برای رابطه ی بهتر با نوجوانان

بسیاری از والدین با دیدن این جمله تعجب می کنند و می گویند: «تقریباً همه ی زحمات ما صرف حمایت از فرزندان مان می شود، ما نیازهای شان را برآورده می کنیم، مراقب شان هستیم، سال های سال به آن ها رسیدگی می کنیم و ...»
این رفتار انسان بسیار جالب و منحصر به فرد است که چندین سال با عشق، علاقه و انگیزه، در وضعیت های مختلف، از دیگری مراقبت می کند ولو به قیمت از دست دادن آسایش خودش.
رفتار ما والدین در مراقبت کردن از فرزندان با این که زحمت زیادی هم برای مان دارد، ممکن است گاهی در جهت حمایت از آنان و مطابق با خواسته های شان نباشد، ممکن است برای شان تعیین تکلیف کنیم، راه و روش خاصی را از آنان بخواهیم، علایق شان را به رسمیت نشناسیم، با دنیای شان سرِ سازگاری نداشته باشیم و اگر بخواهند به مسیر مورد علاقه ی خود بروند، کمکی به آن ها نکنیم یا حتی نارضایتی خود را آشکارا بیان کنیم.
حتماً می پرسید: «از کجا معلوم آن چه او می خواهد درست و به صلاح او باشد؟» سوال بسیار مهمی است و شاید از مهم ترین چالش های والدین نیز همین باشد. والدین مدام از خود می پرسند: «آیا راهی که می رود و انتخابی که می کند درست و همراه با آینده نگری است؟»، «آیا زندگی اش با این انتخاب دچار مشکل نمی شود؟»، «آیا می داند چه می خواهد و چه چیزی در انتظار اوست؟» شاید هیچ کس نتواند جواب سؤال های شما را بدهد. شاید کسی پاسخگوی نگرانی های شما نباشد. با این حال او را مسئول بار بیاورید، از او بخواهید که عواقب کارش را مشخص کند. برای او تعیین کنید تا چه زمانی می تواند به کمک خانواده تکیه کند و چه زمانی می خواهد مستقل شود؟
نقطه نظرات خود را در مورد تصمیمش به او بگویید که مثلاً چه رشته ای را برای ادامه ی تحصیل او مناسب می دانید و چه طور می توانید در پیدا کردن یک شغل مناسب به او کمک کنید. و حتی اگر با تصمیم او موافق نیستید، به او کمک کنید تا موافق شود و به هدفش برسد.
اگر موفق شود، بسیار خوب است، او به خواسته اش رسیده؛ اگر هم موفق نشود، شما درست عمل کرده اید، و تا حد توان تان وظیفه ی خود را انجام داده اید.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم