را داشته باشید.
در نوجوانی کسب استقلال بسیار ضروری است. در پایان این دوره ی گذار، فرد باید مهارت های لازم را برای یک زندگی مستقل کسب کند. در واقع مسئولیت اداره ی خود را بر عهده بگیرد. لازم است در نوجوانی فرصت های زیادی برای این تمرین ها در اختیار فرزندتان بگذارید. بسیاری از والدین خرید کردن فرزندشان را قبول ندارند، طرز پذیرایی کردن او را زیر سوال می برند، راجع به نحوه ی خرج کردن پول توجیبی از او انتقاد می کنند و از طرز حرف زدن و لباس پوشیدن او ایراد می گیرند. این والدین تنها دو مسیر محتوم و منفی جلو پای فرزندان شان می گذارند:
اول: احساس حقارت، جرئت نداشتن و عدم اطمینان به خود.
دوم: لجبازی، ستیزه جویی، خصومت و بحث های سرسام آور بی پایان با پدر و مادر.
یادتان باشد او راه رفتن را در عرض چند ماه یاد گرفت ولی این همه رفتارهای پیچیده و ضروری برای یک زندگی مستقل را باید در عرض حدود 10 سالِ دوره ی نوجوانی بیاموزد. پس شما هم مثل همان روزها رفتار کنید: تشویق کنید، حمایت کنید، شادی خود را ابراز کنید و در پس تمام اشتباهات و خام دستی های او، شکوه رشد و حرکت به سوی جلو را ببینید.
هر قدر می توانید به او استقلال دهید. اجازه بدهید پول توجیبی خود را آن طور که صلاح می داند خرج کند، تکالیفش را هر طور می خواهد انجام دهد. به میل خود لباس بپوشد، غذا و تفریحاتش را خودش انتخاب کند و ...
مهم این است که انتخاب و رفتار درستی داشته باشد، نه آن که لزوماً و حتماً تمام کارهایش را مطابق میل شما انجام بدهد.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم